10 Δεκ 2012



του Νικόλα Γεωργιακώδη 

Η προσχολική ηλικία θεωρείται από τους ειδικούς ως το κομβικό σημείο κατά το οποίο «χτίζεται» η οριοθέτηση από την πλευρά του γονιού και διαμορφώνεται η συμπεριφορά του παιδιού. Μπορεί να ακούγεται παράλογο, όμως σε αυτή την ηλικία το παιδί περνάει μια πρώτη… εφηβεία. Έτσι λοιπόν, οι γονείς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με απίστευτες ψυχολογικές μεταπτώσεις στην συμπεριφορά του και αδυνατούν να καταλάβουν το «γιατί» το αγγελούδι τους την μια στιγμή χοροπηδάει γεμάτο χαρά και αμέσως μετά θυμίζει ταύρο junior σε υαλοπωλείο. 


«Πηγές» των ψυχολογικών αυτών μεταπτώσεων είναι, μεταξύ άλλων, οι εμμονές των παιδιών οι οποίες ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία και παρουσιάζουν την ίδια συμπτωματολογία με αυτή των ενηλίκων. Ποιες είναι όμως αυτές οι εμμονές και πώς θα πρέπει να τις αντιμετωπίσουν οι γονείς; 


«Οι συμπεριφορές αυτές ξεκινούν από ‘κολλήματα’ που έχουν τα παιδιά. Για παράδειγμα, θέλουν να βλέπουν το ίδιο DVD κάθε μέρα, θέλουν να έχουν μαζί τους το τάδε παιχνίδι ή την πιπίλα τους συνέχεια ή μια κουβερτούλα», λέει η κ. Ερμίνα Γάκη, συμβουλευτική ψυχολόγος. «Πρόκειται για αντικείμενα με τα οποία το παιδί είναι συναισθηματικά δεμένο και είναι πολύ φυσιολογικό να τα παίρνει μαζί του γιατί νιώθει μια ανακούφιση με αυτά. Η δυσφορία όμως, συνήθως δημιουργείται όταν οι γονείς ζητούν από τα παιδιά να σταματήσουν μια συγκεκριμένη δραστηριότητα», προσθέτει. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα παιδιά γκρινιάζουν, μπορεί να αρχίσουν να ουρλιάζουν, να κοπανιούνται στο πάτωμα και γενικά να είναι σε έξαλλη κατάσταση. «Εμμονικές συμπεριφορές, εκτός από τις προαναφερθείσες μπορεί να είναι η άρνηση των παιδιών να αλλάξουν μια συνήθεια, για παράδειγμα να πίνουν το γάλα τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο, να κάθονται σε μια συγκεκριμένη θέση ή να θέλουν να φορούν συγκεκριμένα ρούχα», αναφέρει σχετικά η κ. Γάκη. Επίσης, μπορούν να έχουν δυσκολία στο να προσαρμοστούν σε νέες καταστάσεις ή να συναντήσουν καινούργια πρόσωπα. Σε ακραίες περιπτώσεις όπως λέει, το παιδί και ιδιαίτερα τα κορίτσια μπορεί ακόμα και να αυνανίζεται μπροστά σε κόσμο, κάτι που υποδηλώνει άγχος και συσσωρευμένη ένταση στο παιδί. 

«Όλες αυτές οι συχνές ψυχολογικές μεταπτώσεις κατά την διάρκεια της ημέρας, οι απότομες αλλαγές και συμπεριφορές, δεν σημαίνουν πάντοτε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα προβληματικό παιδί», επισημαίνει η κ. Γάκη, «απλά θα πρέπει ως γονείς να το χειριστούμε σωστά». 

Αντιμετώπιση από τους γονείς 

Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία δυσκολεύονται να χειριστούν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, αφού δεν ξέρουν να εκφράζονται. Εδώ έρχεται η υποχρέωση των γονιών να τους μάθουν πώς να το κάνουν. «Δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν το αίσθημα της κόπωσης για παράδειγμα ή ακόμα και της πείνας, και να πουν τώρα κουράστηκα πρέπει να σταματήσω μια ασχολία. Αν τους αρέσει ένα παιχνίδι και αντλούν ευχαρίστηση από αυτό δεν ξέρουν πώς να βάλουν φρένο και θα το συνεχίσουν όσο περισσότερο μπορούν, ακόμα και αν κουράζονται», λέει σχετικά. 



Χαρακτηριστικό παράδειγμα, περιπτώσεις παιδιών τα οποία αν και η ώρα είναι περασμένη και… κοιμούνται όρθια, αντιδρούν με κλάμα και φωνές όταν οι γονείς προσπαθούν να τους πάρουν το παιχνίδι από τα χέρια. «Εκεί θα πρέπει να παρέμβει ο γονέας, να του μάθει τα όρια και να εκπαιδεύσει την κρίση του σιγά σιγά έτσι ώστε το παιδί να μπορέσει να αναγνωρίσει τις ανάγκες του και να αποκτήσει συναισθηματική νοημοσύνη, δηλαδή να έχει ενσυναίσθηση των συναισθημάτων των γύρων του, αλλά και των δικών του», τονίζει η κ. Γάκη. 

Ένας από τους τρόπους για να γίνει αυτό, είναι ο γονιός να «βάλει» σε λόγια τις αντιδράσεις του παιδιού, έτσι ώστε αυτό να ακούσει πως συμπεριφέρεται. Να του καθρεφτίσει, με άλλα λόγια, την εικόνα του και έτσι να το εκπαιδεύσει ώστε να έρχεται αντιμέτωπο με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Για παράδειγμα: «Μάρκο, φαίνεσαι πολύ κουρασμένος και τα ματάκια σου κλείνουν, νομίζω είναι καλύτερα να σε πάω στο κρεβάτι σου να κοιμηθείς. Αν θέλεις, μπορείς να πάρεις και το αγαπημένο σου παιχνίδι παρέα και αύριο που θα είσαι ξεκούραστος μπορείς να παίξεις πάλι με αυτό». 

«Με αυτόν τον τρόπο βάζουμε ένα φρένο στα παιδιά, διότι μια τέτοια συμπεριφορά όσο την αφήνουμε και εξελίσσεται τόσο αποδιοργανώνει το παιδί, το πελαγώνει και θολώνει την σκέψη του. Δεν ξέρει πώς να το αναχαιτίσει, πώς να το σταματήσει», επισημαίνει η κ. Γάκη και προσθέτει: «Αυτή η βοήθεια από τον γονιό ανακουφίζει το παιδί, ακόμα και αν στην αρχή αντιδρά. Αν τα προσεγγίσουν με αυτόν τον τρόπο και τα μάθουν να εξοικειώνονται με τα συναισθήματά τους, τα εκπαιδεύουν ώστε όταν γίνουν ενήλικες να μπορούν να το κάνουν μόνα τους. Το γεγονός ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε έγκειται στο ότι οι σημερινοί ενήλικες δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ στην συναισθηματική νοημοσύνη». 



Η διαχείριση αυτή από την πλευρά των γονιών απαιτεί ψυχραιμία, αλλά και να είναι και οι ίδιοι εκπαιδευμένοι στο να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, να διαχειρίζονται το άγχος τους και τις δύσκολες συγκρουσιακές καταστάσεις. Η μέθοδος «πινγκ πονγκ» σε αυτή την συμπεριφορά, δηλαδή φωνάζει το παιδί, φωνάζει και ο γονιός ή χειροδικεί ή βάζει τιμωρία, κάνει τα πράγματα χειρότερα. «Η συμπεριφορά σε αυτές τις περιπτώσεις θα επαναληφθεί, ενώ υπάρχει κίνδυνος το παιδί να γίνει εσωστρεφές, να μην ανοίγεται και να μην εκφράζεται», σημειώνει η κ. Γάκη . 

Σε κάθε περίπτωση, αν οι συμπεριφορές των εμμονών είναι επαναλαμβανόμενες, δηλαδή τα παιδιά κλαίνε για πολύ ώρα, δεν βγαίνουν από το δωμάτιό τους ή συμπεριφέρονται επιθετικά και δεν προσαρμόζονται, τότε οι γονείς θα πρέπει να ζητήσουν την βοήθεια ενός ειδικού. «Κάθε περίπτωση είναι εξειδικευμένη. Ο γονιός θα πρέπει να δει γιατί συμβαίνει αυτό στο παιδί, είναι μια εμμονή με περιβαλλοντικό ή γενετικό αίτιο; Έχει παρατηρηθεί ότι σε παιδιά που παρουσιάζουν εμμονές, συνήθως ένας από τους δύο γονείς ή και οι δύο είναι εμμονικοί. Επομένως εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείρηση, ακόμα και φάρμακα σε ακραίες περιπτώσεις», τονίζει.


Πηγή: in2life.gr

7 Δεκ 2012

Πότε μπορεί ένα παιδί να έχει κινητό τηλέφωνο;

Όλες μας κάποια στιγμή, μπορεί να έχουμε αναρωτηθεί, αν πρέπει τα παιδιά μας να έχουν κινητό τηλέφωνο. Όταν τα παιδιά της οικογένειας, βρίσκονται εκτός σπιτιού, είτε σε διαφορετικές δραστηριότητες, είτε για να παίξουν με κάποιον φίλο τους, πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί τους, για να τα παραλάβεις για παράδειγμα. 

Η αλήθεια είναι ότι το κινητό, μπορεί να κάνει τη ζωή της οικογένειας, πολύ πιο άνετη και εύκολη. 
Πρέπει όμως να έχουν τα παιδιά μας κινητά τηλέφωνα;
 

Πριν να προκείψουν στη ζωή μας τα κινητά, υπήρχε η αρχική συννενόηση “θα πας εκεί... και την τάδε ώρα θα είσαι εκεί”. Σήμερα όμως, που έχουμε ήδη ζήσει περισσότερο από μια δεκαετία με την χρήση του κινητού, οι παλιές αυτές συνήθειες έχουν ανατραπεί. Μ’ ένα τηλεφώνημα, ο γονιός ξέρει που είναι το παιδί του και πότε θα επιστρέψει.
 

Πολλές οικογένειες  έχουν ενστερνιστεί τις παροχές της τεχνολογίας κι έχουν υιοθετήσει την λύση του κινητού. 
Άλλες όμως οικογένειες πάλι, πιστεύουν ότι τα κινητά τηλέφωνα δεν είναι ακριβώς “ανάγκη”, όταν πρόκειται για την παρακολούθηση των παιδιών τους.
 

Σε τι ηλικία πρέπει να βρίσκεται το παιδί;
Πότε ένα παιδί είναι πραγματικά έτοιμο για να του εμπιστευθείς ένα κινητό τηλέφωνο; Πιστεύουμε ότι πραγματικά δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όριο. Όμως, τα κινητά τηλέφωνα είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. 

Πέρα από το κόστος της συσκευής, υπάρχει και το κόστος της χρήσης. Έτσι, εάν αποφασίσετε να πάρει το παιδί σας ένα κινητό τηλέφωνο, θα πρέπει να είστε σίγουρες ότι είναι πραγματικά έτοιμο για να διαχειριστεί και την ευθύνη, που απαιτείται για να το έχει..
Για μερικά παιδιά, μπορεί να είναι μια πολύ απλή και φυσιολογική πρακτική κι εύκολα να την εντάξουν στις καθημερινές τους λειτουργίες. Για κάποια όμως άλλα, ίσως χρειαστεί να μεγαλώσουν κάπως περισσότερο.


 
Πολύ πιθανόν, να μην είναι η λύση για όλους
Ενώ πολλοί γονείς χρησιμοποιούν τα κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνεί η οικογένειά τους, κάποιοι άλλοι έχουν επιφυλάξεις. Μιλώντας με κάποια φίλη, που ζει σε κάποιο νησί, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε αγοράσει στην επτάχρονη κόρη της ένα τηλέφωνο, που σύντομα το έχασε. "Ήταν περίπου επτά, και όταν το έχασε, συνειδητοποίησα ότι ήταν μια χαρά χωρίς αυτό και ότι ήταν ένα άχρηστο εργαλείο στα χέρια της. Ήταν το πρώτο μου παιδί και ήταν η πρώτη μου εμπειρία με την παιδική της ικανότητα να το φροντίσει. Προτιμώ τα παιδιά μου να μην έχουν τηλέφωνα. Μου αρέσει να ξέρουν από μόνα τους πού βρίσκονται και να έρχονται σ’ επαφή με τον κόσμο."


Επίπεδο άνεσης
Οι γονείς που αποφασίζουν να επιτρέψουν στα παιδιά τους να έχουν κινητά τηλέφωνα, ομολογούν ότι νιώθουν εξαιρετικά άνετα και πιο ήρεμα, όταν το παιδί δεν βρίσκεται σπίτι.
 «Ήμουν κάθετα αντίθετη, μου έλεγα μια άλλη φίλη, αλλά βρήκα πραγματικά την ησυχία μου ξέροντας ότι θα μπορούσα να επικοινωνήσω με την κόρη μου, ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ακόμα τόσο μεγάλη, για να νιώθω ασφαλής όταν λείπει από το σπίτι. Το κινητό τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν μια μεγάλη βοήθεια κι αγωνία μου πια είναι πολύ λιγότερη.»


 
Τι γίνεται όμως με την ακτινοβολία;
Είναι ένα ερώτημα, που λίγοι μπορούν να βάλουν το χέρι στη φωτιά και να πουν 100%, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Βέβαια, όσες έρευνες βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καταλήγουν ότι η λελογισμένη χρήση, δεν εμπεριέχει κανένα κίνδυνο ακόμα και για τα παιδιά μας. 
Άλλωστε οι ακτινοβολίες στις οποίες έτσι κι αλλιώς είναι εκτεθειμένα, είναι πάμπολλες. 
Είναι πάντως καλό, να τους μιλάμε διαρκώς γι’ αυτό και να τα προτρέπουμε να τα χρησιμοποιούν μόνο σε περίπτωση ανάγκης.



Πότε να τα χρησιμοποιούν
Από τη στιγμή που θα δώσετε στο παιδί σας το προνόμιο να έχει ένα κινητό τηλέφωνο, θα πρέπει αντίστοιχα να του εξηγήσετε ότι υπάρχουν κανόνες για τη χρήση του. 

Άλλωστε τα περισσότερα ήδη ξέρουν, ότι δεν μπορούν να τα χρησιμοποιούν όλη την ώρα. Για παράδειγμα, στα σχολεία συνήθως δεν επιτρέπεται η λειτουργία του τηλεφώνου την ώρα του μαθήματος. 
Επιπλέον, θα πρέπει να τους εξηγήσετε ότι τα παιχνίδια που έχουν τα τηλέφωνα, δεν είναι για όλη την ώρα, χρειάζεται μέτρο.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, κυρίως σε παιδιά που βρίσκονται στην εφηβεία, είναι η μάστιγα που ακούει στο όνομα «αθόρυβο». 
Μια πρακτική που ακολουθούν τα περισσότερα παιδιά και μια εύκολη δικαιολογία, όταν - για τους δικούς τους λόγους – δεν θέλουν να δώσουν στίγμα. 
Ναι-ναι, ξέρω δεν είμαι η μόνη που το αντιμετωπίζω κι έδωσα μάχη για να το καταλάβει και η δεκαεξάχρονη κόρη μου.


Μια συμβουλή: Εάν τα παιδιά σας βρίσκονται στην εφηβεία, είναι προτιμότερο το τηλέφωνό τους να είναι καρτοκινητό. 
Θα ελέγχετε πιο εύκολα το λογαριασμό του και δεν θα αγωνιάτε κάθε φορά που θα φτάνει ο νέος λογαριασμός του κινητού του στο σπίτι! 


Πηγή: fe-mail.gr

5 Δεκ 2012

Οι γονείς ως Παιδαγωγοί


Του Ιάκωβου Μυστακίδη-ikidcenters.com

Ενδεχομένως να είναι η λιγότερο αμφιλεγόμενη θέση στον τομέα της εκπαίδευσης: Η ενεργή συμμετοχή των γονέων στην εκπαίδευση του παιδιού τους μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ερωτήσεις εγείρονται, ωστόσο, ως το κατά πως μπορεί να προσδιοριστεί η γονική συμμετοχή. Το Κέντρο για τη Δημόσια Εκπαίδευση (Center for Public Education ) στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής σταχυολόγησε τις έρευνες που έχουν γίνει πάνω σε αυτόν το τομέα και εξήγαγε το συμπέρασμα ότι η δημιουργία ουσιαστικών δεσμών αγαστής συνεργασίας μεταξύ των γονέων και του σχολείου (ή των υπολοίπων εκπαιδευτικών που δουλεύουν με το παιδί) δύναται να επιφέρει θετικά αποτελέσματα στην σχολική πρόοδο των μαθητών.
Έρευνες έχουν προ πολλού αποδείξει ότι τα παιδιά των οποίων οι γονείς ή κάποιοι άλλοι στενοί συγγενείς (π.χ.: παππούδες) έχουν ενεργό συμμετοχή στην εκπαίδευσή τους, τείνουν να παρουσιάζουν καλύτερη πρόοδο στη σχολική τους ζωή. Μερικοί μόνο από τους δείκτες που υποστηρίζουν την θεωρία αυτή είναι οι ακόλουθοι:
  • Υψηλότερη βαθμολογία στους ελέγχους επίδοσης και στα τεστ.
  • Μακροχρόνια επιτυχία στις σχολικές υποχρεώσεις.
  • Θετική στάση των παιδιών για το σχολείο και την εκπαίδευση.
  • Μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των σχολείων και κατ’ επέκταση ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος.
Κάθε γονέας επιθυμεί να δει το παιδί του να επιτυγχάνει στη σχολική του ζωή ώστε αργότερα να εξελιχθεί σε έναν επιτυχημένο, ανεξάρτητο και γνωστικό ενήλικα. Για το λόγο αυτό, οι περισσότεροι γονείς εκφράζουν από νωρίς την επιθυμία να εμπλακούν στη σχολική ζωή του παιδιού τους. Τις περισσότερες φορές όμως, οι γονείς δεν ξέρουν με ποιον τρόπο να βοηθήσουν το παιδί τους να μάθει και οι εκπαιδευτικοί δεν μπαίνουν στον κόπο να τους δώσουν τις απαραίτητες κατευθύνσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το εκπαιδευτικό ταξίδι του παιδιού τους δείχνοντάς του, πόσο οι ίδιοι εκτιμούν την εκπαιδευτική διαδικασία και τη γνώση.

Ενσταλάξτε στο παιδί σας την αγάπη για τη μάθηση

Τα παιδιά που έχουν γερές γνωστικές βάσεις σε μια ευρεία ποικιλία θεμάτων, θα βρουν το σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία πιο εύκολη σε σχέση με εκείνα που έχουν γνώσεις μικρότερης κλίμακας. Οι γονείς έχουν το προνόμιο αλλά και την ευθύνη να μοιραστούν το κόσμο με τα παιδιά τους.
Οι γονείς όχι μόνο πρέπει να μιλάνε και να αλληλεπιδρούν με τα παιδιά τους σχετικά με τις καθημερινές εμπειρίες της ζωής, αλλά πρέπει και να τα ακούνε προσεχτικά. Με τον τρόπο αυτό, ίσως μπορέσουν να αφουγκρασθούν τις απόψεις του παιδιού τους, τις αξίες του, τα όνειρά του, τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του. Απαντώντας στις ερωτήσεις τους ή βοηθώντας τα παιδιά να βρούνε μόνα την απάντηση που ζητούν, οι γονείς τα βοηθούν να αναπτύξουν αισθήματα αυταξίας, αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού.
Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν ότι με το να επισκεφθούν με το παιδί τους ένα ζωολογικό κήπο ή ένα μουσείο, αντικαθιστούν τον χαμένο χρόνο. Όμως,υπάρχει μεγάλη εκπαιδευτική αξία και σε καθημερινές δραστηριότητεςόπως το να πάει κανείς με το παιδί του στο μανάβικο, στην υπερ- αγορά ή στη τράπεζα. Οι γονείς οφείλουν να είναι οι εμψυχωτές του παιδιού στην προσπάθειά του να ανακαλύψει το κόσμο. Η σημαντικότερη ίσως παράμετρος, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι γονείς, είναι ότι οι ίδιοι αποτελούν τους σημαντικότερους δασκάλους για τα παιδιά τους. Τα παιδιά γεννιούνται με μια έμφυτη έφεση προς τη μάθηση, αλλά είναι δουλειά των γονέων να τα καθοδηγήσουν στο μονοπάτι της γνώσης. Επικοινωνώντας με το παιδί τους πριν, κατά τη διάρκεια και ύστερα από κάθε δραστηριότητα, τα βοηθούν να κατανοήσουν καλύτερα τα στάδια της μάθησης. Εξάλλου, με τη συνεχή αυτή αλληλεπίδραση γονέα- παιδιού, βελτιώνεται και η μεταξύ τους σχέση και επικοινωνία.

Τύποι κατάκτησης της γνώσης

Ο τρόπος που ο καθένας από μας αντιδρά στα περιβαλλοντικά, κοινωνικά, συναισθηματικά και φυσικά ερεθίσματα, με λίγα λόγια το πως απορροφούμε και κατανοούμε καινούριες πληροφορίες, αντανακλά και τον τύπο κατάκτησης της γνώσης που μας αντιπροσωπεύει . Συνήθως, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να επεξεργάζεται καινούριες πληροφορίες και να μαθαίνει, γι’ αυτό και δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος μάθησης και κατάκτησης καινούριων γνώσεων. Τα περισσότερα παιδιά εμπίπτουν στις ακόλουθες κατηγορίες- τύπους κατάκτησης της γνώσης :
α) Οπτικός τύπος
β) Ακουστικός τύπος
γ) Κιναισθητικός/ Χειριστικός τύπος.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές φορές ο τρόπος που το παιδί αντιλαμβάνεται και επεξεργάζεται καινούρια ερεθίσματα διαφέρει από τον τρόπο που προτιμάει ο γονέας του. Προκειμένου να βοηθήσετε την εκπαιδευτική ανάπτυξη του παιδιού σας, οφείλετε εκτός από το να ανακαλύψετε σε ποιο τύπο κατάκτησης της γνώσης εμπίπτει, να είστε σίγουροι για τον δικό σας.
α) Οπτικός τύπος: Οι οπτικοί τύποι αφομοιώνουν τις καινούριες πληροφορίες μέσω της όρασης. Ανακαλούν μέσω της οπτικής μνήμης τις πληροφορίες που έχουν ήδη μάθει. Φέρνουν δηλαδή στο μυαλό τους την εικόνα της πληροφορίας που τους ζητείται και έτσι την θυμούνται. Περίπου το 40% των παιδιών εμπίπτουν στη κατηγορία αυτή.
β) Ακουστικός τύπος: Οι ακουστικοί τύποι χρησιμοποιούν την ακοή τους για να επεξεργαστούν καινούρια ερεθίσματα. Πολλά παιδιά που εμπίπτουν σε αυτή τη κατηγορία συλλαβίζουν αναφέροντας τα φωνήματα και όχι τα γράμματα ( δηλαδή τον ήχο που βγάζουν τα γράμματα όταν τα εκφέρουμε). Συνήθως τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν προβλήματα στην ανάγνωση, ακριβώς γιατί δυσκολεύονται να συνδέσουν την οπτική εκφορά των γραμμάτων με την ακουστική τους. Τα παιδιά που εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία μάθησης, διευκολύνονται πολύ αν τα νέα ερεθίσματα τους παρέχονται σε μορφή ποιημάτων, τραγουδιών ή μελωδίας.
γ) Κιναισθητικός/ Χειριστικός τύπος: Οι κιναισθητικοί τύποι μαθαίνουν καλύτερα μέσα από τη φυσική αλληλεπίδραση, την εξερεύνηση και το χειρισμό των νέων ερεθισμάτων. Έχουν περιέργεια να μάθουν πως λειτουργεί κάτι, να το αποδομήσουν και να το επανασυνθέσουν. Οι μαθητές αυτοί δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τις παραδοσιακές μορφές διδασκαλίας.
Η έρευνα αποδεικνύει την αναγκαιότητα και τη σημασία του να ξέρουν οι γονείς σε τι τύπο μάθησης εμπίπτει το παιδί τους. Επειδή η γνώση αυτή δίνει στους γονείς δύο συγκριτικά πλεονεκτήματα : Αρχικά, τους δίνει τη δυνατότητα να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του παιδιού για τη μάθηση. Ακόμα, τους δίνει τον απαραίτητο χρόνο να αναπτύξουν στο παιδί τους μέσω συγκεκριμένης μεθοδολογίας τους υπόλοιπους τύπους μάθησης, έτσι ώστε αργότερα το παιδί να μην αισθάνεται μειονεκτικά στο παραδοσιακό σχολικό περιβάλλον, που οι αλλαγές στο τρόπο διδασκαλίας προς όφελος του κάθε μαθητή δεν είναι διαδεδομένες . Ακόμα και τότε όμως, οι γονείς θα ξέρουν ποιο τρόπο θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν στο σπίτι, ώστε το παιδί να εμπεδώσει την διδακτέα ύλη και να μην μείνει πίσω στις σχολικές του υποχρεώσεις.
Οι εναλλαγές των εκπαιδευτικών μεθόδων μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά που δυσκολεύονται στο σχολείο να μην απογοητευθούν και να μην αισθανθούν μειονεκτικά που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις σχολικές τους υποχρεώσεις.

Επικοινωνία γονέων- δασκάλου

Οι έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα παιδιά ανταποκρίνονται καλύτερα στις σχολικές τους υποχρεώσεις όταν οι γονείς τους επικοινωνούν συχνά με το δάσκαλο και όταν εμπλέκονται με το σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία. Εκτός από τις συνηθισμένες προγραμματισμένες ακροάσεις, υπάρχουν διάφοροι εναλλακτικοί ή επιπρόσθετοι τρόποι επικοινωνίας γονέων και δασκάλου, που ενισχύουν την δημιουργία μιας στενότερης επαφής και την ύπαρξη ουσιαστικότερης επικοινωνίας, τα αποτελέσματα της οποίας συχνά αντανακλώνται στη πρόοδο και εξέλιξη των παιδιών.
Οι γονείς που συμμετέχουν σε διάφορες σχολικές δραστηριότητες θα έχουν αυξημένες δυνατότητες να επικοινωνήσουν, να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις με το δάσκαλο εκτός της τάξης. Παραδείγματος χάριν, η ενεργός συμμετοχή ενός γονέα στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μπορεί να έχει για τον ίδιο διττό χαρακτήρα. Αφενός θα έχει την ευκαιρία να επικοινωνεί τακτικά με το δάσκαλο του παιδιού του αλλά και με το υπόλοιπο εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου, αφετέρου θα έχει και ο ίδιος την ικανοποίηση ότι συμμετέχει και συναποφασίζει για κατευθύνσεις που επηρεάζουν την εκπαίδευση του παιδιού του.
Οι εκπαιδευτικοί συνήθως στην αρχή της χρονιάς διοργανώνουν μια πρώτη- αναγνωριστική συνάντηση με τους γονείς των παιδιών που έχουν στη τάξη τους. Η συνάντηση αυτή δίνει την δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να κατανοήσουν καλύτερα εσάς, το παιδί σας και το κατά πόσο προτίθεστε να στηρίξετε την εκπαίδευση του. Η παρουσία σας σε αυτές τις συναντήσεις καθιστά σαφές ότι ενδιαφέρεστε για την πρόοδο του παιδιού σας και ότι παίζετε ενεργό ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτού του είδους η στάση εκτιμάται βαθύτατα από τους εκπαιδευτικούς και ανοίγει πιο καθαρούς διαύλους επικοινωνίας μεταξύ σας.
Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, ο εκπαιδευτικός συνήθως δίνει την δυνατότητα συνάντησης στους γονείς για μια ενώπιος- ενωπίω συζήτηση για την πρόοδο του παιδιού. Αυτές οι συναντήσεις είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εγκαθιδρυθεί μια σχέση συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικού και γονέα που θα διατηρηθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

20 Νοε 2012

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού



Με την ευκαιρία της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Δικαιωμάτων του Παιδιού, Τρίτη 20 Νοεμβρίου, η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF ανακοινώνει τα Βραβεία UNICEF 2012 σε ειδική εκδήλωση στη Στοά του Βιβλίου. Βραβεύονται σχολεία και μαθητές από όλη τη χώρα και το εξωτερικό που διακρίθηκαν σε σχετικό πρόγραμμα ευαισθητοποίησης για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υλοποιείται σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας.

Οι μαθητές ζητούν από τους μεγάλους περισσότερη ψυχαγωγία, σχολεία, φιλία και απλώνουν το χέρι σε όλα τα παιδιά της γης. Μεταξύ των βραβευομένων είναι και ο μαθητής Χάρης Ιωάννου που δημιούργησε ένα τεχνητό γάντι που θα δώσει λύση στο πρόβλημα της δυσκινησίας των άνω άκρων στα άτομα με αναπηρία.

Ελλάδα
Η Ελληνική Εθνική Επιτροπή μέσα από την έκθεσή της για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα, έχει κάνει πρόσφατα κρίσιμες επισημάνσεις για την κατάσταση των δικαιωμάτων των παιδιών στη χώρα μας, όπως:
  • Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα αποτελούν μια ηλικιακή μειονότητα σε ένα πληθυσμό που διαρκώς γερνάει (μειώθηκαν από 32% του συνολικού πληθυσμού το 1961 σε 17,4% το 2011).
  • Οι ανήλικοι κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 439.000 (Eurostat, 2010).
  • Μεταξύ των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά, το 21,6% είναι οικονομικά αδύναμα για διατροφή με κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας και το 37,1% δεν έχει ικανοποιητική θέρμανση.
  • Το 81,5% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά έχουν αδυναμία πληρωμής μιας εβδομάδας διακοπών (Eurostat, 2010). Στα νοικοκυριά με παιδιά έως 16 ετών το 16,8% του εισοδήματος πηγαίνει στα είδη διατροφής, το 13% στις μεταφορές, το 10,4% στη στέγαση, ύδρευση κ.λπ. της κατοικίας, το 6,1% σε αναψυχή πολιτισμό και το 5,9% στην εκπαίδευση.
  • Η αποτελεσματικότητα των δαπανών για την κοινωνική προστασία στην αντιμετώπιση της φτώχειας και του αποκλεισμού δεν είναι ικανοποιητική. Ενώ οι δαπάνες αυξάνονταν (15% τα τελευταία 15 χρόνια), το ποσοστό των Ελλήνων που ζούσαν κάτω από το όριο φτώχειας παρέμεινε σταθερό.
  • Τα παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε ένα περισσότερο βίαιο περιβάλλον. Από το 2008 μέχρι το 2010, η εγκληματικότητα στην χώρα αυξήθηκε πάνω από 40%, ενώ και για το 2011 αναμένεται περαιτέρω αύξηση. Ο σχολικός εκφοβισμός έχει αυξηθεί 74% από 2002 μέχρι το 2010. Ταυτόχρονα, έχει σημειωθεί και αύξηση της εγκληματικότητας ανηλίκων.
Κόσμος
Με την ευκαιρία της ημέρας αυτής, Έκθεση της UNICEF με τίτλο «Η γενιά του 2025 και μετέπειτα» επισημαίνει:
  • Το ποσοστό και ο αριθμός των παιδιών που ζουν στις φτωχότερες χώρες και περιοχές του κόσμου θα συνεχίσουν να αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς
  • Μεταξύ των χωρών, θα εξακολουθήσει να υπάρχει μια αυξανόμενη συγκέντρωση των θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών στην υποσαχάρια Αφρική, σε θύλακες φτώχειας και περιθωριοποίησης σε πυκνοκατοικημένες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος χώρες και στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες.
  • Εντός των χωρών, είναι πιθανό να υπάρχει μία αυξανόμενη συγκέντρωση θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών στις φτωχές και περιθωριοποιημένες επαρχίες, νοικοκυριά και κοινωνικές ομάδες.
Τα στοιχεία της UNICEF από όλο τον κόσμο δείχνουν επίσης σημαντικές προόδους που έχουν επιτευχθεί για την προστασία των Δικαιωμάτων των Παιδιών:
  • Ο αριθμός των παιδιών κάτω των 5 ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο μειώθηκε από 12 εκατομμύρια το 1990 σε 6,9 εκατομμύρια το 2011.
  • Η ανοσοποίηση των παιδιών με το τριπλό εμβόλιο διφθερίτιδας-κοκίτη-τέτανου (DPT3) αυξήθηκε από 75% το 1990 σε 83% το 2011.
  • Ο αριθμός των παιδιών που δεν πηγαίνουν σχολείο μειώθηκε από 115 εκατομμύρια το 2002 σε 61 εκατομμύρια το 2011.
  • Η παροχή θεραπευτικής αγωγής για το AIDS σε παιδιά κάτω των 15 ετών αυξήθηκε θεαματικά από το 2005 και μετά, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική.
  • Ο αποκλειστικός Μητρικός Θηλασμός των βρεφών κάτω των έξι μηνών αυξήθηκε σχεδόν σε όλες τις περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Παρά τις αξιοσημείωτες προόδους, παραμένουν όμως ακόμα σημαντικές προκλήσεις και ανισότητες:
  • Σχεδόν 2,5 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από μόλις τρεις αιτίες: Πνευμονία, διάρροια και ελονοσία.
  • 165 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών ήσαν καχεκτικά το 2011.
  • 18 εκατομμύρια βρέφη στις αναπτυσσόμενες χώρες γεννιούνται λιπόβαρα.
  • 22,4 εκατομμύρια βρέφη δεν προστατεύονται από τις ασθένειες με τακτικούς εμβολιασμούς.
  • Πάνω από 70 εκατομμύρια γυναίκες 20-24 ετών παντρεύτηκαν πριν τα 18 τους χρόνια.
  • 50.000 νεαρά κορίτσια πεθαίνουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού.
  • Περίπου 150 εκατομμύρια παιδιά 5-14 ετών εμπλέκονται στην παιδική εργασία.
  • Εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά είναι άμεσα ή έμμεσα θύματα βίας.
  • 3,4 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών σε όλο τον κόσμο ζουν με AIDS.
  • 16,6 εκατομμύρια παιδιά έχουν χάσει τον ένα ή και τους δύο γονείς τους εξ αιτίας του AIDS.
Δείτε περισσότερα:


Πηγή: unicef.gr

13 Νοε 2012



Υπάρχει η τάση τελευταία τα παιδιά να φορτώνονται μ’ ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες. Μήπως όμως είναι κουραστικό;


Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά με γονείς υψηλού μορφωτικού επιπέδου -και κυρίως τα κορίτσια- έχουν καθημερινά ένα γεμάτο πρόγραμμα που δεν περιλαμβάνει παιχνίδι και ξεκούραση. Είναι σημαντικό λοιπόν να καταλάβετε ως γονείς πότε τα παιδί σας δεν αντέχει άλλες δραστηριότητες και χρειάζεται ξεκούραση. Το παιδί σας έχει φτάσει τα όριά του όταν:
1. Δεν το βλέπετε ποτέ να κάθεται και να μην κάνει τίποτα. Αν λοιπόν το παιδί σας είναι συνεχώς απασχολημένο με κάτι μάλλον το πρόγραμμά του πρέπει να ελαφρύνει.
2. Το παιδί σας έχει τη συμπεριφορά ενήλικα. Παράπονα για πονοκέφαλο ή κούραση είναι κυρίως συνήθεια των μεγάλων. Όταν το παιδί σας έχει τέτοια συμπτώματα μάλλον κάτι δεν πάει καλά.
3. Το παιδί σας δεν ξετρελαίνεται με τις αγαπημένες του λιχουδιές. Όταν δείτε το παιδί σας να μην βρίσκει χαρά στις απλές καθημερινές συνήθειες που παλαιότερα το ξετρέλαιναν, είναι σημάδι εξάντλησης από την καθημερινότητα.
4. Οι βαθμοί του πέφτουν απότομα. Μπορεί να το βλέπετε όλη μέρα να πασχίζει με τα βιβλία του, να είστε όμως σίγουροι ότι η απόδοσή του δεν θα είναι η αναμενόμενη αν είναι υπερ απασχολημένο με μια ντουζίνα επιπλέον δραστηριότητες.
5. Το αυτοκίνητο είναι το δεύτερο σπίτι του. Αν περνάει περισσότερη ώρα στο πίσω κάθισμα απ’ ότι στο σπίτι τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα. Το παιδί χρειάζεται μία ανάσα!
6. Αν δείτε ότι είναι συνεχώς κακόκεφο ή αγχωμένο, τότε μάλλον έχετε φορτώσει το παιδικό του μυαλουδάκι με έννοιες που δεν αρμόζουν στη ξεγνοιασιά της ηλικίας του.
7. Οι φίλοι του έχουν να εμφανιστούν καιρό. Ειδικά από μία ηλικία και μετά, όταν το παιδί αρχίζει να κοινωνικοποιείται, οι φίλοι του είναι βασικό κομμάτι της καθημερινότητάς του. Αν λοιπόν έχετε να τους δείτε καιρό μάλλον πρέπει να αντικαταστήσετε μία δραστηριότητα με το ‘παιχνίδι με φίλους’.
8. Το οικογενειακά γεύματα είναι πλέον σπάνια. Αν το παιδί σας λείπει τις περισσότερες φορές από το τραπέζι την ώρα του φαγητού, τότε καταλαβαίνετε ότι δεν του μένει χρόνος ούτε για τα βασικές καθημερινές συνήθειες.
9. Σας ρωτάει συνέχεια τη γνώμη σας και δεν χρησιμοποιεί τη φαντασία του. Η φαντασία είναι χαρακτηριστικό της παιδικής ηλικίας. Όταν λοιπόν εξαφανίζεται, πρέπει να ανησυχήσετε.
10. Είστε κι εσείς το ίδιο κουρασμένοι με το παιδί σας, αφού συνεχώς τρέχετε μαζί του. Είναι ένα βασικό σημάδι που σας κάνει να καταλάβετε ότι το παιδί σας κουράζεται περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Χαλαρώστε μαζί!
Πηγή: jenny.gr

1 Νοε 2012

Μεγαλώνοντας ένα παιδί με επιληψία.




Στην Ελλάδα κάθε χρόνο παρουσιάζονται 3.000-5.000 νέα περιστατικά, εκ των οποίων τα 1.500 είναι περιπτώσεις με εστιακή επιληψία. Πρόκειται για μια διαταραχή που μπορεί να εμφανιστεί από τη νεογνική κιόλας ηλικία.



Ακούγεται σκληρό, όμως υπάρχουν ανάμεσά μας παιδιά που πάσχουν από επιληψία. Παιδιά χαρούμενα, έξυπνα, ζωηρά και μοναδικά, όπως όλα τα άλλα, με τη διαφορά ότι αυτά και οι οικογένειές τους μαθαίνουν να ζουν με αυτή τη διαταραχή. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η επιληψία. Μια χρόνια διαταραχή του εγκεφάλου, η οποία χαρακτηρίζεται από υποτροπιάζοντες, δηλαδή επαναλαμβανόμενους επιληπτικούς σπασμούς. Όλα ξεκινούν από τον εγκέφαλο, ο οποίος αποτελείται από εκατομμύρια νευρικά κύτταρα η λειτουργία και η επικοινωνία των οποίων γίνεται με μικρές ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος και με τη βοήθεια μιας πολύ ευαίσθητης χημικής ισορροπίας. Ένας σπασμός συμβαίνει όταν η φυσιολογική αυτή χημική ισορροπία διαταράσσεται, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα μιας βραχυχρόνιας ηλεκτρικής «θύελλας». Η επιληψία εμφανίζεται όταν παρουσιαστούν τέτοια επαναλαμβανόμενα επεισόδια σπασμών. Η διαταραχή αυτή δεν είναι κληρονομική, αλλά όταν ένας από τους γονείς ή στενούς συγγενείς έχει επιληψία, τότε το παιδί έχει λίγο μεγαλύτερη πιθανότητα σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό να την παρουσιάσει.

Τα είδη της επιληψίας
Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, ένα στα εκατό παιδιά σχολικής ηλικίας παρουσιάζει επιληψία. Η αιτία των σπασμών συνήθως είναι άγνωστη και τότε η πάθηση χαρακτηρίζεται ιδιοπαθής. Όταν οφείλεται σε κάποιον συγκεκριμένο παράγοντα (σοβαρό τραύμα στο κεφάλι, υπογλυκαιμία, όγκο στον εγκέφαλο, δηλητηρίαση, μηνιγγίτιδα), τότε λέγεται συμπτωματική. Όταν πιθανολογείται κάποιο νόσημα, αλλά, παρά τις εξετάσεις που γίνονται, δεν διαπιστώνεται, τότε η επιληψία λέγεται κρυπτογενής. Η ιατρική, βασισμένη σε συγκεκριμένα κριτήρια (αίτιο, ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, το μέρος του σώματος που προσβάλλει) χωρίζει την επιληψία σε διάφορες μορφές:

Α. Γενικευμένοι τονικοκλονικοί σπασμοί (μεγάλη κρίση-Grand mal):
Αφορά ολόκληρο το σώμα και το παιδί, εκτός από τους σπασμούς (απότομες, επαναλαμβανόμενες, ρυθμικές συσπάσεις όλων των μυών του σώματος), μπορεί να παρουσιάσει και τα ακόλουθα συμπτώματα: απότομο κλάμα, απώλεια συνείδησης, απώλεια ούρων ή κοπράνων, πολλά σάλια στο στόμα, ταχυκαρδία. Συνήθως τα παιδιά που παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα μετά το τέλος της κρίσης κοιμούνται.

Β. Αφαιρέσεις (μικρή κρίση-Petit mal): 
Τα παιδιά που παρουσιάζουν αυτού του είδους την επιληψία, ξαφνικά σταματούν αυτό που κάνουν και παρουσιάζουν βλέμμα απλανές και καθηλωμένο (καρφώνουν τα μάτια τους σε συγκεκριμένο σημείο). Κάποιες φορές μπορεί τα μάτια να γυρίσουν προς τα πάνω και να φαίνεται το ασπράδι του ματιού ή να ανοιγοκλείνουν πολύ γρήγορα. Τέτοια επεισόδια μπορεί το παιδί να εμφανίζει μέχρι και 100 την ημέρα. Η συνηθισμένη ηλικία εμφάνισης αυτής της μορφής επιληψίας είναι 5-8 ετών.

Γ. Εστιακές κρίσεις: 
Αυτές είναι αποτέλεσμα υπερβολικής ηλεκτρικής εκφόρτισης που περιορίζεται σε μια περιοχή του εγκεφάλου. Έτσι, το παιδί μπορεί να παρουσιάζει σπασμούς σε ένα μέρος του σώματος (για παράδειγμα, στο δεξί χέρι και πόδι) ή να παρουσιάζει διαταραχές της όρασης, της ακοής ή των άλλων αισθήσεων. Τα παιδιά αυτά δεν χάνουν τις αισθήσεις τους. Υπάρχει όμως περίπτωση οι σπασμοί στη συνέχεια να γενικευτούν και να ακολουθήσει ακόμη και απώλεια συνείδησης. Τότε λέγονται σύνθετοι σπασμοί.

Δ. Επιληπτικά σύνδρομα: 
Υπάρχουν επιληπτικές καταστάσεις που δεν μπορούν να ταξινομηθούν σε μια από τις πιο πάνω κατηγορίες. Ανάλογα με τα συμπτώματα, την αιτιολογία και τα ηλεκτροεγκεφαλικά ευρήματα κατατάσσονται σε πιο μικρές κατηγορίες. Αυτό γίνεται για λόγους συνεννόησης μεταξύ των γιατρών, για τον καθορισμό κοινής θεραπείας και για να γνωρίζουν οι γονείς την πρόγνωση της συγκεκριμένης μορφής επιληψίας.
Τη μεγαλύτερη σημασία για τη διάγνωση της επιληψίας έχει το ιστορικό, πληροφορίες δηλαδή που θα ζητήσει ο παιδίατρος σε σχέση με το επεισόδιο που είχε το παιδί και γενικότερα οτιδήποτε αφορά το παιδί. Αν οι γονείς δεν ήταν κοντά του όταν είχε το επεισόδιο, τότε είναι χρήσιμο να μιλήσει με το γιατρό οποιοςδήποτε ήταν μάρτυρας του επεισοδίου. Ο γιατρός θα ζητήσει πληροφορίες για την ώρα του επεισοδίου, πόσο διήρκεσε, τις ακριβείς αντιδράσεις του παιδιού, ποια η σειρά των συμπτωμάτων, τι έκανε μετά το τέλος της κρίσης κ.λπ.

Πώς γίνεται η διάγνωση
Η βασική εξέταση σε περίπτωση επιληψίας είναι το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Ο γιατρός θα αξιολογήσει το αποτέλεσμα σε σχέση με το ιστορικό και τα ευρήματα από την εξέταση που θα κάνει στο παιδί. Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Είναι μια ανώδυνη και ακίνδυνη εξέταση. Το παιδί ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι και τοποθετούνται σε συγκεκριμένα σημεία πάνω στο κεφάλι ηλεκτρόδια τα οποία συνδέονται με τον ηλεκτροεγκεφαλογράφο. Κατά την εξέταση δεν αισθάνεται τίποτε, απλώς γίνεται η καταγραφή της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου σε ένα χαρτί. Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα μπορεί να επιβεβαιώσει ότι το παιδί έχει επιληψία, να προσδιορίσει τη μορφή της (όχι πάντα) και παράγοντες που την προκαλούν ( π.χ. φωτεινά ερεθίσματα). Ο γιατρός μπορεί να ζητήσει να γίνει και αξονική τομογραφία εγκεφάλου ή μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου. Οι εξετάσεις αυτές σκοπό έχουν να απεικονίσουν τον εγκέφαλο για να διαπιστώσει ο γιατρός αν υπάρχει κάποια αιτία για την επιληψία.

Η φαρμακευτική αγωγή
Δεν υπάρχει μαγικό φάρμακο που να θεραπεύει την επιληψία. Τα φάρμακα που παίρνουν τα παιδιά με επιληψία στόχο έχουν να εμποδίσουν την εμφάνιση των σπασμών και να αποφευχθούν κατά τη διάρκεια μιας κρίσης σοβαροί τραυματισμοί, ατυχήματα που μπορεί να είναι και θανατηφόρα. Οι συχνές επιληπτικές κρίσεις μπορεί να μειώσουν τη μνήμη και τη συγκέντρωση. Επίσης, οι ανεξέλεγκτες κρίσεις δημιουργούν προβλήματα στην ένταξη του παιδιού στο κοινωνικό σύνολο. Τα φάρμακα λοιπόν έχουν σκοπό να ελέγξουν τις κρίσεις. Σήμερα, διατίθεται πληθώρα σκευασμάτων και σχεδόν πάντοτε βρίσκεται το κατάλληλο φάρμακο ή ο κατάλληλος συνδυασμός που θα ελέγξει τους σπασμούς του παιδιού. Η φαρμακευτική αγωγή θα πρέπει να ακολουθηθεί για περίπου δύο χρόνια και στη συνέχεια γίνεται σταδιακή διακοπή της. Υπάρχουν όμως μορφές επιληψίας που χρειάζονται θεραπεία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα -σε κάποιες περιπτώσεις το παιδί είναι υποχρεωμένο να παίρνει το φάρμακο και για ολόκληρη τη ζωή του. Αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει ο γιατρός. Ευθύνη του παιδιού ή των γονιών του είναι η πιστή εφαρμογή των οδηγιών του γιατρού, η ενημέρωσή του για κάθε εξέλιξη και, γενικά, η σταθερή συνεργασία μαζί του. Πολύ χρήσιμη είναι επίσης η τήρηση εκ μέρους του παιδιού ενός «ημερολογίου» των κρίσεων, στο οποίο απεικονίζεται με ακρίβεια η πορεία του προβλήματος.

Άλλα είδη θεραπείας
Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες τα φάρμακα αδυνατούν να ελέγξουν τους σπασμούς, υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιηθεί άλλος τρόπος θεραπείας, όπως χειρουργική επέμβαση ή ειδική δίαιτα. Οι χειρουργικές επεμβάσεις είναι πολύ δύσκολες και γίνονται μόνο σε πολύ λίγα εξειδικευμένα κέντρα. Η δίαιτα που συνιστάται περιέχει πολλά λίπη και έλαια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται στον οργανισμό μια κατάσταση που λέγεται κέτωση. Αυτή η αλλαγή σε μερικά άτομα μπορεί να μειώσει την τάση για εκδήλωση επιληπτικών κρίσεων.

Πρώτες βοήθειες σε επεισόδιο σπασμών
Παραμένουμε ψύχραιμοι. Κοιτάμε την ώρα ώστε να ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει το επεισόδιο. Στη συνέχεια, τοποθετούμε το παιδί στη σωστή θέση, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η αναπνοή του. Το σώμα του πρέπει να είναι γυρισμένο στο πλάι με το πρόσωπο στραμμένο ελαφρά προς τα κάτω. Εναλλακτικά, μπορούμε να φέρουμε το σώμα μπρούμυτα, με το κεφάλι πάλι στραμμένο προς το ένα ή το άλλο πλάι, ποτέ ανάσκελα, γιατί έτσι δυσχεραίνεται η αναπνοή του. Παραμένουμε δίπλα του χωρίς να προσπαθούμε να ακινητοποιήσουμε το σώμα και τα άκρα, που συνήθως τινάζονται. Απομακρύνουμε από κοντά του διάφορα αντικείμενα στα οποία θα μπορούσε να χτυπήσει και, για να διευκολυνθεί η αναπνοή, χαλαρώνουμε εάν χρειάζεται τα ρούχα στην περιοχή του λαιμού και εάν υπάρχει σιελόρροια καθαρίζουμε με ένα ύφασμα το στόμα. Δεν προσπαθούμε να βάλουμε τα δάχτυλά μας ή κάποιο άλλο σκληρό αντικείμενο στο στόμα του παιδιού για να αναπνέει καλύτερα (η πολύ διαδεδομένη ιδέα ότι τη στιγμή των σπασμών ο ασθενής μπορεί να καταπιεί τη γλώσσα του και συνεπώς πρέπει να την τραβήξουμε έξω είναι απλώς μύθος). Μόλις το παιδί αρχίσει να συνέρχεται εάν θέλει να κοιμηθεί το αφήνουμε να το κάνει, διαφορετικά προσπαθούμε με ήπιο τρόπο να το ηρεμήσουμε.

Ξέρατε ότι...
αρκετοί διάσημοι έπασχαν (τουλάχιστον έτσι φημολογείται) από επιληψία; Ανάμεσά τους, ο φιλόσοφος Σωκράτης, ο Μέγας Ναπολέων, ο ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι, ο Άλφρεντ Νομπέλ. Είναι μερικοί μόνο επιληπτικοί ασθενείς που η ασθένεια τους δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.

Πηγή: imommy.gr

22 Οκτ 2012

Ευφυής γεννιέσαι ή γίνεσαι;



Της Ελένης Χαδιαράκου

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως η ευφυΐα δεν είναι μόνο γραμμένη στο DNA, αλλά είναι και μια επίκτητη δεξιότητα.

Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι κάθε παιδί, εκτός από ξεχωριστή προσωπικότητα, έχει και διαφορετικές ικανότητες από κάποιο αντίστοιχο της ηλικίας του. Άλλα συμπεριφέρονται ακριβώς όπως θα άρμοζε στο ηλικιακό διάστημα που διανύουν, άλλα δείχνουν πολύ πιο... προχωρημένα. Πέρα, όμως, από τις έμφυτες ικανότητες, τι είναι εκείνο που κάνει τα παιδιά να ξεχωρίζουν και να διακρίνονται αυτές οι διαφορές ανάμεσά τους; Ο εγκέφαλος ενός νεογέννητου ζυγίζει μόλις το 1/4 του βάρους του εγκεφάλου ενός ενηλίκου, γι’ αυτό και είναι ικανό να ελέγξει μόνο τις απολύτως απαραίτητες για τη ζωή λειτουργίες του οργανισμού του, δηλαδή την αναπνοή, το κλάμα, τον ύπνο και το φαγητό. Μέχρι το τέλος του πρώτου χρόνου, ο εγκέφαλος έχει τριπλασιαστεί σε μέγεθος. Έτσι, το παιδί αποθηκεύει πληροφορίες ανάλογα με τις εμπειρίες που βιώνει, και αρχίζει να τις χρησιμοποιεί κατά τη διαδικασία της μάθησης. Σύμφωνα με τους επιστήμονες και τις μελέτες που έχουν γίνει κατά καιρούς, σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του εγκεφάλου ενός παιδιού έχει και το περιβάλλον. Η ενεργός συμμετοχή των γονιών στη ζωή του παιδιού, και το κοινό τους ταξίδι στην ανακάλυψη του εαυτού του είναι τα καλύτερα που έχετε να κάνετε για να εξασφαλίσετε την προσωπική ευφυΐα του παιδιού σας. Σύμφωνα με έρευνες, τα μωρά που στερούνται την αγκαλιά και το παιχνίδι παρουσιάζουν «αδυναμία» στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, ενώ η αγάπη, το αγκάλιασμα και το παιχνίδι έχουν μια ισχυρή επίδραση στην ανάπτυξη της νοημοσύνης τους. Τι ονειρεύεστε για το παιδί σας; Να είναι χαρούμενο; Αισιόδοξο; Να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του; Να νιώθει ότι το αγαπάνε; Τότε, θα έχετε ήδη ένα έξυπνο παιδί. 

Παιχνίδια για έξυπνα μωρά 

Ο εγκέφαλος του μωρού σας διαμορφώνεται από τις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής του και αποτελείται από δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα, που ονομάζονται νευρώνες. Οι νευρώνες αυτοί διασυνδέονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα όσο πιο στέρεες και σωστές «συνδέσεις» δημιουργούνται, τόσο εξυπνότερο να γίνεται το παιδί. Ο σχηματισμός αυτών των συνδέσεων ενεργοποιείται όταν το μωρό σας είναι εκτεθειμένο σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε χρώματα, ήχους, μυρωδιές, πρόσωπα, καθώς και στο άγγιγμά σας. 

Ανεξαρτησία και αυτοπεποίθηση 

Άλλες μελέτες δείχνουν ότι τα μωρά που λαμβάνουν περισσότερα ερεθίσματα, αναπτύσσουν πιο γρήγορα την ανεξαρτησία τους, ενώ έχουν καλύτερο συντονισμό των μυών τους και αποκτούν νωρίς μια ασφαλή εικόνα του εαυτού τους. Αντιθέτως, εκείνα που μεγαλώνουν με λιγότερα ερεθίσματα, βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση, κάτι που μπορεί να γίνει εμφανές αρκετά αργότερα, όπως π.χ. στην Α΄ τάξη του σχολείου, ενώ μπορεί να διαρκέσει και για πολλά χρόνια μετά. 

Ευφυΐα και κληρονομικότητα 

Οι επιστήμονες συμφωνούν σχεδόν ομόφωνα ότι η κληρονομικότητα αφορά περίπου το 50% της ευφυΐας ενός παιδιού, ενώ για το υπόλοιπο 50% σημαντικό ρόλο παίζουν περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η διατροφή, τα ερεθίσματα από το περιβάλλον, ακόμα και η αγάπη που δίνετε στο παιδί σας. Δεν μπορείς να αλλάξεις το γενετικό υλικό του εγκεφάλου, όμως με τα ερεθίσματα μπορείς να επηρεάσεις τη λειτουργία του. Και παρόλο που το γενετικό υλικό μπορεί να είναι άριστο, ρόλο παίζει και η συναρμολόγηση. Έτσι, ένα παιδί που γεννιέται έξυπνο, μπορεί να μην εξελιχθεί σε έξυπνο αν παραμεληθεί, ενώ ένα παιδί που δεν έχει γεννηθεί πολύ έξυπνο, μπορεί πραγματικά να λάμψει αν δεχτεί την κατάλληλη υποστήριξη από το περιβάλλον όπου μεγαλώνει. 

Μιλήστε στη δική τους γλώσσα 

Η Άλισον Γκόπνικ, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Μπέρκλεϊ, συγγραφέας του βιβλίου «Τhe Ρhilosophical Βaby» και ειδικευμένη στη Γνωστική Επιστήμη, μας λέει πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής πολύ διαφορετικός και πολύ πιο ισχυρός από τους υπολογιστές που χειριζόμαστε. Και συνεχίζει: «Ως εκ τούτου, ο εγκέφαλος των μωρών είναι εξίσου ικανός για υπολογισμούς με τους ενήλικους εγκεφάλους, έστω κι αν τα μωρά ίσως να μην μπορούν να πούνε συνειδητά τι κάνει ο εγκέφαλός τους. Αν θέσουμε σε ένα 3χρονο παιδί μια ευθεία ερώτηση όπως: ''Πώς λειτουργεί αυτή η μηχανή;'', το πιθανότερο είναι να πάρουμε για απάντηση ασυναρτησίες. Αν, όμως, το ρωτήσουμε: ''Παίρνει μπροστά με τον κύβο ή με το κίτρινο κουμπί;'', θα μας δώσει τη σωστή απάντηση. Πρέπει να ρωτάς τα μωρά και τα παιδιά στη ''γλώσσα'' τους, όχι στη δική μας. Μας πήρε 30 χρόνια για να φανταστούμε πώς να το κάνουμε, και ακόμη μαθαίνουμε». 

Κάντε εξάσκηση 

Ο αμερικανός γενετιστής Ντέιβιντ Σενκ, στο βιβλίο του «Τhe Genius in all of us» (Η μεγαλοφυΐα μέσα μας), υποστηρίζει πως η ευφυΐα θέλει την εξάσκησή της. Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι οι μεγαλοφυΐες γεννιούνται, δεν γίνονται, και ότι το ταλέντο είναι χάρισμα εκ φύσεως που δεν διδάσκεται, γιατί είναι συνυφασμένο με τα γονίδιά μας. Ο δόκτωρ τα ανατρέπει όλα αυτά, υποστηρίζοντας πως η μετριότητα δεν αποτελεί αμετάκλητη καταδίκη. Ο γνωστός γενετιστής ισχυρίζεται ότι, ελέγχοντας τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια που πιστεύουμε ότι μας έχει θέσει η φύση. Φέρνει, για παράδειγμα, το μουσικό ταλέντο: «Πολλοί πιστεύουν ότι δεν είναι προικισμένοι με μουσικό αυτί, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κλίση στη μουσική». Συμπέρασμα: Πολλές ικανότητες είναι επίκτητες, και η ευφυΐα σε κάποιο βαθμό μπορεί να διδαχτεί. Βέβαια, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι άλλο είναι η ευφυΐα και άλλο η ιδιοφυΐα! 

Η συνταγή της ευφυΐας 

Πέρα από τις ειδικές συνθήκες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, υπάρχουν και κάποιοι γενικοί παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν πως ενισχύουν τη νοημοσύνη και οξύνουν το νου. 

Η μουσική. Η επιστήμη έχει αποφανθεί ότι τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν από νωρίς τον κόσμο των ήχων. Τα μαθήματα μουσικής είναι ένας πολύ ευχάριστος τρόπος για να εξασκήσει σωστά ένα παιδί τον εγκέφαλό του και, όπως φαίνεται, τα οργανωμένα μαθήματα όχι μόνο ενισχύουν το δείκτη νοημοσύνης, αλλά συμβάλλουν και στη μετέπειτα ακαδημαϊκή απόδοση τού παιδιού. Πρόσφατη, μάλιστα, έρευνα του Πανεπιστημίου του Τορόντο έδειξε ότι τα παιδιά που διδάσκονται μουσική έχουν πολύ υψηλότερο IQ στην ενήλικη ζωή τους. 

Ο θηλασμός. Το μητρικό γάλα αποτελεί βασική τροφή του εγκεφάλου, και η σημασία του είναι τεράστια σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής του μωρού. Δανοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο θηλασμός κάνει τα μωρά όχι υγιέστερα, αλλά και πιο έξυπνα: Μωρά που θήλασαν για εννέα μήνες είχαν υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. 

Η άσκηση. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησαν καθηγητές του Πανεπιστημίου του Ιλινόις σε παιδιά Δημοτικού, οι αθλητικές επιδόσεις σχετίζονται άμεσα με την ακαδημαϊκή απόδοση. Η συμμετοχή σε ομαδικά αθλήματα ενισχύει την αυτοπεποίθηση, το ομαδικό πνεύμα και τις ηγετικές ικανότητες. 

Η περιέργεια. Οι ειδικοί λένε ότι γονείς που δείχνουν την περιέργειά τους για πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις, μαθαίνουν στα παιδιά τους να αναζητούν νέες ιδέες, δηλαδή τη γνώση και τη σημασία της. 

Η σωστή διατροφή. Ως μηχανή, και μάλιστα η τελειότερη της φύσης, ο εγκέφαλος δεν μπορεί να λειτουργήσει σε πλήρη απόδοση χωρίς σωστά καύσιμα. Η σωστή διατροφή μπορεί να επηρεάσει την πνευματική και διανοητική ανάπτυξη, ειδικά στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής τους. Σε πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από γιατρούς του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, σε 191 παιδιά που τα παρακολούθησαν από τη βρεφική ηλικία μέχρι την εφηβεία, διαπίστωσαν ότι όσα κατά τη βρεφική ηλικία είχαν σοβαρή έλλειψη σιδήρου, είχαν χαμηλότερες επιδόσεις στα τεστ που αξιολογούσαν τις γνωστικές, μαθησιακές και νοητικές ικανότητες στις ηλικίες των 5 ετών, 11-14 ετών και 15-17 ετών. 

Το παιχνίδι. Κι όμως, σύμφωνα με τους ειδικούς, ακόμη και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια μπορούν να οξύνουν το πνεύμα, όχι βέβαια τα βίαια που κάνουν το παιδί μοναχικό και αφηρημένο, αλλά εκείνα που απαιτούν στρατηγική σκέψη, αναπτύσσουν οργανωτικές ικανότητες και ενισχύουν το ομαδικό πνεύμα και τη δημιουργικότητα. Αντίστοιχα, τα εγκεφαλικά παιχνίδια, όπως το σκάκι, το sudoku ή τα σταυρόλεξα, αποτελούν μια πολύ καλή γυμναστική του εγκεφάλου, αφού ο παίκτης λύνει προβλήματα και παίρνει αποφάσεις. 

Ευφυΐα και σκληρή δουλειά 

Ο Ρόμπερτ Σίγκλερ, καθηγητής Γνωστικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon και ειδικευμένος στην εκπαίδευση των παιδιών, μας λέει πως τα γονίδια με τα οποία γεννιέται κανείς παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, όμως εξίσου σημαντικό είναι να δουλέψει κανείς σκληρά. Ο καθηγητής λέει χαρακτηριστικά: «Τα παιδιά της μεσαίας τάξης, πριν ξεκινήσουν το Νηπιαγωγείο, προηγούνται σε πολλές, διαφορετικές μορφές γνώσεων από τα παιδιά φτωχών οικογενειών, γιατί οι γονείς τους τους αφιερώνουν περισσότερο χρόνο. Μιλούν περισσότερο στα παιδιά τους, χρησιμοποιούν ευρύτερο λεξιλόγιο, τους διαβάζουν περισσότερα βιβλία πριν πέσουν για ύπνο, συζητούν μαζί τους θέματα που σχετίζονται με αριθμούς συχνότερα, παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια που τα βοηθούν να κατανοήσουν τους αριθμούς». Επίσης, ο Σίγκλερ μάς λέει πως οι μαθηματικές γνώσεις είναι δείκτης της εξυπνάδας του παιδιού. Πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι το πόσο καλά Μαθηματικά ξέρει ένα παιδί, όταν ξεκινά το Νηπιαγωγείο -στα 5 του χρόνια-, αποτελεί πρόβλεψη για τις επιδόσεις του κατά την επόμενη οκταετία. Ακόμη και τα πιο απλά, κλασικά παιχνίδια, όπως το «φιδάκι», που περιλαμβάνουν αριθμούς, είναι πολύ βοηθητικά για τα παιδιά, όπως επίσης κάθε επιτραπέζιο. 

Η τυραννία της ευφυΐας 

Στο βιβλίο «Η Μαφία των Μαμάδων», το οποίο έγινε best seller στη Γερμανία, η συγγραφέας Κέρστιν Γκίερ παρουσιάζει ένα σύλλογο «τέλειων μητέρων» όπου, με σκοπό να μεγαλώσουν «διάνοιες», αναγκάζουν τα παιδιά από βρεφική σχεδόν ηλικία να ακούνε Μότσαρτ και να μαθαίνουν Κινέζικα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επιβάλλουν τις μεθόδους τους στο Νηπιαγωγείο που τα στέλνουν και να δημιουργήσουν τρομερές τύψεις στις υπόλοιπες, φυσιολογικές μαμάδες. Όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται, η ιστορία δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο η τάση, από πολλούς σύγχρονους, σκληρά εργαζόμενους γονείς που πιστεύουν πως γνωρίζουν καλά το παιχνίδι του ανταγωνισμού, να ωθούν τα παιδιά τους σε ασχολίες που θα τα κάνουν ακόμα πιο έξυπνα, ακόμα πιο ικανά, και -αν είναι δυνατόν- τέλεια. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί σε αυτούς τους γονείς ότι η ευφυΐα στην οποία ποντάρουν μπορεί να γίνει δυσλειτουργική για το παιδί, και εντέλει να το εμποδίσει να ενταχθεί στο κοινωνικό πλαίσιο του σχολείου. Πάντως, όλοι οι γενετιστές συμφωνούν σε ένα πράγμα: Τα παιδιά που γεννιούνται έξυπνα, δεν εξελίσσονται όπως θα περίμενε κανείς, ενώ εξίσου συχνά συμβαίνει τα παιδιά που δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνα, να επιτυγχάνουν πολλά στη ζωή τους. 

Με τη συνεργασία της Λωρέττας Θωμαΐδου (καθηγήτρια Αναπτυξιακής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών).


Πηγή: kids.in.gr