27 Ιουλ 2011



Τα νεογνά, οι μητέρες των οποίων είχαν εμβολιαστεί κατά της γρίπης, όταν ήταν έγκυες, είναι λιγότερο πιθανό να νοσήσουν από γρίπη ή να εισαχθούν σε νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα εντός των έξι πρώτων μηνών της ζωής τους, σύμφωνα με νέα αμερικανική έρευνα, η οποία δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine.

Η μελέτη της Δρ Αντζέλια Aϊκ του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς και του Ιατρικού Κέντρου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, διαπίστωσε ότι, στη διάρκεια των εξάρσεων της γρίπης, τα βρέφη κάτω των έξι μηνών τείνουν να νοσούν πιο σπάνια από γρίπη σε σχέση με τα βρέφη έξι έως 12 μηνών.

Αυτό συμβαίνει κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τους ερευνητές, επειδή τα νεογνά προστατεύονται ακόμα από τα φυσικά αντισώματα που είχε αναπτύξει το σώμα της μητέρας τους μετά τον εμβολιασμό της κατά της γρίπης, όταν ήταν έγκυος.

Από την άλλη, σε πιο σοβαρές καταστάσεις, όπως η πανδημία γρίπης του 2009, τα νεογνά, που ήταν πολύ μικρά για να εμβολιαστούν, κινδύνευαν περισσότερο να εισαχθούν στο νοσοκομείο ή και να πεθάνουν από τη γρίπη, σε σχέση με τα μεγαλύτερα παιδιά.

Ακριβώς επειδή συνήθως τα νεογνά δεν εμβολιάζονται κατά της γρίπης πριν γίνουν έξι μηνών, άρα μένουν εκτεθειμένα στους ιούς, η νέα μελέτη δείχνει ότι ο εμβολιασμός της εγκύου μπορεί να παρέχει έμμεσα την αναγκαία προστασία κατά το πρώτο εξάμηνο της ζωής του παιδιού.

Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 1.200 ζευγάρια μητέρας-παιδιού για τρεις περιόδους έξαρσης της γρίπης. Μητέρες και παιδιά έδωσαν δείγματα αίματος πριν και μετά την περίοδο της γρίπης και παρακολουθήθηκαν στενά για την εκδήλωση τυχόν συμπτωμάτων.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι κατά την περίοδο της γρίπης αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού, εκείνα τα νεογνά των οποίων οι μητέρες είχαν εμβολιαστεί, είχαν 41% μικρότερες πιθανότητες να νοσήσουν από γρίπη και 39% λιγότερες πιθανότητες να εισαχθούν στο νοσοκομείο εξαιτίας της γρίπης.

Η μελέτη επίσης διαπίστωσε ότι τα βρέφη, των οποίων οι μητέρες είχαν εμβολιαστεί κατά της γρίπης, όταν ήταν έγκυες, είχαν υψηλότερα επίπεδα αντισωμάτων γρίπης κατά τη γέννησή τους, καθώς και σε ηλικία δύο έως τριών μηνών σε σχέση με τα βρέφη, των οποίων οι έγκυες μητέρες δεν είχαν κάνει εμβόλιο γρίπης.
«Μολονότι το εμβόλιο γρίπης, ούτως ή άλλως, συστήνεται στις εγκύους προκειμένου να μειώσουν τον κίνδυνο των επιπλοκών της εγκυμοσύνης σε περίπτωση που νοσήσουν από γρίπη, τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι υπάρχουν πρόσθετα οφέλη προστασίας για τα βρέφη, τα οποία διαρκούν μέχρι και έξι μήνες μετά τη γέννηση τους», δήλωσε η υπεύθυνη της έρευνας.

Πηγή: doctors.in.gr


26 Ιουλ 2011

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός (Μέρος 4ο)

Εξειδικευμένες εξετάσεις

Η ανάπτυξη του εμβρύου μπορεί να ελέγχεται βήμα προς βήμα χάρη σε μια σειρά κλινικών εξετάσεων που κρατούν υπό έλεγχο την κατάσταση. Υπάρχουν επίσης ειδικοί έλεγχοι που συστήνονται μόνο σε περίπτωση ανάγκης.

Το υπερηχογράφημα
Αντιπροσωπεύει το ιδανικό εργαλείο ελέγχου για να παρακολουθείται συνεχώς η πορεία της εγκυμοσύνης. Είναι μια διαγνωστική τεχνική που χρησιμοποιεί τους υπέρηχους για να κάνει ορατά σε μια οθόνη τη θέση, το σχήμα και τις διαστάσεις του εμβρύου και του πλακούντα. Μπορεί να πραγματοποιηθεί σε διάφορες φάσεις της εγκυμοσύνης και οι ενδείξεις αλλάζουν ανάλογα με την εποχή στην οποία διεξάγεται.

Σε τι χρησιμεύει
Στο πρώτο τρίμηνο ενδείκνυται ιδιαίτερα για να καθορίσουμε με ακρίβεια την ύπαρξη της εγκυμοσύνης, να καταλάβουμε πότε ξεκίνησε, να διαπιστώσουμε τις εξωμήτριες κυήσεις ή και τις δίδυμες.
Στον πέμπτο μήνα χρειάζεται για να βλέπουμε που είναι ο πλακούντας και για να ανακαλύψουμε πιθανές ανατομικές δυσμορφίες στο έμβρυο.
Στον έβδομο μήνα χρειάζεται για να ελέγχουμε την πορεία της ανάπτυξης του εμβρύου, την κατάσταση διαφόρων οργάνων του και την ποσότητα του αμνιακού υγρού.
Στο τέλος της εγκυμοσύνης χρησιμοποιείται κυρίως για την επαλήθευση της θέσης και των διαστάσεων του παιδιού που πρόκειται να γεννηθεί.
Το υπερηχογράφημα πραγματοποιείται επίσης πριν την εξέταση για τροφοβλάστη του εμβρύου και την αμνιοπαρακέντηση ώστε να εισαχθεί η βελόνα στο πιο ασφαλές σημείο.

Πως γίνεται
Είναι μια πολύ απλή εξέταση η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί στο ιατρείο του γιατρού εφόσον διαθέτει τον απαραίτητο εξοπλισμό, σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο ή στο νοσοκομείο.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει το υπερηχογράφημα: στον πρώτο εισάγεται στον κόλπο μία κυλινδρική ράβδος (δεν προκαλεί κανένα πόνο), ενώ στο δεύτερο η ράβδος στηρίζεται απλώς στην κοιλιά. Στην αρχή της εγκυμοσύνης χρησιμοποιείται κυρίως ο πρώτος, διότι επιτρέπει να δούμε καλύτερα το έμβρυο παρόλο που είναι πολύ μικρό.
Εάν το υπερηχογράφημα πρέπει να γίνει με τη ράβδο στην κοιλιά, η γυναίκα ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι με γυμνή την κοιλιά. Η κοιλιά αλείφεται με ένα τζελ, το οποίο διασφαλίζει την καλύτερη μετάδοση των υπερήχων. Μετά μια μικρή κυλινδρική ράβδος, που είναι συνδεδεμένη με την κατάλληλη συσκευή, τοποθετείται σε διάφορα σημεία της κοιλιάς ενώ ο γιατρός ελέγχει την εικόνα που παίρνει σιγά σιγά σχήμα στην οθόνη. Μπορείτε να του ζητήσετε να σας εξηγήσει τις εικόνες, έτσι ώστε να μπορέσετε να καταλάβετε αυτό που βλέπετε. Μερικές φορές, εφόσον το ζητήσετε, μπορείτε να πάρετε την εκτύπωση μιας από τις εικόνες του υπερηχογραφήματος, που στην ουσία αντιπροσωπεύει την πρώτη "φωτογραφία" του παιδιού που θα γεννηθεί ή ακόμα και το σύνολο των εικόνων που κατέγραψε το μηχάνημα σε dvd. Το υπερηχογράφημα στο σύνολο του διαρκεί μεταξύ 15 και 30 λεπτών.

Εξέταση με έγχρωμο Doppler
Είναι μια ανώδυνη εξέταση  και παρέχει περαιτέρω στοιχεία για να εκτιμηθεί η καλή κατάσταση του εμβρύου. Πραγματοποιείται, όταν είναι απαραίτητο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού υπερηχογραφήματος. Ο γιατρός απλώς εξάγει από τον υπολογιστή ένα στοιχείο παραπάνω, για τη γυναίκα δεν αλλάζει τίποτα.

Σε τι χρησιμεύει
Η μέτρηση της ποσότητας της αλφαφετοπρωτεϊνης χρησιμεύει για την προγεννητική διάγνωση των κρανιακών και εγκεφαλικών δυσπλασιών ή των δυσμορφιών της σπονδυλικής στήλης. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται λίγο δεδομένης της διαγνωστικής αξιοπιστίας του υπερηχογραφήματος.


Η ποσότητα της αλφαφετοπρωτεϊνης
Η αλφαφετοπρωτεϊνη είναι μια ουσία που παράγεται από το ήπαρ και από τα κύτταρα του εντέρου του εμβρύου. Είναι παρούσα στο αίμα του εμβρύου, στο αμνιακό υγρό και στο αίμα της μητέρας όπου η ποσότητα της αυξάνεται συνεχώς έως την τριακοστή δεύτερη εβδομάδα οπότε και αρχίζει σταδιακά να μειώνεται.

Σε τι χρησιμεύει
Η μέτρηση της ποσότητας της αφλαφετοπρωτεϊνης χρησιμεύει για την προγεννητική διάγνωση των κρανιακών και εγκεφαλικών δυσπλασιών ή των δυσμορφιών της σπονδυλικής στήλης. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται λίγο δεδομένης της διαγνωστικής αξιοπιστίας του υπερηχογραφήματος.

Πως γίνεται
Είναι μια απλή εξέταση αίματος: η λήψη θα πρέπει να γίνει περίπου στην δέκατη έκτη εβδομάδα, αργότερα δεν έχει πια νόημα.
Μπορεί επίσης να διεξαχθεί και στο αμνιακό υγρό, σε περίπτωση που πρόκειται για αμνιοπαρακέντηση.

Το tri-test ή alpha-test
Είναι μια απλή εξέταση αίματος, που πραγματοποιείται στη δέκατη έκτη εβδομάδα, στην οποία μετρούνται τρεις ορμόνες: η βήτα χοριακή γοναδοτροπίνη (Beta GGH), η οιστριόλη και αλφαφετοπρωτεϊνη.

Σε τι χρησιμεύει
Βοηθά στο να διαπιστώσουμε εάν το παιδί έχει πολλές πιθανότητες να είναι επηρεασμένο από το σύνδρομο Down (άλλα όχι άλλες χρωμοσωμικές ασθένειες). Η εξέταση δεν διαγιγνώσκει με βεβαιότητα την ασθένεια, απλώς καθιστά μεγαλύτερη ή μικρότερη την πιθανότητα να είναι παρούσα στο έμβρυο. Εάν αυτή η πιθανότητα προκύπτει μεγάλη (κίνδυνος μεγαλύτερος από 1/350) τότε θα συστηθεί μία περαιτέρω εξέταση, πολύ ακριβής αλλά πιο σοβαρή: η αμνιοπαρακέντηση.

Η αμνιοπαρακέντηση
Μέχρι πριν είκοσι χρόνια ήταν αδύνατο να διαγνώσουμε τις ανωμαλίες του εμβρύου που οφείλονται σε αλλοιώσεις των χρωμοσωμάτων, όπως είναι το σύνδρομο Down ή "μογγολισμός". Σήμερα αυτό είναι δυνατό ήδη από την 15η-16η εβδομάδα, χάρη στην αμνιοπαρακέντηση. Η αμνιοπαρακέντηση συνιστάται όταν η μέλλουσα μητέρα είναι πάνω από 35 ετών ή όταν έχει ήδη ένα παιδί με χρωμοσωμικές ανωμαλίες ή με γενετικές ασθένειες που συνδέονται με το φύλο. Επίσης, γίνεται, όπως ήδη αναφέρθηκε, και στην περίπτωση που το alpha-test δείξει αυξημένη πιθανότητα για τέτοιου ανωμαλία. Ο κίνδυνος της αυτόματης αποβολής μετά την αμνιοπαρακέντηση είναι περίπου στο 0,5-1%.

Σε τι χρησιμεύει
Η πρόωρη διάγνωση των χρωμοσωμικών ασθενειών του εμβρύου επιτρέπουν στη μητέρα και το γιατρό να διαπίστωσουν αν το έμβρυο έχει σοβαρές ανωμαλίες. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αμνιοπαρακέντηση θα μπορούσε να γίνει και στο τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης για να διαγνώσει το βαθμό ωρίμανσης των πνευμόνων του εμβρύου και τις πιθανότητες επιβίωσης του σε περίπτωση που υπάρξει ανάγκη να προκληθεί η γέννηση του πριν την προβλεπόμενη ημερομηνία. Επίσης, χρησιμεύει στον έλεγχο του βαθμού αναιμίας του εμβρύου και στην πιθανή ανάγκη για ενδομήτριες μεταγγίσεις.

Πως γίνεται
Πραγματοποιείται με την εισαγωγή μιας βελόνας, διαμέσου της κοιλιάς και της μήτρας κάτω από υπερηχογραφικό έλεγχο, ώστε να ληφθεί μια μικρή ποσότητα αμνιακού υγρού, στο εσωτερικό του οποίου περιέχονται κύτταρα εμβρυϊκής προέλευσης. Σε αυτά τα κύτταρα γίνεται η προγεννητική χρωμοσωμική ανάλυση καθώς και οι εξετάσεις που προβλέπονται για την αμνιοπαρακέντηση που συστήνεται στο τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Εάν ζητείται η προγεννητική χρωμοσωμική ανάλυση, το εργαστήριο θα πρέπει να είναι εξαιρετικά ειδικευμένο.
Η αμνιοπαρακέντηση γίνεται στο νοσοκομείο και πραγματοποιείται μέσω του υπερηχογραφήματος το οποίο βοηθά στο να καταλάβουμε ποιο είναι το καλύτερο σημείο για την εισαγωγή της βελόνας και τη διαδρομή της, ώστε να μην τραυματιστεί το έμβρυο. Δεν πρόκειται για εξέταση που προκαλεί πόνο, αν και προκαλεί κάποια ενόχληση όταν εισάγεται η βελόνα. Η εισαγωγή της βελόνας διαρκεί περίπου ένα λεπτό, η εξέταση καθαυτή διαρκεί περίπου 10-20 λεπτά, αλλά μετά η έγκυος χρειάζεται για λίγη ώρα ξεκούραση, ενώ συνιστάται να αποφεύγει τις άσκοπες κινήσεις για μερικές ημέρες. Τα αποτελέσματα της χρωμοσωμικής εξέτασης βγαίνουν σε είκοσι μέρες.

Εξέταση τροφοβλάστης του εμβρύου
Είναι μια διαγνωστική τεχνική που επιτρέπει, όπως και η αμνιοπαρακέντηση, την διεξαγωγή της χρωμοσωμικής προγεννητικής ανάλυσης. Στη θέση του αμνιακού υγρού λαμβάνεται μια πολύ μικρή ποσότητα χοριοειδών λαχνών, δηλαδή μέρος του πλακούντα. Διεξάγεται ήδη από τη 10η-14η εβδομάδα της εγκυμοσύνης και τα αποτελέσματα βγαίνουν μέσα σε 7-10 ημέρες.
Ο κίνδυνος για αυτόματη αποβολή μετά από αυτήν την εξέταση είναι περίπου 1-2%.

Πως γίνεται.
Πραγματοποιείται στο νοσοκομείο και μόνο σε κάποια κέντρα γιατί απαιτούνται ιδιαίτεροι εξοπλισμοί και αρμοδιότητες.
Η λήψη των λαχνών γίνεται κατά τη διάρκεια ενός πολύ προσεκτικού υπερηχογραφήματος που επιτρέπει να εντοπίσουμε τέλεια τον εμβρυϊκό σάκο στο εσωτερικό της κοιλότητας της μήτρας. Στον πλακούντα φτάνουμε με μια βελόνα διαμέσου της κοιλιάς και της μήτρας. Μετά λαμβάνονται μερικά χιλιοστά χοριοειδών λαχνών, στα οποία θα διεξαχθεί η χρωμοσωμική ανάλυση.
Η ενόχληση που αισθάνεται η έγκυος είναι παρόμοια με ένα τσίμπημα.

Ο έλεγχος των καρδιακών παλμών του εμβρύου
Πρόκειται για την καταγραφή των καρδιακών παλμών του εμβρύου που πραγματοποιείται με μια ειδική συσκευή (τον καρδιοτοκογράφο) η οποία χρησιμοποιεί τους υπέρηχους.

Σε τι χρησιμεύει
Είναι η πιο σημαντική εξέταση για τον έλεγχο της καλής κατάστασης του εμβρύου από την τριακοστή εβδομάδα της εγκυμοσύνης και έπειτα. Χρησιμοποιείται πολύ νωρίς στις επαπειλούμενες εγκυμοσύνες, ενώ χρησιμεύει στις εγκυμοσύνες μετά την 40η εβδομάδα για να εξετάζεται το έμβρυο. Κατά τη διάρκεια των ωδίνων χρειάζεται για να εκτιμήσουμε πως ανταποκρίνεται το έμβρυο στις συσπάσεις και να καταλάβουμε εάν είναι σε θέση να αντέξει την πίεση ενός φυσιολογικού τοκετού.

Πως γίνεται
Δεν είναι καθόλου επικίνδυνη και δεν προκαλεί πόνο Συνήθως διεξάγεται όταν η έγκυος είναι ήδη στο μαιευτήριο για τον τοκετό, αλλά γενικώς δεν απαιτεί νοσηλεία. Η μέλλουσα μητέρα ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι ή κάθεται σε μια πολυθρόνα με γυμνή την κοιλιά. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια μιας ζώνης, τοποθετείται στην κοιλιά ένα μικρό εργαλείο (κεφαλή) το οποίο μεταδίδει και λαμβάνει υπερήχους και καταγράφει τους παλμούς του εμβρύου. Με μια δεύτερη ζώνη τοποθετείται επίσης ένας αποδέκτης των συστολών της μήτρας. Όλη η διαδικασία διαρκεί περίπου μισή ώρα.
Στο μεταξύ οι σφυγμοί του εμβρύου καταγράφονται σε μια λωρίδα χαρτιού (όπως και στο ηλεκτροκαρδιογράφημα) και μπορούν να γίνουν "απευθείας" αντιληπτοί, ακόμη και από την ίδια την έγκυο, χάρη σε έναν ενισχυτή που επιτρέπει να ακούγονται οι καρδιακοί παλμοί του εμβρύου. Στην οθόνη φαίνονται επίσης ένα φωτεινό σημείο και κάποιοι αριθμοί που ανάβουν σε μια οθόνη σημειώνοντας τη στιγμή και τη συχνότητα των σφυγμών και των συστολών.

Η αμνιοσκόπηση
Πρόκειται για έναν έλεγχο του αμνιακού υγρού που χρησιμεύει για να παρακολουθείται η κατάσταση του εμβρύου από την τεσσαρακοστή δεύτερη εβδομάδα και έπειτα. Το αμνιακό υγρό πρέπει να είναι καθαρό και διαυγές. Εάν αντίθετα είναι πρασινωπό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στο έμβρυο. Σήμερα σε πολλά κέντρα η αμνιοσκόπηση αντικαταστάθηκε από τον έλεγχο της ποσότητας του αμνιακού υγρού μέσω πολλών υπερηχογραφημάτων.

Πως γίνεται
Η τεχνική της αμνιοσκόπησης είναι απλή και δεν προκαλεί πόνο. Αφού ξαπλώσει η έγκυος στη γυναικολογική θέση, ο γιατρός εισάγει μέσω του κόλπου και του τραχήλου της μήτρας ένα σωληνάκι που έρχεται σε επαφή με τον αμνιακό σάκο. Φωτίζοντας με μια μικρή λάμπα και βλέποντας διαμέσου του σωλήνα μπορεί να ελέγχει το χρώμα του αμνιακού υγρού. Η εξέταση προκύπτει αρνητική (δηλαδή όλα πάνε καλά) εάν το υγρό είναι καθαρό και διαυγές. Προκύπτει αντίθετα θετική (συνεπώς κάτι δεν πάει καλά) εάν είναι χρωματιστό, σημάδι ότι ίσως να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο έμβρυο. Η αμνιοσκόπηση πραγματοποιείται από τον μαιευτήρα και μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε 5 λεπτά περίπου.

Η παρακέντηση του ομφάλιου λώρου
Είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται περισσότερο για την πραγματοποίηση λήψεων ή μεταγγίσεων στο έμβρυο. Συνίσταται στο τσίμπημα ενός από τα αιμοφόρα αγγεία του ομφάλιου λώρου με μία βελόνα που οδηγείται μέσω υπερηχογραφήματος.

Σε τι χρησιμεύει
Χρησιμεύει για τη διάγνωση μολύνσεων στο έμβρυο (ερυθρά, τοξοπλάσμωση κλπ), γενετικών ασθενειών (σύνδρομο Down, τρισωμία κλπ), αιματολογικών ασθενειών (αιμοφιλία, αναιμία από ασυμβατότητα του παράγοντα Rh) και για να εκτιμήσουμε το βαθμό οξυγόνωσης του αίματος σε περίπτωση που υπάρχει υποψία για σοβαρό πρόβλημα στο έμβρυο.
Χρησιμεύει επίσης για την πραγματοποίηση μεταγγίσεων αίματος στο έμβρυο.

Πως γίνεται
Πραγματοποιείται εισάγοντας μέσω της κοιλιάς και της μήτρας μια βελόνα με σκοπό να φτάσει και να αγγίξει τη φλέβα του ομφάλιου λώρου, έτσι ώστε να ληφθεί αίμα από το έμβρυο (που θα εξεταστεί για τη διάγνωση μολύνσεων, γενετικών ή αιματολογικών ασθενειών του εμβρύου) ή να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες μεταγγίσεις.
Η βελόνα κατευθύνεται προς το σωστό σημείο χάρη στο υπερηχογράφημα. Όπως και η αμνιοπαρακέντηση, δεν προκαλεί πόνο, δεν απαιτεί αναισθησία και πραγματοποιείται σε κέντρα με μεγάλη ειδίκευση.

Η εμβρυοσκόπηση
Είναι μια από τις τεχνικές για την προγεννητική διάγνωση του συγγενών ανωμαλιών διάπλασης του εμβρύου. Πραγματοποιείται με γενική αναισθησία μεταξύ της δέκατης έκτης και της εικοστής εβδομάδας της εγκυμοσύνης. Απαιτεί πάντα την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Τώρα πια πραγματοποιείται πολύ σπάνια επειδή δεν είναι εντελώς αθώα: είναι μια μικρή χειρουργική επέμβαση που στο 3-15% των περιπτώσεων μπορεί να οδηγήσει σε αποβολή.

Σε τι χρησιμεύει
Δεδομένου ότι είναι μια αρκετά περίπλοκη εξέταση, ενδείκνυται μόνο στην περίπτωση που υπάρχει μεγάλος φόβος για δυσπλασίες που δεν φαίνονται καθαρά στο υπερηχογράφημα ή για ανωμαλίες που διαπιστώνονται μόνο με τη λήψη πολύ μικρών κομματιών από το δέρμα ή το ήπαρ του εμβρύου.

Πως γίνεται
Συνίσταται στην άμεση εικονοποίηση του εμβρύου μέσω ενός οπτικού εργαλείου που εισάγεται στη μήτρα διαμέσου μιας μικρής τομής στο τοίχωμα της κοιλιάς.
Πριν από την εμβρυοσκόπηση πραγματοποιείται ένα υπερηχογράφημα για να διαπιστωθεί με ακρίβεια η θέση του εμβρύου και του πλακούντα. Έπειτα, στη γενική αναισθησία γίνεται μια μικρή τομή στην κοιλιά διαμέσου της οποίας εισάγεται ένα άκαμπτο σωληνάκι το οποίο είναι συνδεδεμένο με ένα σύστημα οπτικών ινών που επιτρέπει να παρακολουθούμε απευθείας το μέρος του εμβρύου για το οποίο υπάρχει η υποψία δυσπλασίας. Χάρη σε αυτό το σωληνάκι είναι δυνατό να εισαχθεί μια μακριά λεπτή βελόνα που χρησιμεύει για τη λήψη δείγματος από το δέρμα και το ήπαρ του εμβρύου, το οποίο στη συνέχεια θα αναλυθεί.

Πηγή: Κέντρο Σπουδών Prenatal

25 Ιουλ 2011

Παιδιά με δύο μαμάδες


Υπάρχουν παιδιά πια γύρω μας με δύο μαμάδες. Πολλές ομοφυλόφιλες γυναίκες αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί μεσω μιας τράπεζας σπέρματος. Ακόμα κι αν αυτό γαργαλά τα συντηριτικά αντανακλαστικά κάποιων από εμάς,  πρακτικά σημαίνει πως αναδύεται μια ομάδα παιδιών που θα αντιμετωπίσει ειδικά προβλήματα στην ανάπτυξή του και στα οποία οι ειδικοί της ψυχικής υγείας θα πρέπει να δώσουν λύση. Επειδή σε αυτή τη χώρα όσοι είμαστε, τόσες γνώμες έχουμε και ελοχεύει ο κίνδυνος ο καθένας να λέει ότι πιστεύει και όχι ότι πραγματικά ισχύει και έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά, ας ρίξουμε μια ματιά στα επιστημονικά δεδομένα που δημοσιεύθηκαν την τελευταία διετία για να διαμορφώσουμε μια καλύτερη εικόνα των πραγματικών αναγκών αυτών των παιδιών.
Πως επιδρά στον ψυχισμό του παιδιού να ξέρει ότι προέρχεται από άγνωστο δωρητή σπέρματος;
Η US National Lingitudinal Lesbian Family Study (NLLFS) (εθνική μακροχρόνια μελέτη των οικογενειών λεσβιών στις ΗΠΑ) είναι μια από τις πιό πολυσυζητημένες μελέτες των τελευταίων ετών.Σχεδιάστηκε με σκοπό να καταγράψει την ανάπτυξη της πρώτης γενιάς παιδιών από οικογένειες λεσβιών που συνελλήφθησαν με σπέρμα δωρητή. Τα δεδομένα συλλέχθηκαν σε 5 χρονικές στιγμές: στην γονιμοποίηση ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, και όταν το παιδί ήταν 2, 5, 10 και 17 ετών. Η μελέτη συνεχίζεται ακόμα, με ενεργό συμμετοχή του 93% (!) των οικογενειών που συμμετείχαν στην αρχή της μελέτης. Έγκυροι ερευνητές από διάφορα Πανεπιστήμια του κόσμου χρησιμοποιούν τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από την συγκεκριμένη μελέτη, διερευνώντας ο καθένας το δικό του πεδίο ενδιαφέροντος στον συγκεκριμένο πληθυσμό.
Επιστήμονες από το Ερευνητικό Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη του Παιδιού και την Εκπαίδευση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας χρησιμοποίησαν τα δεδομένα της παραπάνω μελέτης και διερεύνησαν την ψυχολογική κατάσταση των παιδιών που μεγάλωσαν σε οικογένειες λεσβιών, σε σχέση με το αν ο δότης του σπέρματος που τα έφερε στη ζωή είναι γνωστός ή άγνωστος (δωρεά από τράπεζα σπέρματος). Περιλήφθηκαν 78 έφηβοι από 74 οικογένειες. Τα 26 από αυτά ήταν παιδιά από γνωστό δότη και τα υπόλοιπα 48 από άγνωστο.
Ο έλεγχος έγινε με ένα διεθνώς καθιερωμένο ερευνητικό εργαλείο, την Λίστα Ελέγχου Συμπεριφοράς του Παιδιού [Child Behaviour Checklist (CBCL)]. Το ψυχομετρικό αυτό εργαλείο εξετάζει την συμπεριφορά παιδιών και εφήβων σε 8 παραμέτρους (παραβατική συμπεριφορά, επιθετική συμπεριφορά, απόσυρση, παράπονα για σωματικά ενοχλήματα, άγχος/κατάθλιψη, κοινωνικά προβλήματα, προβλήματα στη σκέψη, προβλήματα στην προσοχή), ενώ δίνει και δύο γενικές κατηγορίες "Εξωτερικευόμενα προβλήματα" (άθροισμα της επιθετικής συμπεριφοράς και παραβατικής συμπεριφοράς) και "Εσωτερικευόμενα προβλήματα" (άθροισμα της απόσυρσης, των παραπόνων για σωματικά ενοχλήματα, του άγχους/κατάθλιψης, των κοινωνικών προβλημάτων, των προβλημάτων στη σκέψη και των προβλημάτων στην προσοχή), καθώς και μια συνολική αξιολόγηση του παιδιού. Στις 10 από αυτές τις 11 συνολικά βαθμολογίες, τα παιδιά με άγνωστο δότη δεν διέφεραν από αυτά με γνωστό. Φαίνεται λοιπόν ότι για τα 7 χρόνια που διαρκεί το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην όψιμη εφηβεία, η ψυχολογική κατάσταση του παιδιού δεν εξαρτάται από το αν γνωρίζει ή όχι την ταυτότητα του βιολογικού του πατέρα
Γενικά, τα παιδιά που γεννήθηκαν με τεχνητή γονιμοποίηση και όλες τις νέες διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (τεχνητή γονιμοποίηση, δωρεά σπέρματος ή ωαρίων), δεν διαφέρουν σε ότι αφορά την ψυχολογική τους προσαρμογή και υγεία από τα παιδιά που γεννήθηκαν με φυσιολογικό τρόπο, ακόμα και όταν μεγάλωσαν σε μονογονεϊκές οικογένειες ή σε οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου.
Αμερικανοί ερευνητές από το κρατικό πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, με τη βοήθεια ενός πανεθνικού μητρώου (Donor Sibling Registry) που φέρνει σε επαφή τα παιδιά που γεννήθηκαν από σπέρμα δότη με τους βιολογικούς τους πατεράδες, απευθύνθηκαν 741, το 61.8% από τα οποία προέρχονταν από ετεροφιλόφυλες οικογένειες και το υπόλοιπο 38.2% από οικογένειες λεσβιών. Συλλέχθηκαν στοιχεία για τις οικογένειές τους, τα αισθήματά τους σχετικά με τη μέθοδο με την οποία συνελλήφθηκαν, τον κανονισμό περί ανωνυμίας του δότη και την αναζήτηση του βιολογικού τους πατέρα. Τα παιδιά από οικογένειες λεσβιών έμαθαν σε μικρότερη ηλικία για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η σύλληψή τους, απ' ότι τα παιδά από ετεροφιλόφυλες οικογένειες, ιδίως όταν οι οικογένειες αυτές δεν ήταν μονογονεϊκές.Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως εδώ υποκρύπτεται ένα σημαντικό αίσθημα κατωτερότητας και ντροπής των ετεροφυλόφιλων γονιών που δεν κατάφεραν να αποδεχτούν ουσιαστικά την λύση που έδωσαν στην υπογονιμότητά τους. Όμως, αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας και η καθυστέρηση στην αποκάλυψη της αλήθειας στο παιδί έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να μαθαίνει ότι έχει συλληφθεί με σπέρμα δότη σε μεγαλύτερη ηλικία και να μπερδεύεται πάρα πολύ σε θέματα ταυτότητας, αξίας και αγάπης. Η μεγάλη πλειοψηφία όλων των παιδιών που μετείχαν στη μελέτη ήθελαν να βρουν τον βιολογικό τους πατέρα, όμως τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει σε ετεροφιλόφυλες οικογένειες με δύο γονείς ένιωθαν λιγότερο άνετα ακόμα και να εκφράσουν αυτή τους την επιθυμία.  Μάλιστα, το ένα τέταρτο αυτών των παιδιών δήλωσαν πλήρη αδυναμία να συζητήσουν αυτό το θέμα με τον κοινωνικό τους πατέρα.
Φαίνεται λοιπόν πως τα παιδιά που έχουν συλληφθεί με σπέρμα δότη, κάποια στιγμή θα μπούν στη διαδικασία να αναζητήσουν τον βιολογικό τους πατέρα, αλλά δεν είναι αναγκαίο η αναζήτηση αυτή να σημαίνει κάποιο βαθύ ρήγμα στην προσωπικότητά τους και την ικανότητά τους να γίνουν ευτυχισμένα.

Το παιδί που μεγαλώνει με δύο λεσβίες μητέρες έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνει κι αυτό ομοφυλόφιλο;

Οι έφηβοι που συμμετείχαν και στις προηγούμενες μελέτες διερευνήθηκαν και ως προς το αν έχουν κακοποιηθεί με οποιοδήποτε τρόπο (λεκτικά, σωματικά, συναισθηματικά ή σεξουαλικά) και ως προς το ποιά είναι η δική τους σεξουαλική ταυτότητα και πρακτικές (ηλικία πρώτης επαφής, χρήση προφυλακτικού, αντισύλληψη κ.ο.κ.). Τα παιδιά αυτά δεν είχαν υποστεί κανενός είδους κακοποίηση στο σπίτι τους. Σχετικά με την σεξουαλική τους ταυτότητα, το 18.9% των έφηβων κοριτσιών και το 2.7% των έφηβων αγοριών περιέγραψαν τον εαυτό τους ως αμφιφυλόφιλους, ενώ κανένα από τα κορίτσια και 5.4% των αγοριών αυτο-προσδιορίστηκαν ως αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι. Συγκρίνοντας αυτά τα ποσοστά με τα αντίστοιχα του γενικού πληθυσμού της ίδιας ηλικίας και φύλου, τα παιδιά από οικογένειες λεσβιών έκαναν σεξ για πρώτη φορά με άτομο του άλλου φύλου σε σημαντικά μεγαλύτερη ηλικία, ενώ οι κόρες των λεσβιών μητέρων είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα από τον γενικό πληθυσμό να έχουν σεξουαλική επαφή με συντρόφους του ίδιου φύλου, ενώ ορίζονται συχνότερα και ως αμφιφυλόφιλες. Αντιθέτως, τα αγόρια των οικογενειών αυτών δεν διαφέρουν στατιστικά σε κάτι από τον γενικό πληθυσμό.
Το εύρημα αυτό είναι σχετικά καινούργιο στη βιβλιογραφία. Οι μέχρι τώρα έρευνες δεν είχαν δείξει κάποια απόκλιση στη συχνότητα της ομοφυλοφιλίας σε παιδιά που μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς. Όμως, το εύρημα δεν γίνεται να αγνοηθεί, δεδομένης της άρτιας μεθοδολογίας της συγκεκριμένης έρευνας και της απουσίας κάποιας εναλλακτικής ερμηνείας του ευρήματος. Φαίνεται πως κάποια διαδικασια μετάδοσης της σεξουαλικής ταυτότητας από γενιά σε γενιά είναι δυνατή από μητέρα σε κόρη. Το ερώτημα αν αυτό το φαινόμενο είναι γονιδιακό ή κοινωνικό, όπως και το ερώτημα γιατί αυτό συμβαίνει μόνο στις γυναίκες και όχι στα αγόρια, μένει να απαντηθούν στο μέλλον.

Τι προβλήματα δημιουργεί στο παιδί το κοινωνικό στίγμα που να ζει σε μια τέτοια οικογένεια;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη έγινε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ στη Μεγάλη Βρετανία. Στη μελέτη αυτή αξιολογήθηκε η ψυχολογική κατάσταση των παιδιών που μεγαλώνουν από τη βρεφική τους ηλικία (έτσι ώστε να μην συνυπάρχουν στοιχεία ψυχικού τραύματος από π.χ. έναν χωρισμό) σε οικογένειες στις οποίες αρχηγός είναι η μητέρα (οικογένειες λεσβιών και ανύπαντρες, διαζευγμένες ή χήρες μητέρες). Η ψυχολογική κατάσταση του παιδιού και πάλι δεν φάνηκε να διαφέρει σε 
σχέση με εκείνη των παιδιών από παραδοσιακές οικογένειες.

Τι συμβαίνει όμως ειδικότερα στα παιδιά από οικογένειες λεσβιών; Όπως είναι αναμενόμενο, τα παιδιά από οικογένειες ομοφυλοφίλων υφίστανται διακρίσεις ομοφυλοφοβικής αιτίας. Αυτή η διαδικασία στίγματος θα μπορούσε να σπρώξει άραγε τα παιδιά αυτά στα ναρκωτικά; Eπιστήμονες από τη Νομική Σχολή του UCLA, χρησιμοποιώντας και πάλι υλικό από την US National Lingitudinal Lesbian Family Study (NLLFS), εξέτασαν αυτό το ερώτημα σε 17χρονα παιδιά από οικογένειες λεσβιών.Συγκριτικά με παιδιά από τον γενικό πληθυσμό των ΗΠΑ, οι έφηβοι από λεσβίες μητέρες έκαναν συχνότερα περιστασιακή χρήση ουσιών, όχι όμως και βαριά χρήση. Επιπλέον, η χρήση ουσιών δεν φαίνεται να έχει σχέση με το αίσθημα στιγματισμού λόγω της σεξουαλικής προτίμησης της μητέρας τους.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από την ίδια έρευνα, επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ εξέτασαν το στίγμα που νιώθουν ότι φέρουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με λεσβίες μητέρες. Οι έφηβοι αυτοί (39 κορίτσια και 39 αγόρια) ρωτήθηκαν για τους οικογενειακούς δεσμούς στο σπίτι τους και για το κατά πόσο νιώθουν ότι γίνονται θύματα διάκρισης λόγω της σεξουαλικής ταυτότητας της μητέρας τους. Η κατάσταση των παιδιών αξιολογήθηκε και πάλι με την Λίστα Ελέγχου Συμπεριφοράς του Παιδιού που χρησιμοποιήθηκε και στις άλλες αντίστοιχες μελέτες. Το 41% των εφήβων αυτών ανέφεραν ότι είχαν γίνει θύματα στιγματισμού με αποτέλεσμα να εμφανίζουν περισσότερες προβληματικές συμπεριφορές, όμως η αρνητική αυτή επίδραση ισοσκελίστηκε σε όλε ςτις περιπτώσεις που το παιδί είχε καλές οικογενειακές σχέσεις με τη μητέρα. Όσα παιδιά έχουν καλές σχέσεις με τη μητέρα τους, αποδεικνύονται ανθεκτικά στις επιθέσεις του ομοφυλοφοβικού περιβάλλοντός τους. Με άλλα λόγια, η πραγματική αγάπη και επικοινωνία είναι σε θέση να αντισταθμίσουν πολλές πιέσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Πόσο καλά πηγαίνουν τα παιδιά αυτά στο σχολείο;
Σε ότι αφορά την πρόοδο των παιδιών αυτών στο σχολείο, δεν διαφέρει ουσιαστικά από εκείνη των παιδιών από ετεροφυλόοφιλες οικογένειες. Για να είμαστε πιό ακριβείς, έρευνα από κοινωνιολόγους του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ των ΗΠΑ έδειξε ότι τα παιδιά από ετεροφυλόφιλες οικογένειες είχαν καλύτερους βαθμούς, όμως η διαφορά αυτή οφείλονταν στο καλύτερο κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο των ετεροφυλόφιλων παντρεμένων ζευγαριών. Όταν το δείγμα που μετείχε στη μελέτη, υπάστη στατιστική επεξεργασία που απαλείφει την παράμετρο αυτή, τα παιδιά από μη παραδοσιακές οικογένειες δεν διαφέρουν ως προς την σχολική τους απόδοση από τα παιδιά παραδοσιακών οικογενειών.
Περαιτέρω ανάλυση των δεδομένων της US National Lingitudinal Lesbian Family Study (NLLFS),  έδειξε ότι τα παιδιά οικογενειών με λεσβίες μητέρες πλεονεκτούσαν στην κοινωνική, σχολική/ ακαδημαϊκή και συνολική ικανότητα, ενώ είχαν  σημαντικά λιγότερα κοινωνικά προβλήματα και λιγότερη εν γένει εξωτερικευόμενη προβληματική συμπεριφορά συγκριτικά με τα παιδιά ίδιας ηλικίας και φύλου από παραδοσιακές οικογένειες.


Οι εποχές έχουν αλλάξει. Μολονότι για πολλά χρόνια τα δικαστήρια αρνούνταν στις λεσβίες μητέρες την κηδεμονία του παιδιού τους λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας, σήμερα γυναίκες που έχουν επιλέξει να ζουν με άλλες γυναίκες, φέρνουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Οι συντηριτικότεροι από εμάς σοκάρονται ή εκφράζουν τον οίκτο τους για "τα καημένα τα παιδάκια". Όμως, τα πρακτικά δεδομένα όμως που με επιστημονικό τρόπο συλλέγονται από πολλές χώρες δείχνουν, χωρίς εξαίρεση, πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες λεσβιών, μεγαλώνουν όσο φυσιολογικά μεγαλώνουν και όλα τα παιδιά του κόσμου. Φαίνεται τελικά πως σημασία έχει ποιός είναι αυτός που σε φέρνει σε αυτόν τον κόσμο και όχι με ποιόν κοιμάται  αυτός που σε φέρνει σε αυτόν τον κόσμο.

Πηγή: createyourself.gr

22 Ιουλ 2011

Ανακαλύφθηκε τρόπος πρόβλεψης των αποβολών



Ελπίδα σε χιλιάδες εγκύους, φέρνει η επινόηση από επιστήμονες ενός τρόπου πρόβλεψης με εκπληκτική ακρίβεια των κυήσεων που παρουσιάζουν πολύ υψηλό κίνδυνο για αποβολή, καθώς θα έχουν τη δυνατότητα να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα και να επικεντρωθούν οι προσπάθειες των ιατρών στη διάσωση των εμβρύων που κινδυνεύουν.
Ειδικότερα, η δρ Κάλτουμ Άνταμ, ερευνήτρια στο Νοσοκομείο St Mary’s, στο Μάντσεστερ, είπε στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ανθρώπινης Αναπαραγωγής & Εμβρυολογίας, το οποίο διεξάγεται στη Στοκχόλμη, ότι το 20% των κυήσεων επιπλέκονται από συμπτώματα αποβολής. 

Από αυτές τις κυήσεις, ποσοστό έως 20% καταλήγουν τελικά σε αποβολή. Εξήγησε περαιτέρω πως “έως τώρα, όμως, δεν είχαμε τρόπο να προβλέπουμε ποιες επαπειλούμενες αποβολές θα έχουν τελικά ως επακόλουθο την απώλεια του μωρού, με συνέπεια να μην μπορούμε να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες για διάσωση της κυήσεως σε εκείνες τις γυναίκες που όντως κινδύνευαν.”“Αυτό είχε ως επακόλουθο, όλες οι έγκυοι με απειλητικά συμπτώματα να υποβάλλονται σε αχρείαστες και μερικές φορές επιζήμιες παρεμβάσεις, όπως οι αχρείαστες εξετάσεις αίματος και τα υπερηχογραφήματα, η νοσηλεία στο νοσοκομείο, η παραμονή στο κρεβάτι, η χαμηλή δόση ασπιρίνης και η υποκατάσταση προγεστερόνης.
Κατά τη διάρκεια των ερευνών τους, η δρ. Άνταμ και οι συνεργάτες της, παρακολούθησαν μεταξύ 2009 και 2010, 112 γυναίκες με συμπτώματα επαπειλούμενης αποβολής, οι οποίες όταν τα πρωτοεκδήλωσαν διήνυαν την 6η έως 10η εβδομάδα της κυήσεως. Κάθε εθελόντρια συμμετείχε στην μελέτη επί 5 εβδομάδες, στη διάρκεια των οποίων υποβαλλόταν σε υπερηχογραφήματα, εβδομαδιαία καταγραφή του πόνου και της αιμορραγία, και εβδομαδιαία μέτρηση των επιπέδων δύο ορμονών στο αίμα της: της προγεστερόνης και της ανθρώπινης χοριακής γοναδοτροπίνης (hCG). Άλλες από τις εθελόντριες τελικά απέβαλλαν, και άλλες όχι. 
Αφού οι ερευνητές ανέλυσαν τα στοιχεία από τις πρώτες εγκύους που εντάχθηκαν στη μελέτη τους, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως έξι παράγοντες ήταν αυτοί που επηρέαζαν περισσότερο τον κίνδυνο αποβολής:-Το ιστορικό υπογονιμότητας-Τα επίπεδα των δύο ορμονών-Το μήκος του εμβρύου, η σοβαρότητα της αιμορραγίας και η ηλικία του εμβρύου.Μεμονωμένοι, οι παράγοντες αυτοί δεν μπορούσαν να προβλέψουν με ακρίβεια τον κίνδυνο αποβολής, αλλά όταν οι ερευνητές συνδύασαν δύο από αυτούς – την σοβαρότητα της αιμορραγίας και τα επίπεδα της hCG – δημιούργησαν έναν Δείκτη Βιωσιμότητας της Κυήσεως (PVI), ο οποίος στις επόμενες εθελόντριες προέβλεψε με πολύ μεγάλη ακρίβεια ποιες κινδύνευαν στ’ αλήθεια να χάσουν τα μωρά τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η δρ Άνταμ, ο PVI προέβλεψε με ακρίβεια 94% ποιες κυήσεις θα ολοκληρώνονταν και με ακρίβεια 77% ποιες θα κατέληγαν σε αποβολή.
Πηγή: www.zougla.gr

21 Ιουλ 2011

Πως υποστηρίζουμε καλύτερα το μητρικό θηλασμό;


Ο μητρικός θηλασμός είναι ο συνιστώμενος τρόπος διατροφής των βρεφών. Παρά την αδιαμφισβήτητη υπεροχή του έναντι της διατροφής με ξένο γάλα, τα ποσοστά μητέρων που θηλάζουν στη χώρα μας παραμένουν πολύ χαμηλά. Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που εμποδίζουν θετικές αλλαγές είναι ο τρόπος που οι υποστηρικτές του μητρικού θηλασμού τον προωθούν. Εάν το μήνυμά μας προς τους γονείς είναι σωστό – και ο αποκλειστικός θηλασμός για έξι μήνες είναι αδιαμφισβήτητα σωστό επιστημονικά μήνυμα – αλλά δεν φτάνει αποτελεσματικά στους νέους γονείς, τότε χρειάζεται να αναρωτηθούμε μήπως ο τρόπος που προβάλλουμε το μήνυμα είναι λανθασμένος. 


Πιο συγκεκριμένα:


1. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας στην Παγκόσμια Στρατηγική για τη Βρεφική Διατροφή αναφέρει ότι ο μητρικός θηλασμός πρέπει να προστατεύεται, να προωθείται και να υποστηρίζεται.
Οι υποστηρικτές του μητρικού θηλασμού - επαγγελματίες, υγείας και κοινό - πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν γίνεται να υποστηρίξουμε τον μητρικό θηλασμό στην Ελλάδα χωρίς πρώτα να τον προστατέψουμε και να τον προωθήσουμε. Οι τρεις συνθήκες – προστασία, προώθηση και υποστήριξη - είναι απαραίτητες όλες μαζί και ταυτόχρονα για να δούμε κάποτε περισσότερα μωρά να θηλάζουν. 


Προστασία του θηλασμού σημαίνει: να περιορίσουμε την επιθετική προώθηση βρεφικών γαλάτων στα μαιευτήρια, στα περιοδικά και τα μέσα ενημέρωσης. Να προστατέψουμε τις νέες μητέρες από λανθασμένη πληροφόρηση, από λανθασμένες οδηγίες επαγγελματιών  υγείας που τις οδηγούν στον αποθηλασμό. Να οδηγήσουμε τις εταιρίες βρεφικής διατροφής σε συμμόρφωση προς τον Διεθνή Κώδικα Εμπορίας Υποκατάστατων Μητρικού Γάλακτος. Να προστατεύσουμε τον μητρικό θηλασμό από μύθους και απαρχαιωμένες αντιλήψεις στην βρεφική διατροφή. 


Προώθηση του μητρικού θηλασμού σημαίνει η πολιτεία να ξεκινήσει μια Εθνική Καμπάνια προς το κοινό και τα ΜΜΕ και να εκπαιδεύσει επαρκώς νέους και παλιούς επαγγελματίες υγείας που έρχονται σε επαφή με μωρά και μητέρες.


Και υποστήριξη σημαίνει σύγχρονη, πρακτική βοήθεια της κάθε μητέρας στην προσπάθειά της να ξεκινήσει τον θηλασμό, να συνεχίσει, να συνεχίσει επιστρέφοντας στην δουλειά και να λάβει αξιόπιστη βοήθεια σε τυχόν προβλήματα θηλασμού. 
Όσο μένουμε μόνο στην απλή υποστήριξη, χωρίς να πιέζουμε την πολιτεία να αναλάβει δράση, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε για την ανεπαρκή εκπαίδευση των επαγγελματιών  υγείας, χωρίς να οργανώνουμε συλλόγους που να αναδεικνύουν τις παραβιάσεις των εταιριών γαλάτων, πολύ λίγα πράγματα θα αλλάξουν στη χώρα μας. Πρέπει όλα να αλλάξουν, διαφορετικά τίποτα δεν θα αλλάξει. 
Δεν αρκεί ένα διαφημιστικό μήνυμα προώθησης του θηλασμού στην τηλεόραση, όταν ο θηλασμός της νέας μητέρας αμφισβητείται αναίτια από τον παιδίατρο. 
Δεν αρκεί η υποστήριξη από τον σύμβουλο γαλουχίας, όταν οι γονείς δεν προστατεύονται από την επιθετική διαφήμιση «ειδικών» γαλάτων για βρέφη. 
Και δεν αρκεί να γίνουν όλα τα μαιευτήριά μας φιλικά προς τα βρέφη σε μια νύχτα, εάν δύο εβδομάδες αργότερα δίνονται τραγικά λανθασμένες συμβουλές στη μητέρα με πυρετό.


2. Ο μητρικός θηλασμός είναι συλλογική ευθύνη της πολιτείας, όχι ατομική ευθύνη του κάθε γονιού. 
Οι διεθνείς επιστημονικοί οργανισμοί επισημαίνουν την υποχρέωση της πολιτείας να προστατέψει τις μητέρες που προσπαθούν να θηλάσουν από παραπληροφόρηση και ανεπαρκή στήριξη. 
Όποτε έχουμε μπροστά μας γονείς που δεν κατανοούν την σημασία του θηλασμού ή που παραδίνονται στην «ευκολία» της τεχνητής διατροφής δεν πρέπει να επιρρίπτουμε ευθύνες στα συγκεκριμένα πρόσωπα, αντίθετα πρέπει να σκεφτόμαστε πόσο αμελής είναι η πολιτεία στην υποχρέωσή της να διαφυλάξει σωστά ενημερωμένες αποφάσεις για τους γονείς. 
Οι συγκεκριμένοι γονείς θα έκαναν άλλες επιλογές εάν βρίσκονταν σε ένα κράτος που τους φρόντιζε επαρκώς.


3. Κατά τον ίδιο τρόπο, το να προσπαθείς να αλλάξεις την συμπεριφορά των μητέρων δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο μεμονωμένα, όσο η κουλτούρα στην οποία ζουν δεν αλλάζει.
Το να προσπαθείς να πείσεις τις μητέρες ότι το γάλα τους είναι υπερεπαρκές για το πέντε μηνών βρέφος της μπορεί να έχει αποτέλεσμα σε μια δυο περιπτώσεις αλλά όχι σε μεγάλη κλίμακα, όχι σε επίπεδο δημόσιας υγείας, εφόσον συνεχίζει να κυριαρχεί η κουλτούρα του μπιμπερό, εφόσον οι μητέρες αυτές συνεχίζουν να βομβαρδίζονται από οικεία και μη πρόσωπα, από επαγγελματίες υγείας, από περιοδικά για γονείς, για την «αναγκαιότητα» να δώσουν στο παιδί τους μπιμπερό. Παράλληλα με τα μηνύματα που στοχεύουν σε αλλαγές συμπεριφορών, χρειάζεται να αντικατασταθεί συνολικά η κουλτούρα του μπιμπερό με περιβάλλουσα κουλτούρα θηλασμού.


4. Ο θηλασμός δεν είναι η ιδανική τροφή για το βρέφος. Λάθος μήνυμα. Είναι η φυσιολογική τροφή για το βρέφος.
Το αναμενόμενο, το στάνταρ. Δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο, και δεν μπορούμε να απαιτούμε από αγχωμένους νέους γονείς να κάνουν «ιδανικά» πράγματα. Δεν τρώμε ούτε εμείς ιδανικά, βάζουμε αλατάκι και που και που καταναλώνουμε και τα τηγανητά μας. Πρέπει να μεταφέρουμε στους γονείς το μήνυμα ότι ο μητρικός θηλασμός δεν είναι ιδανική κατάσταση, αλλά φυσιολογική, δηλαδή με λάθη, παραλείψεις, προβλήματα, δυσκολίες. Πολύ πιο ασφαλής όμως σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο υποκατάστατο. 



5. Η απλή ανάδειξη των «πλεονεκτημάτων» του μητρικού γάλακτος σε σχέση με το ξένο δεν φέρνει αποτέλεσμα, ούτε και αντιπροσωπεύει την επιστημονική πραγματικότητα.
Οι υποστηρικτές του μητρικού θηλασμού, αντί να εστιάζουμε στο πόσο καλά αυτός  προστατεύει από λοιμώξεις, θα ήταν καλύτερα να εστιάζαμε στο πόσο αυξάνεται ο κίνδυνος ενός μωρού να πάθει κάποια στιγμή ωτίτιδα εάν δεν θηλάσει. 


Θα πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε έντονες ερωτήσεις προς την βιομηχανία βρεφικών γαλάτων:  Έχετε μελετήσει το γάλα χωρίς λακτόζη που διαφημίζετε για τους κολικούς ως προς την μακροπρόθεσμη ασφάλειά του για την ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού; 
Κάθε φάρμακο, πριν δοθεί σε ένα μικρό παιδί, περνάει από διαδικασίες ερευνών για την ασφάλειά του και για πιθανές παρενέργειες. 
Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με τα βρεφικά γάλατα; Γιατί δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει κάποια πιθανότητα προβλήματος σε ένα σκεύασμα που περιέχει δεκαπλάσια ποσότητα μαγγανίου από το μητρικό γάλα; Στο θέμα του καπνίσματος, τι είναι πιο αποτελεσματικό, να πούμε ότι ο καθαρός αέρας είναι το «ιδανικό» για τα πνευμόνια μας ή ότι το κάπνισμα ενέχει κινδύνους για χρόνιες ασθένειες;


6. Το μητρικό γάλα δεν πρέπει να προβάλλεται απλά ως φαγητό. Δεν είναι μόνο τροφή, στην πραγματικότητα ο θηλασμός είναι κάτι πολύ ευρύτερο από απλό φαγητό –από  πρωτεΐνες και θερμίδες.
Είναι συναισθηματική ασφάλεια, είναι ώθηση για ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού, είναι προστασία σωματική και ψυχική της μητέρας, είναι ισχυρός δεσμός μητέρας – παιδιού. 
Ο περιορισμός του θηλασμού στις ποσοτικές λογικές των θερμίδων, των νουκλεοτιδίων κλπ είναι βούτυρο στο ψωμί των εταιριών βρεφικού γάλακτος, γιατί αναγάγει το τεράστιο θέμα της βρεφικής διατροφής και ανατροφής σε απλουστευτική σύγκριση λιπών και πρωτεϊνών.


7. Στην ίδια λογική, δεν είναι το μητρικό γάλα που είναι σημαντικό, αλλά ο μητρικός θηλασμός συνολικότερα.
Επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην σύνθεση του μητρικού γάλακτος, αποπροσωποποιώντας την μητέρα που το παρέχει στο παιδί της! Το ίδιο σημαντικό με τα αντισώματα στο μητρικό γάλα είναι και το χάδι της μητέρας την ώρα του θηλασμού, το χαμόγελο του βρέφους, η αυτοπεποίθηση που εισπράττει η μητέρα στον γονεικό της ρόλο, η ανταπόκριση στις ανάγκες του βρέφους. 
Τι θα προτιμούσαμε να δίνουμε: μητρικό γάλα μέσα σε μπιμπερό ή ξένο βρεφικό γάλα μέσα σε μητρικό στήθος; 
Πολλοί επιστήμονες σήμερα απαντούν το δεύτερο σε αυτήν την φανταστική ερώτηση. Μεγαλύτερη σημασία έχει το δέσιμο με το στήθος, η Μητέρα. 
Αντίθετα, δίνοντας υπερβολική έμφαση στο μητρικό γάλα οδηγούμε μητέρες να σκεφτούν ότι διαθέτουν κάτι πολύτιμο που πρέπει το παιδί τους να πάρει πάση θυσία, πολλές φορές  πέρα, έξω και ενάντια  στις ίδιες, ως συνολικές ψυχοσωματικές οντότητες.


8. Τα μηνύματα «Κάντο για το μωρό σου» και η λογική της μάρτυρος – Μαρίας Τερέζας δεν έχουν θέση στην σημερινή πραγματικότητα, και για την σύγχρονη μητέρα που θέλει και πρέπει να επανέρθει σύντομα στον κοινωνικό και οικονομικό της ρόλο.
Δεν πρέπει να «διαφημίζουμε» τον θηλασμό ως «θυσία» εις βάρος της μητέρας και σε όφελος του παιδιού. Δεν είμαστε όλοι ήρωες, ούτε θέλουμε συνέχεια να κάνουμε ιδανικές ή ηρωικές πράξεις. 
Αντίθετα, είναι σημαντικό να τονίζουμε στους γονείς πόσο σημαντικό είναι για την υγεία της ίδιας της γυναίκας να θηλάσει, πόσο ευκολότερο είναι μετά τις πρώτες εβδομάδες να μην έχεις αποστειρώσεις και προετοιμασία, πόσο πιο φιλική πράξη είναι προς το πορτοφόλι μας και προς το περιβάλλον, πόσο μεγάλες στιγμές ευτυχίας παρέχει στην μητέρα και σε όλη τη οικογένεια. 


9. Δίνουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι ο μητρικός θηλασμός είναι επιστροφή σε έναν παλιό, ωραίο κόσμο, τότε που οι περισσότερες μανάδες θήλαζαν τα παιδιά τους.
Στους περισσότερους ανθρώπους όμως αρέσει η σύγχρονη ζωή, η τεχνολογία και η εξέλιξη. Η αλήθεια είναι ότι ο μητρικός θηλασμός όπως αναδεικνύεται από την σύγχρονη επιστήμη δεν είναι ο χαμένος παράδεισος του παρελθόντος, γιατί ελάχιστοι πολιτισμοί σε ελάχιστες ιστορικές περιόδους εφάρμοσαν ποτέ αποκλειστικό θηλασμό των παιδιών για έξι μήνες. 
Οι επιστημονικές συστάσεις για αποκλειστικό θηλασμό είναι κάτι εντελώς καινούργιο, τελευταία λέξη της επιστήμης, όπως τα καινούργια κινητά τηλέφωνα. Αντί να λέμε στις μητέρες να επιστρέψουν στην φύση, θα έπρεπε να τους λέμε : 
«Κοιτάξτε, μέχρι τώρα νομίζαμε ότι τα μωρά χρειάζονται να πίνουν και λίγο τσάι. Σήμερα η επιστήμη έχει αλλάξει, και όπως ακριβώς έχουμε σύγχρονα κομπιούτερ που πριν 2 δεκαετίες δεν είχαμε, έτσι και σήμερα στον τομέα της βρεφικής διατροφής η επιστήμη έχει αλλάξει και έχει συμπεράνει ότι το μωρό χρειάζεται μόνο θηλασμό και τίποτε άλλο.»


10. Λανθασμένη είναι και η λογική ότι «ο θηλασμός είναι κάτι αυτόματο και φυσικό, ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη για ειδικούς επαγγελματίες υγείας ή για ξεχωριστό επιστημονικό πεδίο».
Αναμφισβήτητα το μωρό γεννιέται με ενστικτώδεις μηχανισμούς που το βοηθούν να ξεκινήσει το θηλασμό, αλλά από εκεί και έπειτα, ο θηλασμός είναι τέχνη που μαθαίνεται από μητέρα και παιδί. 
Σε μια κοινωνία με κουλτούρα θηλασμού – Σκανδιναβία για παράδειγμα - όπου η μητέρα πραγματικά βοηθιέται να θηλάσει, όπου δεν έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με εμπόδια, λανθασμένες αντιλήψεις και οδηγίες, οι ειδικοί γαλουχίας έχουν μικρό ρόλο για τις πολύ ειδικές και δύσκολες περιπτώσεις. 
Στην δική μας πραγματικότητα όμως, η σωστή καθοδήγηση είναι δυστυχώς απαραίτητη προυπόθεση για να έχει κάποια τύχη ο θηλασμός. Για να χρησιμοποιήσουμε μια αναλογία, οι περισσότερες γέννες έχουν επιτυχή έκβαση με ελάχιστη ή και καθόλου υποστήριξη από ειδικό επαγγελματία. 
Δεν χρειάζονται σε όλες τις γέννες παρεμβάσεις από τον πιο εξειδικευμένο μαιευτήρα. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μαιευτήρες δεν χρειάζονται καθόλου, ότι είναι περιττοί ή άχρηστοι και ότι το επιστημονικό πεδίο της μαιευτικής δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει.  


11. Έπειτα υπάρχει το πρόβλημα της παραπληροφόρησης «από τα μέσα» σχετικά με την βρεφική διατροφή.
Αυτοαποκαλούμενοι υποστηρικτές του θηλασμού και ειδικοί δίνουν οδηγίες τελείως λανθασμένες όπως για γεύματα ανά τρίωρο, «ξεκούραση» της μητέρας τη νύχτα κλπ. Οι επαγγελματικοί σύλλογοι - παιδίατροι, μαίες, σύμβουλοι γαλουχίας κλπ πρέπει να φροντίσουν για την σύγχρονη ενημέρωση των μελών τους, πρέπει να παράγουν κατευθυντήριες γραμμές κλινικής πράξης εναρμονισμένες με τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα για τον θηλασμό. 
Είναι απίστευτο το πόσο πολλά παιδιά έχουν αποθηλάσει αναίτια από οδηγίες «υποστηρικτών» του μητρικού θηλασμού.


12. Ένα άλλο πρόβλημα με τους υποστηρικτές του μητρικού θηλασμού στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς είναι ότι είναι κατακερματισμένοι, συχνά χωρισμένοι σε διαφορετικές ομάδες που δεν επικοινωνούν ή και που ανταγωνίζονται η μια την άλλη:
Υπάρχουν ομάδες που ασχολούνται με τον μητρικό θηλασμό από την σκοπιά επαγγελματικών συλλόγων - παιδίατροι, γυναικολόγοι, σύμβουλοι γαλουχίας, διατροφολόγοι, μαίες - , ομάδες γονέων, ομάδες εθελοντών -όπως του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδας-, ομάδες τοπικού χαρακτήρα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ιστοσελίδες κα που δεν συνδέονται μεταξύ τους ώστε το μήνυμα - και η πίεση προς την πολιτεία - να γίνουν πιο ισχυρά. 
Χρειάζεται σύμπραξη και ένωση δυνάμεων σε κάθε επίπεδο, ένα βασικό μήνυμα που προκύπτει από την φετινή εβδομάδα μητρικού θηλασμού. Πρέπει να ενωθούμε κάτω από μια ομπρέλα και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα του παιδιού και της μητέρας στο θηλασμό. 
   
Εάν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την βρεφική διατροφή στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Παιδίατρος - Σύμβουλος Γαλουχίας

Πηγή: www.ygeiaonline.gr

20 Ιουλ 2011

Άσθμα και εγκυμοσύνη

Το άσθμα προσβάλλει μέχρι και 8% των εγκύων γυναικών και μπορεί να χειροτερέψει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης περίπου στο 30% των γυναικών, καθιστώντας το ένα πολύ σοβαρό ιατρικό πρόβλημα που μπορεί να επιφέρει επιπλοκές στην εγκυμοσύνη.

Λόγω της μειωμένης ποσότητας οξυγόνου στο αίμα της ασθματικής μητέρας, υπάρχει μία άμεση σχέση μεταξύ των ελλιποβαρών νεογνών και του μη ελεγχόμενου άσθματος. Εφόσον απαιτείται συνεχής παροχή οξυγόνου για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί φυσιολογικά ένα έμβρυο, το μειωμένο οξυγόνο μπορεί να οδηγήσει σε εξασθενημένη ανάπτυξη και επιβίωση του εμβρύου. Ωστόσο, μελέτες δείχνουν ότι εάν το μητρικό άσθμα διαχειριστεί σωστά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, δεν αυξάνει τον κίνδυνο επιπλοκών στη μητέρα ή στο βρέφος.

Σε μία μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2003 από το Maternal Fetal Medicine Units Network (Δίκτυο Ιατρικών Μονάδων για Μητέρες/Έμβρυα) του National Institute of Child Health and Human Development (NICHD) (Εθνικό Ινστιτούτο για την Υγεία Παιδιών και την Ανθρώπινη Ανάπτυξη) διαπιστώθηκε ότι η σοβαρότητα του άσθματος αυξήθηκε στο 30% των γυναικών και μειώθηκε στο 23% των γυναικών από την αρχή μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης.

Εξ αιτίας αυτών των αλλαγών στο βαθμό σοβαρότητας, οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν συχνή επικοινωνία με τον αλλεργιολόγο/ανοσολόγο τους, προκειμένου ο γιατρός να μπορεί να παρακολουθεί την κατάστασή τους και να αλλάζει τη φαρμακευτική αγωγή ή τη δοσολογία τους εάν χρειάζεται.

Γυναίκες με άλλες παθήσεις, όπως για παράδειγμα αλλεργική ρινίτιδα, κολπίτιδα ή ασθένεια γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης, θα πρέπει να λαμβάνουν θεραπείες και για αυτές τις παθήσεις. Αυτές οι παθήσεις μπορούν συχνά να γίνουν πιο ενοχλητικές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και να επιδεινώσουν το άσθμα, και ένας αλλεργιολόγος/ανοσολόγος μπορεί να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι παθήσεις μπορούν να διαχειριστούν σωστά.

Οι έγκυες γυναίκες, όπως και οι άλλες γυναίκες με άσθμα, θα πρέπει να αποφεύγουν παράγοντες πυροδότησης άσθματος, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένων αλλεργιογόνων όπως για παράδειγμα σκόνη σπιτιού από ακάρεα, τριχώματα ζώων και ερεθιστικά όπως, για παράδειγμα ο καπνός τσιγάρου.

Διαχείριση άσθματος

Οι έγκυες γυναίκες με άσθμα πρέπει να επισκεφτούν έναν αλλεργιολόγο/ανοσολόγο το συντομότερο δυνατό για να συζητήσουν τον καλύτερο τρόπο για τη διαχείριση του άσθματός τους και τη φαρμακευτική αγωγή που πρέπει να λάβουν. Ένας αλλεργιολόγος/ανοσολόγος θα χορηγήσει αποτελεσματικά φάρμακα κατά του άσθματος και των αλλεργιών, τα οποία είναι κατάλληλα για χρήση κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης και θα συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης για να εξασφαλιστεί ότι οι θεραπείες είναι αποτελεσματικές, χωρίς παρενέργειες. 


Μελέτες και παρακολουθήσεις χιλιάδων εγκύων γυναικών με άσθμα έχουν δείξει ότι τα πιο πολλά από τα φάρμακα για το άσθμα που λαμβάνονται διά εισπνοής είναι κατάλληλα για έγκυες ασθενείς. Οι κίνδυνοι του μη ελεγχόμενου άσθματος φαίνεται ότι είναι μεγαλύτεροι από τους κινδύνους των απαραίτητων φαρμάκων για το άσθμα. Ωστόσο, τα φάρμακα που λαμβάνονται από το στόμα θα πρέπει να αποφεύγονται εάν δεν είναι απαραίτητα για τον έλεγχο των συμπτωμάτων.

Πηγή: medifo

19 Ιουλ 2011

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός (Μέρος 3ο)

Ο έλεγχος του βάρους και της αρτηριακής πίεσης
Το βάρος και η πίεση είναι άλλες δύο απαραίτητες παράμετροι για να εκτιμηθεί η κατάσταση της υγείας της μέλλουσας μητέρας και τους μωρού της. Σε κάθε επίσκεψη στο γυναικολόγο, ο γιατρός θα πραγματοποιεί και τους ακόλουθους ελέγχους.

Το βάρος
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης πρέπει να είναι υπό έλεγχο: οι γυναίκες που παίρνουν υπερβολικό βάρος όχι μόνο έχουν να δώσουν σκληρή μάχη για να επανακτήσουν τη χαμένη τους γραμμή, αλλά ακόμη περισσότερο μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία τόσο τη δική τους όσο και του παιδιού. Η υπερβολική αύξηση του βάρους καθιστά πιο πιθανές τις επιπλοκές της εγκυμοσύνη, αλλά και του τοκετού.
Κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών δεν θα πρέπει να πάρετε περισσότερα από 10-14 κιλά και η αύξηση του βάρους πρέπει να είναι σταδιακή.
Έως τον τέταρτο μήνα, το βάρος αυξάνεται κυρίως λόγω της συσσώρευσης υγρών και λίπους στους μητρικούς ιστούς. Εάν σε αυτή τη περίοδο καταφέρετε να παχύνετε λίγο, θα είναι καλύτερα. Μόνο από τον πέμπτο μήνα και έπειτα η μεγαλύτερη αύξηση οφείλεται στη μήτρα, στον πλακούντα, στο αμνιακό υγρό και, φυσικά, στο έμβρυο. Εάν ήσαστε υπέρβαρες πριν την εγκυμοσύνη, είναι πιθανό ο γιατρός να σας συστήσει κάποια δίαιτα ή να ζητήσει να είστε περισσότερο προσεκτικές, στην περίπτωση που διαπιστώσει κατά το μηνιαίο έλεγχο υπερβολική αύξηση βάρους.

Η αρτηριακή πίεση
Η αρτηριακή πίεση ελέγχεται πάντοτε κατά τις επισκέψεις στο γιατρό. Εάν δεν είσαστε υπερτασική πριν την έναρξη της εγκυμοσύνης και εάν δεν υπάρχει προδιάθεση στην οικογένεια για υπέρταση, αυτοί οι έλεγχοι είναι αρκετοί. Προς το τέλος της εγκυμοσύνης, ο γιατρός μπορεί να σας συμβουλέψει να μετράτε μόνη σας την πίεση μία ή περισσότερες φορές την ημέρα.
Χρειάζεται να θυμάστε ότι η πίεση πρέπει να μετράται χωρίς βιασύνη, σε μια στιγμή που είστε ήρεμες και αναπαυμένες, διαφορετικά αυτή σας η ανησυχία θα δώσει εσφαλμένα αποτελέσματα.

Ειδικοί έλεγχοι
Εάν αντιμετωπίζετε πρόβλημα όρασης, είναι καλύτερα να πραγματοποιήσετε έναν ειδικό έλεγχο στην αρχή της εγκυμοσύνης. Επιπλέον, επειδή στην εγκυμοσύνη τα ούλα και τα δόντια υφίστανται πιο εύκολα τις αλλαγές όλου του οργανισμού, αξίζει τον κόπο να κάνετε έναν οδοντιατρικό έλεγχο τουλάχιστον δύο φορές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Τα μάτια
Μερικές φορές συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, να προκαλείται εμφάνιση προβλημάτων της όρασης-κυρίως μυωπίας-ή επιδείνωση προβλημάτων που ήδη υπήρχαν, που οφείλεται στην αύξηση του περιεχομένου του υγρού του κρυστάλλου (δηλαδή, του οφθαλμικού φακού που επιτρέπει στην εστίαση). Μετά τον τοκετό, όλα θα πρέπει να γίνουν όπως πριν. Καλό θα ήταν πάντως να πάρετε κάποιες προφυλάξεις τις οποίες θα σας συστήσει ο οφθαλμίατρος.
Επίσης, η χρήση των φακών επαφής μπορεί να γίνει ενοχλητική και να σας αναγκάσει να επιστρέψετε και πάλι στα γυαλιά.

Τα δόντια
Κάποτε έλεγαν "κάθε παιδί κι ένα δόντι λιγότερο", φράση η οποία στο παρελθόν δεν ήταν εντελώς λανθασμένη. Πράγματι, πολλές γυναίκες δεν είχαν τη δυνατότητα να τρέφονται σωστά και να καλύπτουν επαρκώς τις ανάγκες σε ασβέστιο, οι οποίες αυξάνονται σημαντικά στην περίοδο της εγκυμοσύνης και του θηλασμού. Το ασβέστιο είναι βασικό για την υγεία των δοντιών και εάν η ανεπάρκεια είναι σημαντική, είναι αναπόφευκτο ότι αυτά θα προσβληθούν. Σήμερα ο κίνδυνος τείνει να μειωθεί, αν και μέχρι και το τέλος του θηλασμού καλό είναι να είστε ιδιαίτερα προσεκτικές με τη στοματική υγεία. Επίσης, τα ούλα σας μπορεί να ματώνουν πιο εύκολα. Συνιστάται, συνεπώς, να κάνετε μια επίσκεψη στον οδοντίατρο στην αρχή της εγκυμοσύνης και μια στο τέλος.

Σημείωση: αποδείχτηκε ότι η τοπική αναισθησία είναι αθώα τόσο για την έγκυο όσο και για το έμβρυο. Είναι απαραίτητο πάντως να ενημερώσετε τον οδοντίατρο για το στάδιο της εγκυμοσύνης σας ώστε να επιλέξει το πιο κατάλληλο προϊόν για την αναισθησία.

Πηγή: Κέντρο Σπουδών Prenatal

Επίσης:
Η έγκυος και ο οδοντίατρος
Εγκυμοσύνη και καλοκαιρινές διακοπές
Αναιμία στην κύηση: Γιατί εμφανίζεται, πως αντιμετωπίζεται

18 Ιουλ 2011

Γάμος: Χρόνος για το ζευγάρι



Χρόνος για το ζευγάρι. Τι σημαίνει; Είναι σημαντικός για τη σχέση; Τι μαθαίνουν τα παιδιά από αυτό;
Ξέρουμε βέβαια το πόσο δοκιμάζεται ο θεσμός του γάμου στις μέρες μας.  Ακούγεται πολύ συχνά το ερώτημα, ρητορικό ή όχι για την αιτία αυτής της φθοράς.  Τα στατιστικά στοιχεία δηλώνουν πως ο θεσμός περνά κρίση.  Οι ψυχολογικές μελέτες πως οι σχέσεις των ζευγαριών φθείρονται γρήγορα, ότι η αρχική έλξη καταλήγει αργά ή γρήγορα σε συμβιβασμό ή αδιαφορία και ενίοτε σε έναν ανηλεή αγώνα υπεροχής.  Ως καθημερινοί άνθρωποι παρατηρούμε επίσης την αύξηση των παράνομων τριγώνων ή και τετραγώνων.  Όλα αυτά έχουν εξαιρετικά οδυνηρά αποτελέσματα ασφαλώς, για το ζευγάρι αλλά κυρίως για τα παιδιά.
Θίγοντας το θέμα του χρόνου που το ζευγάρι αφιερώνει στη σχέση του, μας δίνεται η ευκαιρία να τονίσουμε ότι ίσως αυτό μπορεί να αποτελέσει το «γιατρικό» της φθοράς. Ίσως εκεί να είναι κρυμμένη μια αλήθεια που αν βγει στο φως μπορεί και να βοηθήσει. 
Τα περισσότερα ζευγάρια στις μέρες μας δεν ξεκινούν από μια σύμβαση-συμφωνία που έκαναν άλλοι γι’ αυτούς.  Ξεκινούν από απόλυτα προσωπική επιλογή και μάλιστα συχνά, τα νέα ζευγάρια φθάνουν στο γάμο μετά από περιόδους συγκατοίκησης.  Θα έλεγε κανείς λοιπόν πως οι βάσεις είναι εξαιρετικές για την επιτυχία.  Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα με στόχο τη παρατήρηση και όχι τη κριτική.
Πολύ συχνά ενώ το ζευγάρι μοιράζεται πολλά πράγματα (κρεβάτι, κατσαρόλα, αυτοκίνητο, τραπεζικό λογαριασμό, έξοδα, ευθύνες, δουλειές, υποχρεώσεις) ξεχνάει να μοιραστεί κάτι που θα λειτουργούσε θεραπευτικά για την φθορά που θεωρητικά τουλάχιστο φέρνει ο χρόνος. Ξεχνά να διαθέσει χρόνο ο ένας στον άλλο. Μέσα στον αγώνα της καθημερινότητας που αναμφίβολα δεν είναι εύκολος, το ζευγάρι παραμελεί, μια αμοιβαία υποχρέωση που είναι το «καλώς έχειν» του άλλου.  Αυτό δεν γίνεται βέβαια γιατί αποφασίζεται από κοινού και συνειδητά.  Γίνεται γιατί το θέμα περνά σε δεύτερη προτεραιότητα. 
Ο «χρόνος μαζί» συχνά μετατίθεται διότι κρίνεται ως μη αναγκαίο συστατικό για την ευτυχία ή για να είμαστε πιο ακριβής κρίνεται ως περιττή πολυτέλεια.  Γίνεται ακόμη γιατί η συμβίωση φέρνει στην επιφάνεια όλο το μεγαλείο της ανωριμότητας των συζύγων που πολύ εύκολα εναποθέτουν την ευθύνη στον άλλο.   Ενώ λοιπόν στις αρχές της σχέσης αφιέρωναν ώρες εξαιρετικά πολλές τις περισσότερες φορές (λάθος και αυτό) ο ένας στον άλλο, σιγά-σιγά αποσύρονται στα «πρέπει» και ξεχνούν τα «θέλω».  Ένα από αυτά τα «θέλω» είναι για τον καθένα μας ο ελεύθερος χρόνος, η διασκέδαση, η ψυχαγωγία, η παρέα του ενός για τον άλλο. Και για να μην παρεξηγηθούμε δεν εννοούμε απαραίτητα πως ο χρόνος αυτός χρειάζεται να είναι ένα τρυφερό τετ α τετ υπό το φως των κεριών, ούτε μια απόδραση σε παραμυθένιους προορισμούς.  Αυτά συμβαίνουν σε λίγους και κυρίως στο κινηματογράφο ή στις διαφημίσεις. Απέχουν από την καθημερινότητα του σημερινού ελληνικού ζευγαριού. 
Μιλάμε για ένα σινεμαδάκι οι δυό (χωρίς φίλους), για ένα καφεδάκι οι δυό (χωρίς φίλους), για ένα ουζάκι, για ένα τάβλι, για μια βόλτα, για ένα διάβασμα της εφημερίδας ή του βιβλίου, για μια συζήτηση για θέματα όχι απαραίτητα οικογενειακά ή προσωπικά.  Μιλάμε για λίγο προσωπικό χρόνο αφιερωμένο εξαιρετικά στον άλλο.  Μιλάμε να ξεχάσουμε για λίγο το ρόλο μας ως γονείς ή τις όποιες υποχρεώσεις μας  και να θυμηθούμε το ρόλο  του συντρόφου.   
Για κάποιο λόγο ενώ τα περισσότερα ζευγάρια ξεκινούν κάπως έτσι,  στιγμές σαν κι αυτές αρχίζουν σιγά-σιγά να αραιώνουν, ώσπου χάνονται μέσα στις αναμνήσεις του παρελθόντος.  Και όσο χάνονται, τόσο πιο δύσκολο είναι να ξαναέρθουν στο προσκήνιο.  Μια καλή αρχή λοιπόν για τα νέα ζευγάρια, ίσως είναι να προσπαθήσουν να μην χάσουν την αρχική επαφή, να προσπαθήσουν να συντηρήσουν τη συνήθεια από την αρχή της σχέσης, όταν ακόμη το ζευγάρι είναι μόνο του χωρίς παιδιά και υπάρχει ο χρόνος.  Ας το κάνουν συνήθεια.  Και αν ίσως  δεν  το έχουν καταφέρει και έχει ήδη χαθεί η συνήθεια, όποιος μπορεί ας τολμήσει να την ξαναφέρει στην επιφάνεια πριν να είναι αργά.  Ας μην επιτρέπουμε στον ανταγωνισμό να κυριαρχεί στις σχέσεις.  Ας μην λέμε με προσδοκία και ενίοτε με θυμό «ας το κάνει εκείνος ή εκείνη, γιατί να το κάνω εγώ;».  Ας τολμάμε να δίνουμε αυτά που περιμένουμε να πάρουμε.  Είναι πάντως παρατηρημένο πως τα ζευγάρια που παραμένουν σε αρμονία μέχρι τα βαθιά τους γηρατειά είναι εκείνα που έχουν χτίσει τη φιλία περισσότερο από κάθε τι άλλο.  Είναι εκείνα που έχουν να μοιραστούν κοινά ενδιαφέροντα και ασχολίες.
Τι μαθαίνουν τα παιδιά από αυτό;
Χρειάζεται εδώ να τονίσουμε ότι το παιδί είναι ένας εξαίρετος παρατηρητής αλλά «κακός» ερμηνευτής.  Παρατηρεί, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να μάθει (εδώ που τα λέμε δεν το απασχολούν και πολλά άλλα θέματα, άρα έχει μπόλικη νοητική ύλη διαθέσιμη) και ερμηνεύει αυτά που παρατηρεί με λίγα ή ελλιπή στοιχεία.  Μαθαίνει λοιπόν πολλά, εξαιρετικά πολλά από την παρατήρηση αλλά αυτά που παρατηρεί πολύ συχνά τα ερμηνεύει λανθασμένα γιατί δεν έχει αρκετά στοιχεία, ή βασίζει την επεξεργασία του καταλήγοντας σε λανθασμένα και αυθαίρετα συμπεράσματα από άγνοια. Υποχρέωση του γονέα και μέντορα, να είναι παρών για να βοηθά στην ορθή τους ερμηνεία.  Χωρίς να παρεμβάλλεται να διευκολύνει στην καταγραφή της αλήθειας.  
Όταν λοιπόν ένα παιδί μεγαλώνει παρατηρώντας ότι η μαμά και ο μπαμπάς,  περνάνε ευχάριστα μαζί, επιθυμούν να είναι ο ένας κοντά στον άλλο, ερμηνεύει πως μάλλον αυτό που συμβαίνει ανάμεσά τους είναι ωραίο.  Έτσι καταγράφει πως αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι άξιο προς μίμηση.  Παράλληλα, επειδή το παιδί λειτουργεί απολύτως εγωκεντρικά, απολαμβάνει μια ασφάλεια, μια αίσθηση πληρότητας και ησυχίας.  Ακόμη, εν-γράφει σημαντικές πληροφορίες για την άποψη που θα διαμορφώσει σιγά-σιγά για τη σχέση με το άλλο φύλο. Οικειοποιείται δηλαδή υγιείς θέσεις ως προς τη συμπληρωματικότητα του αρσενικού και του θηλυκού και  αναπτύσσει θέσεις αισιόδοξες ως προς τον θεσμό του γάμου.  Εξαιρετικά σημαντικό επίσης είναι το ότι εδραιώνει θετικές απόψεις σχετικά με την έννοια της κοντινότητας, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον του θεσμού.
Αυτό το τελευταίο, η αποδοχή και η εκπαίδευση ως προ το «κοντά» είναι βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του γάμου.  Δεν υπάρχει άλλη σχέση με μεγαλύτερη κοντινότητα από αυτή που αναπτύσσεται μέσα στο γάμο.  Συχνά είναι παρεξηγημένη υπόθεση και έχει υποστεί μεγάλη κακοποίηση που τείνει να υπερκαλύψει και εκείνη την έννοια του σεβασμού στην ιδιωτικότητα του άλλου.  Δεν εννοούμε αυτό.  Δεν εννοούμε ότι το ζευγάρι πρέπει να είναι παντού και πάντα μαζί, σε απόλυτη ταύτιση ιδεών, απόψεων και θέσεων.  Αντιθέτως μάλιστα. Ο σεβασμός στον «Εαυτό» οδηγεί στο σεβασμό του «Άλλου».  Είναι θέμα σεβασμού προς τον εαυτό μας και τον σύντροφό μας λοιπόν να διαθέτουμε χρόνο ο ένας για τον άλλο.  Είναι ένας άγραφος νόμος τον οποίο προσυπογράψαμε όταν συμφωνήσαμε να έρθουμε εις «γάμου κοινωνία».  Και είναι και υποχρέωση προς την κοινωνία αφού το ζευγάρι αποτελεί τον πρωταρχικό πυρήνα της ένωσης και της δημιουργίας.