31 Αυγ 2012



Της Ιωάννας Αντωνιάδου-Κουμάτου,
Αναπτυξιακή Παιδίατρος
Διευθύντρια Κοινωνικής και Αναπτυξιακής Παιδιατρικής, Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, συνεργάτης Ευρωκλινικής Παίδων



Ο παιδικός σταθμός αποτελεί μια πραγματικότητα και ένα πολύ σημαντικό βήμα στη ζωή του παιδιού και όλης της οικογένειας. Είναι η στιγμή του πρώτου αποχωρισμού από το σπίτι και η στιγμή της ένταξης στο πρώτο κοινωνικό πλαίσιο. Ενημερωθείτε για όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε, ώστε να επιλέξετε τον καταλληλότερο παιδικό σταθμό για το δικό σας παιδί.

Οι γονείς σχεδόν πάντα είναι ανήσυχοι και προβληματισμένοι και θέτουν μια σειρά από ερωτήματα και σκέψεις που αφορούν αυτή την απόφαση:
"Παιδικός σταθμός ή σπίτι; Μήπως πρέπει να αφήσω τη δουλειά μου; Πότε είναι καλύτερα; Τι θα κάνω με τις ασθένειες; Ποια είναι τα πλεονεκτήματά του; Σε ποιο σταθμό να πάει; Έχει γιατρό; Θα τρώει καλά; Πώς θα προσαρμοσθεί; Τι πληροφορίες πρέπει να δώσω για το παιδί μου ή την οικογένειά μου και σε ποιον;"

Αυτά είναι μόνον κάποια από τα ερωτήματα που ακούω να θέτουν οι γονείς στον παιδίατρο τους. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να προτείνω λύσεις και να διευρύνω τη σκέψη σας ώστε να βρείτε την καλύτερη λύση για εσάς. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει απόλυτα σωστό ή απόλυτα λάθος. Υπάρχει το δικό μας σωστό, με βάση τις απόψεις μας για την ανατροφή, τις οικονομικές δυνατότητες, τις συνθήκες δουλειάς, τις εμπειρίες μας, τις αντοχές μας, την υγεία των μελών της οικογένειας ή του παιδιού, τις οικογενειακές σχέσεις, την ωριμότητα του παιδιού.
Όποια λύση και αν ακολουθηθεί όμως, πρέπει να ξέρουμε γιατί και πώς θα τη στηρίξουμε με σταθερότητα ώστε να αποβεί καλύτερη για το παιδί μας. Γιατί συχνά οι γονείς έχουν μια αμφιθυμία για την απόφασή τους και στην πρώτη δυσκολία παλινδρομούν, με συνήθως αρνητικό αποτέλεσμα για το παιδί.


Τι είδους παιδικοί σταθμοί υπάρχουν;

Υπάρχουν σταθμοί που δέχονται νήπια μεγαλύτερα των 2,5 ετών, οι λεγόμενοι παιδικοί σταθμοί, και σταθμοί που δέχονται βρέφη από 8 μηνών και άνω, οι λεγόμενοι βρεφονηπιακοί. Υπάρχουν ελάχιστοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, κυρίως ιδιωτικοί ή κάποιων οργανισμών, που δέχονται μωρά από 2 μηνών, όταν συνήθως λήγει η άδεια μητρότητας. Τόσο οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, όσο και οι παιδικοί σταθμοί, μπορεί να είναι:
Κρατικοί
Δημοτικοί
Ιδιωτικοί
Συλλόγων (αλλοδαπών, εργαζομένων σε συγκεκριμένο χώρο κ.ά.)
Οργανισμών (π.χ., τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ).


Το ύψος των διδάκτρων
Εκτός από τους κρατικούς παιδικούς σταθμούς, και τους σταθμούς των εργαζομένων, όπου συνήθως δεν υπάρχουν δίδακτρα, και τους ιδιωτικούς όπου υπάρχουν, στους άλλους η οικονομική συμμετοχή ποικίλλει και μάλιστα πολύ.
Ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία ή θέσεις εργασίας καλύπτουν ένα χρηματικό ποσό και ορισμένοι ιδιωτικοί σταθμοί είναι συμβεβλημένοι με ταμεία.

Το ύψος των διδάκτρων άλλες φορές αντανακλά στην ποιότητα παροχής και άλλες όχι. Υπάρχουν μικροί παιδικοί σταθμοί με χαμηλά δίδακτρα και πολυ μεράκι απο την πλευρά των υπευθύνων και, ορισμένες φορές παιδικοί σταθμοί με ακριβά δίδακτρα που μπορεί να είναι μόνο κατ΄επιφάνεια καλοί.
Αρκετοί σταθμοί «τάζουν» πάρα πολλές και πολύ εξεζητημένες δραστηριότητες για τα παιδιά (ιππασία, πληροφορική, αγγλικά, παντομίμα), οι οποίες –άδικα πιστεύω-επηρεάζουν θετικά τους γονείς.
Σε ελάχιστους σταθμούς μπορεί να υπάρχει γονική συμμετοχή στη διοίκηση και τη λειτουργία ή γονικός έλεγχος. Αυτό είναι μεγάλο προτέρημα για την λειτουργία του σταθμού και για την παροχή του αισθήματος ασφάλειας στους γονείς. 



Λειτουργία των παιδικών σταθμών

Σε όλους τους παιδικούς σταθμούς τα παιδιά είναι χωρισμένα σε μικρές ομάδες, με ηλικιακά κριτήρια συνήθως. Έτσι, υπάρχουν:
Βρεφικά τμήματα
Μεταβρεφικά τμήματα
Προ-προνηπιακά τμήματα
Προνηπιακά τμήματα
Νηπιακά τμήματα


Τα τελευταία χρόνια η εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτική και μερικοί  παιδικοί σταθμοί δεν έχουν την άδεια να την παρέχουν. Έτσι πρέπει να ενημερωθείτε γι΄ αυτό πριν εγγράψετε το παιδί σας κάπου. Καμιά φορά μπορεί να κριθεί ότι ένα παιδί θα βοηθηθεί περισσότερο σε μια ομάδα μικρότερων παιδιών, οπότε και το θέμα συζητιέται με τους γονείς ή τους ειδικούς, εξηγώντας με ακρίβεια τους λόγους.
Το παιδαγωγικό προσωπικό συνήθως είναι απόφοιτοι Δημοσίων ή Ιδιωτικών οργανισμών με φοίτηση τουλάχιστον διετή. Στους περισσότερους σταθμούς οι παιδαγωγοί δεν είναι απόφοιτοι ΤΕΙ ή Πανεπιστημίου ή υπάρχει μόνο ένας σε κεντρική θέση. Σε μερικούς το προσωπικό έχει πολύ μικρή προϋπηρεσία και σε άλλους αλλάζει συνέχεια. Ετσι καλό είναι να ενημερωθείτε για την εκπαίδευση , την προϋπηρεσία και την σταθερότητα των παιδαγωγών.

Συνήθως σε κάθε τάξη υπάρχουν περισσότερα από 10 παιδιά με μια κύρια παιδαγωγό και μια βοηθό. Υπάρχει πρόγραμμα εκπαίδευσης, φαγητού, σωματικής δραστηριότητας, ξεκούρασης. Οι δραστηριότητες είναι ατομικές ή ομαδικές, ανάλογα με την ηλικία.
Οι περισσότεροι σταθμοί εφαρμόζουν καθημερινά οργανωμένα προγράμματα που ανταποκρίνονται στις αναπτυξιακές ανάγκες κάθε ηλικίας.  Τα προγράμματα μερικές φορές είναι άκαμπτα και  άλλες φορές δεν τηρούνται.

Καλό είναι να επιμείνετε σ’ αυτό. Κάθε ηλικία χρειάζεται πρόγραμμα, με παιδαγωγικό στόχο, σταθερό και ευέλικτο συγχρόνως. Η ακαμψία ή το χάος δεν βοηθούν τα παιδιά.
Στους καλά οργανωμένους σταθμούς υπάρχει κανονισμός λειτουργίας, ο οποίος γνωστοποιείται στους γονείς, με πληροφορίες για:

Τα ωράρια λειτουργίας
Τις συνθήκες μεταφοράς των παιδιών
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα
Τις εκπαιδευτικές εκδρομές
Το διαιτολόγιο
Τις αργίες
Τον τρόπο επικοινωνίας γονιών-παιδαγωγών
Την αντιμετώπιση ασθενειών


Αν δεν υπάρχει κανονισμός λειτουργίας, ζητήστε πληροφορίες για όλα τα παραπάνω. Στους περισσότερους – ιδίως βρεφονηπιακούς – σταθμούς, υπάρχει (και σύμφωνα με τον νόμο) ένας παιδίατρος, ο οποίος επισκέπτεται κάθε εβδομάδα ή και αραιότερα τον σταθμό και φροντίζει διάφορα θέματα  υγείας και ασφάλειας των παιδιών ή και το διαιτολόγιό τους. Είναι σκόπιμο όταν παίρνετε πληροφορίες για κάποιο προσχολικό πλαίσιο να ενδιαφερθείτε για την ασφάλεια του κτιρίου και του εξοπλισμού (σκάλες, τζάμια, αυλή, τουαλέτες, έπιπλα, παιδαγωγικό υλικό, πυρασφάλεια, αντισεισμική προστασία).


Το μεγάλο δίλημμα: σταθμός ή σπίτι;

Πολλές φορές το δίλημμα αυτό δεν έχει θέση γιατί οι συνθήκες της οικογένειας –εργασιακές, οικονομικές, συναισθηματικές, ανυπαρξία βοήθειας – κάνουν τη λύση του σταθμού μοναδική. Και τότε πρέπει να βρούμε ένα πλαίσιο, στον οποίο θα εμπιστευθούμε το παιδί μας και όλα θα πάνε καλά. Αν όμως το δίλημμα το θέτει η ανάγκη για εκπαίδευση ή η συνύπαρξη με άλλα παιδιά, τότε πρέπει να ξέρουμε ότι για κάθε παιδί έως την ηλικία των 2,5 ετών είναι καλύτερο το σπίτι. Μέχρι τα 2,5 χρόνια τόσο από σωματική, όσο και από συναισθηματική άποψη, είναι καλύτερα ένα παιδί να μένει σε σταθερό, ασφαλές περιβάλλον με ένα πρόσωπο «δικό του» (γιαγιά ή μπέιμπυ σίτερ). Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά προτιμούν την ατομική ενασχόληση μαζί τους. Προτιμούν τον χώρο τους και τον σεβασμό στις δικές τους ανάγκες και ρυθμούς περισσότερο από ποτέ. Από εκπαιδευτικής πλευράς σε ένα σπίτι που του απευθύνονται, του μιλούν και σέβονται τους βιορυθμούς του, το παιδί τα έχει όλα. Όσο για το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, τις πιο πολλές φορές τού είναι αδιάφορο γιατί δεν ξέρει ακόμη να συνεργάζεται και να μοιράζεται. Η κοινωνικότητά του δεν το βοηθάει παρά να υπάρχει σχεδόν μόνο του ή να χαίρεται την συνύπαρξη με παιδιά παρουσία των γονιών του. Εξάλλου η καθημερινή βόλτα στην παιδική χαρά και η συναναστροφή με τους συγγενείς αρκούν.
Μετά τα 2,5 χρόνια το παιδί είναι έτοιμο, αλλά όχι υποχρεωμένο να παρακολουθήσει πρόγραμμα παιδικού σταθμού. Μετά τα 3-3,5 χρόνια, ο σταθμός αρχίζει να γίνεται απαραίτητος. Βοηθιέται στο να αποκτήσει με δομημένο τρόπο γνώσεις και να αναπτύξει νοητικές δεξιότητες. Να μάθει και να χαρεί μέσα από τις δραστηριότητες του παιδικού σταθμού και το ελεύθερο παιχνίδι. Περισσότερο απ’ όλα όμως, μαθαίνει να συναναστρέφεται, να συνυπάρχει, να μοιράζεται, να συνεργάζεται, να χαίρεται. Μαθαίνει να ακολουθεί τους κανόνες και τα όρια της ομάδας, να πειθαρχεί σ’ αυτά, να κοινωνικοποιηθεί. Γιατί το βασικότερο στοιχείο της κοινωνικοποίησης είναι η εκμάθηση και η αποδοχή των κανόνων συναλλαγής μέσα σε μια ομάδα και ο σεβασμός των άλλων αλλά και του εαυτού μας.
Το παιδί είναι και ηλικιακά  έτοιμο για όλα αυτά μετά τα 3 χρόνια. Οι αναπτυξιακές του ικανότητες μόνο τότε το βοηθούν. Όμως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ποιότητα του παιδικού σταθμού. Φροντίστε γι’ αυτήν, γιατί ιδίως στις μικρές ηλικίες το παιδί είναι ευάλωτο. Έχω δει οικογένειες να ανατέμνουν με λεπτομέρεια την κάθε κυρία που φροντίζει το παιδί τους – και καλά κάνουν – και να εμπιστεύονται με μιας τον παιδικό σταθμό.


Ο παιδικός σταθμός και οι ασθένειες

Οι ασθένειες είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα. Σε όποια ηλικία και αν αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό θα αρρωσταίνει συχνά για τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο. Οι ρινικές εκκρίσεις και ο βήχας όμως, θα είναι μαζί σας για μεγαλύτερο διάστημα. Αυτό γίνεται γιατί το παιδί με το να εκτίθεται σε ιούς και μικρόβια χτίζει σταδιακά την ανοσία του, αποκτά ανοσολογική  μνήμη και μόνο έτσι δεν αρρωσταίνει συχνά μετά. Είναι λοιπόν απαραίτητο να γίνει για να είναι ένα παιδί γερό. Το να μεγαλώσει σε γυάλινη προστασία δεν το βοηθάει. Έτσι, μη φοβάστε τις συχνές λοιμώξεις –γιατί ουσιαστικά είναι προστασία- εκτός αν ο παιδίατρός σας γνωρίζοντας πιθανές ιδιαιτερότητες του παιδιού σας έχει άλλη γνώμη. Είναι αλήθεια, όμως, πως μετά τα 3 χρόνια το ανοσοποιητικό του σύστημα είναι πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει τις αρρώστιες και το παιδί επηρεάζεται λιγότερο από αυτές. Έτσι και από αυτή την οπτική, η ηλικία μετά τα 2,5 χρόνια  είναι καταλληλότερη για την έναρξη της φοίτησης σε παιδικό σταθμό.


Τι πρέπει να δει ο γονιός πριν αποφασίσει;

Όταν επισκεφθείτε τον βρεφονηπιακό σταθμό όπου προτίθεστε να στείλετε το παιδί σας, πρέπει να έχετε εικόνα όλων των χώρων. Έχει μεγάλη σημασία:

Να δείτε τις κτιριακές εγκαταστάσεις, καθώς και το παιδαγωγικό υλικό.
Να εκτιμήσετε την ασφάλεια και την καθαριότητα.
Να αξιολογήσετε την τάξη και την ευπρέπεια.
Να παρατηρήσετε τα προσωπικό και τις εκφράσεις τους.
Να βιώσετε κάπως το κλίμα: υπάρχει στοργή και αγάπη ή μήπως αδιαφορία;
Υπάρχει ένταση στον χώρο ή ίσως βία και πώς αντιμετωπίζεται;
Τα παιδιά είναι χαρούμενα ή δύσθυμα;


Να δείτε την αναλογία παιδιών-προσωπικού. Αυτή είναι διαφορετική ανά ηλικία παιδιού γιατί είναι διαφορετικές οι ανάγκες. Ωστόσο μια ιδανική αναλογία, όπως την ορίζει η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία, είναι η εξής:

έως 2 ετών, 3 παιδιά ανά 1 ενήλικα
έως 2-3 ετών, 4 παιδιά ανά 1 ενήλικα
έως 3-4 ετών, 7-8 παιδιά ανά 1 ενήλικα
έως 4-5 ετών, 9 παιδιά ανά 1 ενήλικα


Επίσης, οι ομάδες των παιδιών ανά τάξη πρέπει να είναι πολύ μικρές στις μικρές ηλικίες και να μεγαλώνουν αργότερα. Έτσι ενδείκνυται να είναι 6 παιδιά στην ομάδα μέχρι την ηλικία των 2 χρονών και να φτάσει να γίνει το πολύ 20 παιδιά στην ηλικία των 5 χρονών. Οι μεγαλύτερες ομάδες δεν μπορούν να λειτουργήσουν καλά και γεμίζουν ένταση τα παιδιά. Γνωρίζω πως αυτά υπάρχουν σε πολύ λίγους παιδικούς σταθμούς. Σας δίνω όμως την πληροφορία, ώστε να έχετε ένα μέτρο.

Επιβεβαιώστε και αξιολογήστε τα εξής:
Είναι σε καλή κατάσταση τα παιχνίδια;
Επιβλέπονται τα παιδιά, ιδίως στο ελεύθερο παιχνίδι;
Είναι ασφαλής ο υπαιθριος χώρος;
Ο χώρος προετοιμασίας του φαγητού είναι μακριά από τις τουαλέτες;
Ο χώρος αλλαγής των μωρών ή οι τουαλέτες και οι νιπτήρες είναι καθαροί;
Τα μικρά επιβλέπονται στον ύπνο;
Αισθάνεστε άνετα στο χώρο αυτό;
Τα παιδιά έχουν κίνητρα για δράση;
Πώς είναι οι ανθρώπινες σχέσεις;
Η φροντίδα των παιδιών είναι τόσο ατομική όσο και ομαδική;
Πώς τηρείται το πρόγραμμα;


Πρέπει να ξέρετε ότι δεν είναι κάθε σταθμός καλός και εσείς πρέπει να αποφασίσετε γι’ αυτό με βάση τις προδιαγραφές, αλλά και τα προσωπικά σας κριτήρια. Γιατί, αν δεν νιώσετε εσείς άνετα, δεν θα νιώσει και το παιδί σας. Οι «αξίες» επίσης των υπευθύνων του σταθμού πρέπει να ταιριάζουν με τις αξίες της οικογένειας. Αυτό διασφαλίζει το ευκολότερη  ανατροφή  του παιδιού σας. Ξέρω κάποιους προσχολικούς χώρους που έχουν για λόγους ελέγχου, κλειστό σύστημα παρακολούθησης, με κάμερες, στις τάξεις. H προσωπική μου στάση είναι εντελώς αντίθετη, ενώ άλλοι γονείς είναι ασφαλείς με την «παρακολούθηση». Να είστε σίγουροι ότι το παιδί μου θα ήταν δυστυχισμένο σ’ αυτό τον χώρο γιατί θα ήταν σε σύγκρουση με ένα ολόκληρο σύστημα αξιών μου ενώ χαρούμενο για κάποιους άλλους γονείς που δεν αντίκεινται σε αυτό.
Παρακολουθήστε και νιώσετε το κλίμα του σταθμού. Είναι ήρεμο, χαλαρό και συμπαθητικό, ή παιδιά και παιδαγωγοί τρέχουν για να προφτάσουν;
Τα παιδιά είναι χαρούμενα;
Έχουν κίνητρο για τις δραστηριότητες;
Κοιτάξτε τους χώρους όπου κινούνται τα παιδιά, τους χώρους όπου τρώνε και την καθαριότητά τους, τους χώρους που αλλάζουν και κοιμούνται. Είναι απαραίτητο να ξέρετε που βρίσκονται τα παιδιά σας.

Πηγή: nextdeal.gr

30 Αυγ 2012

13 συμβουλές για παιδιά που είναι αριστερόχειρες


13 συμβουλές για παιδιά που είναι αριστερόχειρες. Πρωτού ξεκινήσουμε, για το πώς να διδάξετε δεξιότητες γραφής στο παιδί σας, θα πρέπει καταρχήν να γνωρίζετε εάν το παιδί σας είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας. Είναι πολύ απλό να το προσδιορίσετε. Απλώς παρατηρήστε το παιδί σας όταν ξεκινά να μαζεύει πράγματα. Το χέρι που χρησιμοποιεί για το σκοπό αυτό θα σας δείξει εάν είναι αριστερόχειρας ή όχι. Τα αριστερόχειρα παιδιά διαφέρουν λιγάκι από τα συνηθισμένα παιδιά.
Υπάρχουν κάποια σημεία τα οποία θα πρέπει να έχετε κατά νου όταν θα ξεκινήσετε να τους διδάσκετε να γράφουν:
  1. Αφήστε το παιδί σας να κατανοήσει ότι παρόλο που γράφει με το αριστερό χέρι, αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση ελάττωμα.
  2. Κάντε το να καταλάβει ότι υπάρχουν πολλά ακόμη παιδιά σαν και αυτό, αν και μπορεί να μην είναι κοντά του.
  3. Βεβαιωθείτε ότι μπορεί να γράψει την κάθε λέξη με καλή γραφή και με όμορφα γράμματα.
  4. Μην το εξαναγκάζετε ποτέ να χρησιμοποιεί το δεξί χέρι, αυτό μπορεί να προκαλέσει επιπλέον πίεση, και μπορεί να μην καταφέρει να γράψει καλά.
  5. Το παιδί θα πρέπει να κρατάει τις σημειώσεις κοντά στο “αριστερό του χέρι” δημιουργώντας την κατάλληλη γωνία σύμφωνα με τη θέση του χεριού του.
  6. Το σημειωματάριο θα πρέπει, επίσης, να έχει την κατάλληλη απόσταση, και να τοποθετείται στο κατάλληλο ύψος με σκοπό να κάνει το παιδί να αισθάνεται άνετα κατά τη διάρκεια του γραψίματος.
  7. Διδάξτε του πώς να κρατάει/πιάνει με τον κατάλληλο τρόπο ένα μολύβι μεταξύ του δείκτη, του μεσαίου δακτύλου και του αντίχειρα.
  8. Να προσπαθείτε πάντα να κινητοποιείτε και να εκτιμάτε το παιδί σας όταν γράφει και χρησιμοποιεί το αριστερό του χέρι.
  9. Δώστε του να κρατήσει χρωματιστά μολύβια/στυλό που να ελκύουν την προσοχή του, και να διατηρούν το ενδιαφέρον του στο γράψιμο.
  10. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε την ικανότητα κατανόησης και μάθησης του παιδιού σας ενώ το διδάσκετε. Αυτό θα σας βοηθήσει να το διδάξετε με τον κατάλληλο τρόπο.
  11. Προσπαθήστε να κατανοήσετε την υπομονή του παιδιού σας, και ακόμη και όταν απογοητεύεται παραμείνετε ψύχραιμοι. Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια από τη δική σας πλευρά.
  12. Προσπαθήστε να το διδάξετε εικονικά – μέσω εικόνων, και πείτε του να γράψει για αυτό που βλέπει. Αυτό θα βελτιώσει τον τρόπο χειρισμού του χεριού του.
  13. Μην ανησυχείτε στην αρχή για τα κακογραμμένα κείμενα και τα ορθογραφικά λάθη. Βοηθήστε το παιδί σας να βελτιωθεί σταδιακά.
Τέλος, κάθε παιδί με αριστερή πλευρίωση θα πρέπει να ακολουθεί κάποιες τεχνικές κατά την εμπλοκή του σε γραφοκινητικές δραστηριότητες καθώς η φορά της γραφής, αλλά και η κατεύθυνση έχει αναπτυχθεί από δεξιόχειρες για δεξιόχειρες!!!

Ουσιαστικά προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να γράψει αντίθετα από τον φυσικό του τρόπο…


Ας δούμε λοιπόν πώς μπορούμε να κάνουμε λίγο ποιο εύκολη τη ζωή του…

  • Οι αριστερόχειρες θα πρέπει να κάθονται ελάχιστα ποιο ψηλά στην καρέκλα από τους δεξιόχειρες. Έτσι η οπτική επαφή με αυτό που γράφουν θα είναι καλύτερη. Ένα μαξιλαράκι στο κάθισμα θα βοηθήσει αρκετά.
  • Επίσης, με την ίδια ακριβώς λογική θα πρέπει να πιάνει το όργανο πιο ψηλά (περίπου 3,5 εκατοστά από την μύτη του μολυβιού).
  • Η δύναμη που βάζουμε στο μολύβι θα πρέπει να είναι ίση σε κάθε δάκτυλο (αντίχειρας, μέσος και δείκτης) ώστε η θέση να μην χαλάει.
  • Η θέση του χαρτιού είναι εξαιρετικά σημαντική!!! Ποτέ το χαρτί παράλληλο με το σώμα του παιδιού αλλά παράλληλο με το χέρι που γράφει!! (Στην περίπτωση μας σκεφτείτε ότι η αριστερή πάνω γωνία θα πρέπει περίπου να «δείχνει» την πάνω πλευρά του γραφείου / θρανίου).
  • Επίσης, καλό θα ήταν να χρησιμοποιούμε αρχικά μολυβί με μαλακή μύτη ώστε η ροή πάνω στο χαρτί να είναι πιο ομαλή.
  • Στα γράμματα που απαιτούν οριζόντιες γραμμές δεν θα πρέπει να είμαστε αυστηροί με την φορά (αριστερά προς δεξιά) αλλά θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να διαλέξουν ό,τι τα βολεύει!
Επίσης, αν είναι δυνατό στο σχολείο καλό θα ήταν να μην κάθεται στο ίδιο θρανίο ένας αριστερόχειρας με έναν δεξιόχειρα!!!
Πηγή: ikidcenters.com