Θεωρούμε τους εαυτούς μας σύγχρονους και μορφωμένους. Η επιστήμη έκανε τεράστιο άλμα μπροστά. Πριν από καμιά 15αριά χρόνια δεν ξέραμε για τα κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές, για τη νανοτεχνολογία και εμβιομηχανική.... Αλλά στην ανατροφή των παιδιών εφαρμόζουμε ακόμα τις "προϊστορικές" μεθόδους, παρόλο που κουβαλάμε σύγχρονες απόψεις περί της ζωής. Και βέβαια, από που μπορείς να αντλήσεις γνώσεις περί ανατροφής εάν κανένας δεν σου τις μαθαίνει; Παρόλο που η "επιστήμη" είναι μια από τις πιο σημαντικές!
Όλοι οι γονείς θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους υγιή, πετυχημένα και ευτυχισμένα. Ενώ βαθιά μέσα τους έχουν κρυμμένη την προτεραιότητα-την πλήρη υπακοή των παιδιών. Το περίεργο είναι ότι με τις καλύτερες προθέσεις καταστρέφουμε και "σπάμε" τα πιο αγαπημένα μας ανθρωπάκια, τα ίδια μας τα παιδιά. Νιώθω την οργή γονιών προς το μέρος μου..... εκείνων των γονιών που ακράδαντα πιστεύουν ότι καλύτεροι από αυτούς δεν υπάρχουν. Πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Ατελείωτα μαθήματα ηθικής, φωνές, μερικοί δε διστάζουν να σηκώσουν χέρι. Κατηγορίες, κριτικές, χειραγώγηση, εκβιασμός, εκβοφισμός.... Ας φανταστούμε μια συνηθισμένη κατάσταση........
η συνέχεια εδώ
Ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο που έπεσε πριν λίγο στην αντίληψη μου και συνιστώ να το διαβάσετε με προσοχή.
Βασικά το παραπάνω ήρθε και έδεσε με το βιβλίο που διαβάζω τον τελευταίο καιρό "Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας" που βέβαια μιλάει για το πως θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τον υπεργονεϊσμό και όχι για άχρηστους γονείς όπως λέει χαρακτηριστικά αναφερόμενος ο συγγραφέας στο ότι δεν υπάρχουν άχρηστα παιδιά αλλά άχρηστοι γονείς οι οποίοι κυνηγώντας τους καλούς βαθμούς ξεχνάνε κάποια άλλα πράγματα πιο σημαντικά όπως τι αρέσει να κάνουν τα παιδιά. Δηλαδή χάνουν την ουσία.
Επίσης θέτει ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα που βασανίζει και εμένα από τότε που έγινα μητέρα! Γιατί κάποιοι γονείς θεωρούν φυσιολογικό να χτυπήσουν το παιδί τους; Εγώ δεν το βρίσκω καθόλου φυσιολογικό. Τι πάει να πει θα στρώσει με το ξύλο; Τι πάει να πει δεν πειράζει που έφαγε ένα χαστούκι; Τι πάει να πει του έχωσα μια στην πάνα και δεν κατάλαβε τίποτα; Πολλά έχουν να πουν όλα αυτά στην αθώα παιδική ψυχούλα! Ιδιαίτερα αν συνοδεύονται και από εκρήξεις θυμού.
Δεν χρειάζεται να περιφρονούμε και να κριτικάρουμε συνέχεια τα παιδιά μας. Έχουν και εκείνα το δικό τους λόγο μέσα στην οικογένεια και πρέπει να τα αφήνουμε και λίγο ελεύθερα, να γίνουμε κάπως πιο χαλαροί γονείς (όπως υποστηρίζει και ο Καρλ Ονορέ, βλ. "Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας" ), να τους δώσουμε αέρα για να ανασάνουν. Μην σκεφτόσαστε ότι είναι παιδί και δεν πειράζει γιατί δεν πρόκειται να σβήστεί τίποτα από την ψυχούλα του. Μην στρέφετε το παιδί εναντίον σας!
Και θα ήθελα να κλείσω με την τελευταία φράση του παραπάνω άρθρου:
Για να γίνουν τα παιδιά σου έτσι όπως τα φαντάζεσαι, πρώτα γίνε εσύ τέτοια, ώστε να σου μοιάσουν!
θα συμφωνησω εν μερη για το ξυλο κ λεω εν μερη γιατι μερικες φορες πιστευω οτι χρειαζεται κ καμια στο πισινο οταν εχεις εξαντληση ολα τα υπολοιπα... εγω παντως σαν παιδι οταν εφαγα μερικεςς στο πισινο δεν επαθα κ κατι οτι ψυχολογικα ουτε τιποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το έχω ακούσει από πολλούς αγαπητέ φίλε/η.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια φορά έφαγα ένα χαστούκι από τον πατέρα μου και ακόμα το θυμάμαι. Τα παιδιά μας τα έχουμε ρωτήσει τι γνώμη έχουν για εμάς όταν τους φωνάζουμε ή όταν τους ρίχνουμε μερικές στον πισινό;
Μπορεί να λες ότι δεν έπαθες τίποτα αλλά ψάξε βαθιά μέσα σου να ανακαλύψεις γιατί δεν νιώθεις κάτι. Μήπως έχουμε πείσει τελικά τον εαυτό μας ότι τότε το αξίζαμε το ξύλο ή το χαστούκι; Μήπως τελικά ήμασταν και λίγο κ.....α;
Σαφώς και όχι! Παιδιά ήμασταν! Απλά θέλαμε λίγο περισσότερο ενδιαφέρον από τους γονείς μας. Όπως θελουν τα δικά μας παιδιά.
Όταν ένα παιδί κάνει αταξίες ή αντιδρά με γκρίνια προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε ότι απλά χρειάζεται να το προσέξουμε, να του δώσουμε σημασία, να το αφουγκραστούμε (υπάρχει και σχετικό άρθρο). Δεν χρειάζεται να το μαλώσουμε ούτε να το χτυπήσουμε ούτε να του φωνάξουμε!
Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς μπορεί να φιλτράρει το μυαλουδάκι του παιδιού κάτι τέτοιο. Και τις περισσότερες φορές δεν είναι θετικός. Κι όταν το αντιλαμβάνεσαι τότε είναι ήδη αργά! Καλύτερα να είμαστε προσεχτικοί στο πώς συμπεριφερόμαστε στα παιδιά. Αρκεί να σκεφτούμε "αυτό θα μου άρεσε εάν το κάνανε σε εμένα;".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΜΕΝΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΤΑΞΙΑ Κ ΤΟΥ ΜΙΛΑΣ ΗΡΕΜΑ 1, 2, 3, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΕ ΒΑΖΕΙ ΕΚΤΟΣ ΟΡΟΙΟΝ ΟΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟΥ ΦΩΝΑΞΕΙΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΟΝΕΙΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΑΞΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ...
Δεν χρειάζεται κόπος αλλά τρόπος παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να περάσεις στο παιδί σου το οτιδήποτε, ακόμα και το ότι σε ενοχλεί μια αταξία που κάνει συνέχεια, με ωραίο τρόπο χωρίς φωνές. Δε λέω.... έχω υψώσει και εγώ φωνή κάποιες φορές αλλά κάθε φορά υπήρχε σοβαρός λόγος και δεν τσίριζα για ώρα.
Λίγο πιο δυνατή φωνή και ένα αυστηρό βλέμμα νομίζω ότι δίνει στο παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει ενοχλεί. Όταν το συνειδητοποιήσει και σταματήσει τότε του εξηγούμε γιατί μας ενοχλεί.