"Αγάπη μου, μεγέθυνα τα παιδιά.... Ή, για να ακριβολογούμε, το πατρικό μου ένστικτο". Αυτά και άλλα σχετικά δηλώνουν οι περισσότεροι σύγχρονοι μπαμπάδες και για να μας πείσουν βγαίνουν από τα επαγγελματικά τους ρούχα και τα συμβούλια των μετόχων για να μπουν όλο και πιο δυναμικά στη ζωή των παιδιών τους. Μήπως, τελικά, η πατρότητα.... επανακυκλοφορεί σε νέα βελτιωμένη έκδοση;
Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΜΠΑΜΠΑΔΩΝ ΣΧΟΛΗ
Δεν μπορεί, θα έχουν τους λόγους τους. Γιατί πως μπορείς να εξηγήσεις διαφορετικά την επιθυμία ενός πρώην πατέρα-αφέντη να γίνει πιο... δημοκρατικός με τα παιδιά του και να αποποιηθεί εκούσια το αυστηρό προφίλ του, αυτόν τον "θα το πω στον μπαμπά σου" φόβο αλλά και το σεβασμό που δημιουργούσε κάποτε η ίδια η απουσία του από το σπίτι; Η παλαιότερη μαζική αντίληψη "τεκνοποιώ για να διαιωνίσω το είδος μου" έχει εδώ και καιρό παραχωρήσει τη θέση της στη συνειδητοποιημένη απόφαση "θέλω να κάνω ένα παιδί, γιατί έχω να του δώσω πολλά εφόδια, γιατί γνωρίζω ότι το να δώσω ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορώ να κάνω". Η συνειδητή, λοιπόν, επιλογή από τη μία, αλλά και το νέο πρότυπο της εργαζόμενης μητέρας από την άλλη επιβάλλουν τη συμμετοχή των σύγχρονων μπαμπάδων στο μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών αλλά και την απομάκρυνση τους από παλιότερα μοντέλα συμπεριφορών, κατά τις οποίες πολλές φορές ο ρόλος της πατρότητας τελείωνε κιόλας από τη στιγμή της γονιμοποίησης του ωαρίου. Δεν θα πρέπει ασφαλώς να ξεχνάμε ότι στην σύγχρονη εποχή υπάρχει μεγαλύτερος ρεαλισμός. Ο νέος μπαμπάς έχοντας ζήσει πιο απελευθερωμένα από ότι οι δικοί του γονείς, έχοντας περισσότερες εμπειρίες, γνώση και πληροφόρηση γνωρίζει τους πραγματικούς κινδύνους που απειλούν τα παιδιά του, γεγονός που τον κάνει ακόμα πιο υπερπροστατευτικό απέναντι τους.
Πως όμως εξηγείται το φαινόμενο που θέλει τους σύγχρονους άντρες να επιθυμούν την πατρότητα ακόμα και εκτός γάμου ή να διεκδικούν και συχνά να κερδίζουν την κηδεμονία των παιδιών σε περιπτώσεις διαζυγίων; Πράγματι, ένας άντρας πια νιώθει ικανός να συντηρήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί μόνος, κάτι που στο παρελθόν ήταν αδιανόητο. Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό είναι και λίγο δικό μας φταίξιμο. Βλέπετε το πλασάρισμα μας ως γυναίκες-ανδρόγυνα που διεκδίκησαν τους αντρικούς ρόλους και κατάφεραν να τους αποσπάσουν τους οδήγησε υποσυνείδητα στην αντιδραστική συμπεριφορά να προσπαθούν να βιώσουν την πατρότητα ως.... μητρότητα-το μοναδικό αποκλειστικά γυναικείο ρόλο-θέλοντας ουσιαστικά να μας αποδείξουν ότι κι αυτοί μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά με εμάς.
ΜΠΑΜΠΑ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ/DADDY BE COOL
Ακυρώνοντας, λοιπόν, επαγγελματικά γεύματα και αναζητώντας απεγνωσμένα στο organizer λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τα παιδιά τους, όλο και περισσότεροι μπαμπάδες βάζουν πέμπτη, πατάνε γκάζι και επιταχύνουν, για να συναντηθούν με τους νέους κανόνες της σύγχρονης πατρότητας. Κι αν οι έρευνες αποδεικνύουν ότι οι υγιείς και στενές σχέσεις πατέρων-παιδιών βοηθούν σημαντικά την κοινωνική και μαθησιακή εξέλιξη των δεύτερων, ωστόσο οι ειδικοί περί παιδοψυχολογίας βάζουν φρένο λίγο πριν από την..... επικίνδυνη στροφή. "Σίγουρα η νέα στάση των ανδρών ως προς την πατρότητα είναι πολύ θετική τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά τους. Ωστόσο σε όλα χρειάζεται η αίσθηση του μέτρου. Βλέπετε συχνά οι γονείς, και κυρίως οι μπαμπάδες, έχουν την τάση να προσεγγίζουν τα παιδιά ως φίλοι. Φίλοι των παιδιών μας δεν γίνεται να είμαστε, διότι πρόκειται για μια στάση που μπερδεύει και αποσυντονίζει τα παιδιά, δημιουργώντας τους ανασφάλειες. Ένα άλλο σημείο που πρέπει να αποφύγουν οι μπαμπάδες είναι να επιτρέψουν στο ρόλο του γονιού να επηρεάσει τους άλλους ρόλους πχ αυτόν του συζύγου και εραστή, γιατί έτσι υπάρχει κίνδυνος να φθαρεί η σχέση του ζευγαριού κι αυτό είναι κάτι που θα έχει άμεσο αντίκτυπο και στο παιδί. Τα μικρά έχουν ανάγκη από το πρότυπο της μαμάς και του μπαμπά, αλλά χρειάζονται εξίσου και την εικόνα των δύο ως ζευγάρι, ώστε να μη μάθουν να συμπεριφέρονται δυσλειτουργικά στις δικές τους αντίστοιχες μελλοντικές σχέσεις. Δυστυχώς, πολύ συχνά οι γονείς τείνουν να μεταβιβάζουν στο παιδί όλους τους ρόλους. Σίγουρα το παιδί είναι σημαντικό στη ζωή μας. Όχι όμως σημαντικότερο από τη γυναίκα μας. Άλλη η αγάπη και η ευθύνη για το παιδί μας κι άλλη προς τη γυναίκα μας." Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι αυτή που συνεισέφερε κατά το ήμισυ για να απαντήσετε με βεβαιότητα σε αντίστοιχα με το αγωνιώδη ερώτημα "εγώ, πότε θα γίνω πατέρας;".......
Πηγή: περιοδικό "Το παιδί μου κι εγώ"
Η γιορτή του πατέρα!