Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του αχτίδες, ένα γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα, καλώντας μας για ένα περίπατο στην πόλη. Η διάθεση , που έδειξε ο μικρός μου γιος να έλθει μαζί, ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Ήθελε βέβαια και το ποδήλατο του.
Ξεκινήσαμε λοιπόν. Όμως ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο και ακριβώς μπροστά στην είσοδο της οικοδομής, λες και ήθελε να απαγορέψει την είσοδο και την έξοδο, ήταν το πρώτο εμπόδιο που συναντήσαμε. Για να μπορέσουμε να βγούμε κοντέψαμε να σπάσουμε τον καθρέπτη του αυτοκινήτου.
Παρακάτω, οι διαβάσεις για άτομα με ειδικές ανάγκες τράβηξαν την προσοχή του μικρού. Ρώτησε τι ήταν, του εξήγησα και του ανέλυσα την αναγκαιότητα τους σε μια κοινωνία δημοκρατική και πολιτισμένη που αναγνωρίζει και σέβεται την ιδιαιτερότητα. Τότε όμως, κουνώντας επιτιμητικά το κεφάλι του, μου έδειξε με το δάχτυλο ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο στην ειδική διάβαση.
Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του αχτίδες, ένα γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα, καλώντας μας για ένα περίπατο στην πόλη. Η διάθεση , που έδειξε ο μικρός μου γιος να έλθει μαζί, ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Ήθελε βέβαια και το ποδήλατο του.
Ξεκινήσαμε λοιπόν. Όμως ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο και ακριβώς μπροστά στην είσοδο της οικοδομής, λες και ήθελε να απαγορέψει την είσοδο και την έξοδο, ήταν το πρώτο εμπόδιο που συναντήσαμε. Για να μπορέσουμε να βγούμε κοντέψαμε να σπάσουμε τον καθρέπτη του αυτοκινήτου.
Παρακάτω, οι διαβάσεις για άτομα με ειδικές ανάγκες τράβηξαν την προσοχή του μικρού. Ρώτησε τι ήταν, του εξήγησα και του ανέλυσα την αναγκαιότητα τους σε μια κοινωνία δημοκρατική και πολιτισμένη που αναγνωρίζει και σέβεται την ιδιαιτερότητα. Τότε όμως, κουνώντας επιτιμητικά το κεφάλι του, μου έδειξε με το δάχτυλο ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο στην ειδική διάβαση.
Προσπαθώντας λίγο πιο κάτω, να διασχίσουμε μια μικρή οδό, αρχίσαμε να ψάχνουμε ένα κενό ανάμεσα στα πυκνοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ξεπεράσαμε αυτόν τον σκόπελο όταν αποφάσισα να παίξω τον ρόλο του αρσιβαρίστα. Σήκωσα ποδήλατο και πιτσιρικά στα χέρια και περάσαμε απέναντι.
Προχωρήσαμε, λοιπόν με κατεύθυνση την παραλία της πόλης μας. Φθάσαμε στην διάβαση της παραλιακής λεωφόρου και περιμέναμε να ανάψει ο Γρηγόρης. Το πράσινο φανάρι άναψε για τους πεζούς, όμως ένα αυτοκίνητο και μια μηχανή πέρασαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και τότε, την ώρα που περνούσαμε απέναντι ακούσαμε ένα στρίγκλισμα φρένων είκοσι μέτρα πριν την διάβαση. Ένας πεζός προσπάθησε να διασχίσει την λεωφόρο λίγα μόλις μέτρα πριν την διάβαση, βάζοντας σε κίνδυνο και την δική του ζωή και την υγεία των διερχομένων οδηγών. Ο μικρός πρέπει να φοβήθηκε πολύ γιατί ένιωσα το χεράκι του να σφίγγει δυνατά το δικό μου.
Και να 'μαστε στην παραλία...
Ο πιτσιρικάς καβάλησε γελώντας το ποδήλατό του και μπήκε στο διάδρομο για τα ποδήλατα. Τον ακολουθούσα βαδίζοντας δίπλα του. Ξαφνικά μια μηχανή ήρθε με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω του. Τον άρπαξα έντρομος και τον έβγαλα από τον "υποτιθέμενο ειδικό" διάδρομο ποδηλάτων. Μόλις ηρεμήσαμε και ξαναρχίσαμε να προχωράμε, νασου μια παρέα παιδιών με τους γονείς τους να βαδίζουν αμέριμνα μέσα στον διάδρομο των ποδηλάτων.
Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι, έτσι το χτύπημα του κινητού, που η μαμά μας, μας είπε ότι σχολούσε σε ένα τέταρτο και έπρεπε να πάμε να την πάρουμε, αποτέλεσε για μένα μια σανίδα σωτηρίας.
Γυρίσαμε σπίτι για να πάρουμε το αυτοκίνητό μας. Αισθανόμουν ανακουφισμένος, γιατί σαφώς είναι πιο βολικό να κυκλοφορείς με το αυτοκίνητο παρά πεζός.
"Ελπίζω να μην έχει πολύ κίνηση" σκέφτηκα. "Να γυρίσω σπίτι να ξεκουραστώ".
"Αμάν! Φανάρι και από πορτοκαλί γρήγορα να περάσω. Καλά γιατί δεν πάει λίγο πιο μπροστά αυτό το Nissan; Τώρα είμαι αναγκασμένος να κλείσω το σταυροδρόμι και ποιος ακούει τα κορναρίσματα αυτών που κινούνται στο κάθετο δρόμο".
"Εντάξει ξεμπλέξαμε. Φτάσαμε στο γραφείο της μαμάς. Τώρα που σταματάω και την περιμένω; Δεν έχει ελεύθερο χώρο μπροστά στο γραφείο. Δεν βαριέσαι, θα σταματήσω διπλή σειρά. Γιατί να περπατάει η καημένη 50 μέτρα όπου υπάρχει χώρος;"
"Ευτυχώς ήρθε σύντομα. Αν όμως πάω κανονικά θα κάνω ολόκληρο κύκλο. Θα στρίψω επιτόπου. Μα καλά ο μηχανόβιος δεν προσέχει καθόλου; Έπρεπε να είχε δει ότι έστριβα και όχι να κοντέψει να πέσει επάνω μου".
Στην γωνία όμως.….. άκουσα το σφύριγμα του τροχονόμου
- "Κύριε σταματήσατε διπλή σειρά εμποδίζοντας την κίνηση, κάνατε επιτόπου στροφή ενώ υπάρχει διπλή διαχωριστική γραμμή και ο μικρός κάθεται στο μπροστά κάθισμα στην αγκαλιά της κυρίας. Παρακαλώ δίπλωμα, ταυτότητα και άδεια κυκλοφορίας".
- "Μα ξέρετε βιάζομαι και στο κάτω- κάτω ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Και να με γράψεις εγώ θα το σβήσω".
Την κλήση την πήρα και τότε άκουσα τον γιο μου. Μπαμπά γιατί…...; γιατί.…..;γιατί…...;
Μια σειρά από ερωτήματα που ζητούσαν επιτατικά απάντηση.
Η ατμόσφαιρα μέσα στο αυτοκίνητο ήταν βαριά, σε αντίθεση με το γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα.
Δεν μπορούσα να προσδιορίσω την αιτία. Ήταν οι κλήσεις και οι παρατηρήσεις του τροχονόμου ή ερωτήματα του γιου μου, που έπρεπε να απαντηθούν.
Η αρχική σκέψη να απορρίψω τις ευθύνες από πάνω μου, για να μη μειωθώ στα μάτια του γιου μου, εγκαταλείφθηκε γρήγορα.
Οι απαντήσεις μου θα πρέπει να διδάσκουν και η αυτοκριτική, που είναι σημαντικό στοιχείο της αυτοεκτίμησης, μπορεί να συμβάλει στη θετική διαμόρφωση του χαρακτήρα του γιου μου.
Η τραπεζαρία του σπιτιού μου ήταν ένας καλός χώρος για να λύσω τις απορίες και τα γιατί του μικρού, χρησιμοποιώντας και κάποια σχέδια στο χαρτί. Αρχίσαμε από το μεγάλο πρόβλημα του Parking.
"Άκου γιε μου…"
Η ατμόσφαιρα μέσα στο αυτοκίνητο ήταν βαριά, σε αντίθεση με το γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα.
Δεν μπορούσα να προσδιορίσω την αιτία. Ήταν οι κλήσεις και οι παρατηρήσεις του τροχονόμου ή ερωτήματα του γιου μου, που έπρεπε να απαντηθούν.
Η αρχική σκέψη να απορρίψω τις ευθύνες από πάνω μου, για να μη μειωθώ στα μάτια του γιου μου, εγκαταλείφθηκε γρήγορα.
Οι απαντήσεις μου θα πρέπει να διδάσκουν και η αυτοκριτική, που είναι σημαντικό στοιχείο της αυτοεκτίμησης, μπορεί να συμβάλει στη θετική διαμόρφωση του χαρακτήρα του γιου μου.
Η τραπεζαρία του σπιτιού μου ήταν ένας καλός χώρος για να λύσω τις απορίες και τα γιατί του μικρού, χρησιμοποιώντας και κάποια σχέδια στο χαρτί. Αρχίσαμε από το μεγάλο πρόβλημα του Parking.
"Άκου γιε μου…"
Η πόλη μας χτίστηκε πριν 40 περίπου χρόνια, χωρίς κάποιο σχέδιο και προοπτική για την μορφή που θα είχε τα επόμενα χρόνια. Στο κύκλο των εργολάβων αλλά και κάποιων πολιτικών της, κυριάρχησε η λογική του κέρδους και των συμφερόντων. Όσο πιο ψηλά ήταν τα κτίρια, όσο περισσότερο χώρο από ένα οικόπεδο χτίζανε, τόσο πιο πολύ ωφελούνταν ο εργολάβος και ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου.
Έτσι στερήθηκαν οι επόμενες γενιές από ελεύθερους χώρους άθλησης και πράσινου, από χώρους στάθμευσης, από παιδικές χαρές, από υποδομές γενικά που θα βελτίωναν την ποιότητα ζωής.
Και βέβαια ο τρόπος που αναπτύχθηκε η χώρα μας, εντελώς συγκεντρωτικά, (δηλαδή μόνο οι μεγάλες πόλεις έδιναν στους κατοίκους τους την ευκαιρία να βρουν δουλειά), προκάλεσε το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν πόλεις-τέρατα με τεράστιους πληθυσμούς που κάπου έπρεπε να στεγασθούν και έτσι η κατάσταση συνεχώς επιδεινωνονότανε.
Η αύξηση του βιοτικού επιπέδου της τελευταίας εικοσαετίας έφερε έντονα στο προσκήνιο τα προβλήματα των σύγχρονων αναγκών των πολιτών. Το αυτοκίνητο (μια σύγχρονη ανάγκη) μπήκε στη ζωή μας για να καλύψει τις απαιτήσεις μετακίνησης και όχι μόνο.
Η έλλειψη όμως χώρων στάθμευσης αναγόρευσε το πρόβλημα ως κυρίαρχο στην πόλη μας. Οι δρόμοι έχουν μετατραπεί σε χώρους στάθμευσης. Οι πεζοί έχουν εκτοπισθεί από τα πεζοδρόμια που καλύπτουν πλέον τις ανάγκες στάθμευσης των αυτοκινήτων και των μοτοποδηλάτων.
Η ανοχή των οργάνων που απασχολούνται και πρέπει να επιβάλλουν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (Κ.Ο.Κ) οδήγησε όλους εμάς να κάνουμε την παραβίαση του νόμου (γιατί Κ.Ο.Κ. ίσον νόμοι) καθημερινή μας συνήθεια και πρακτική.
Η συνολική λύση του μεγάλου αυτού προβλήματος είναι υπόθεση όλων μας, αλλά κυρίως της πολιτείας. Αφορά πρώτον την σχεδίαση- υλοποίηση χώρων στάθμευσης και περιοχές-κατοικιών και εμπορικών κέντρων. Τη χρήση των δημοσίων μέσων μαζικής μεταφοράς, αλλά και τη χρήση ποδηλάτων και μοτοποδηλάτων. Και αυτό στην όμορφη πόλη μας, που οι καιρικές συνθήκες επιτρέπουν τη χρήση τους σχεδόν δέκα μήνες το χρόνο, θα έλυνε ένα μέρος του προβλήματος.
Η χρήση όμως του αυτοκινήτου δεν έχει σχέση μόνο με την ευκολία μετακίνησης μας αλλά και με την ασφάλεια ίσως ακόμα και με την ζωή οδηγών-επιβατών και πεζών.
Αυτά τα σημαντικά θέματα έχουν σχέση με την κυκλοφοριακή αγωγή των οδηγών που πρέπει να σέβονται τον Κ.Ο.Κ. και να μην παίζουν την ζωή τους κορώνα-γράμμα.
Τα ατυχήματα, πολλά από αυτά θανατηφόρα μέσα στην πόλη, αφορούν όλους μας.
Ίσως μας αγγίζουν όταν συμβαίνουν σε γνωστά μας πρόσωπα.
Πηγή: kepka.org
Κυκλοφοριακή Αγωγή! Διαβάστε το!