Αγκάλιασε με μαμά....

Κάθε φορά που άκουγα την κόρη της φίλης μου να λέει "Αγκάλιασέ με, μαμά, θέλω αγκαλιά" θυμόμουν εμένα που δεν ξεκολλούσα από την μητέρα μου. Όπου κι αν ήμουν, ό, τι ώρα κι αν ήταν, εγώ θα έπρεπε να είμαι αγκαλιά της.



Θαρρείς και ο μητρικός κλοιός της κρατούσε όλα τα προβλήματα απ' έξω. Ναι, είναι αλήθεια πως ακόμη και σήμερα επιθυμώ αυτή την αγκαλιά... Να με κλείσει η μητέρα μου μέσα στον κύκλο που σχηματίζουν τα χέρια της μακριά από τις σκοτούρες και τα καθημερινά προβλήματα.

Έστω κι αν τα χεράκια της δεν μπορούν να με τυλίξουν ολόκληρη όπως μικρή, ή είναι γεμάτα πανάδες από τον ήλιο και λίγο γεραμένα. Ακόμη κι αν δεν έχουν τη δύναμη να με σφίξουν δυνατά, έχουν όμως την ευεργετική ιδιότητα να γεμίζουν τις βιολογικές μπαταρίες από αγάπη.

 

Το αίσθημα της ασφάλειας που δημιουργεί η αγκαλιά από τους γονείς μας και κυρίως από την μητέρα, με την οποία δενόμαστε περισσότερο κατά τους πρώτους μήνες της ζωής μας, είναι ασύγκριτο.



Αυτός είναι και ο λόγος που δύσκολα μπορούμε να αποχωριστούμε την αγκαλιά της, κυρίως όταν είμαστε μικροί. Αλλά μήπως η υπερβολική αγκαλιά βλάπτει;



Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που η μητέρα μου λιποθύμησε λόγω οξείας κρίσης στη χολή και δεν μπορούσε μετά το χειρουργείο να με πάρει αγκαλιά. Ικέτευα, παρακαλούσα με κλάματα και οδυρμούς, όμως το ιατρικό ανακοινωθέν απαγόρευε ρητώς την αγκαλιά!



Η περιγραφή αυτή θα ταίριαζε σε πολλά παιδάκια που "κρέμονται" από το λαιμό της μαμάς ή του μπαμπά και αρνούνται πεισματικά να τους αφήσουν.



Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα απολύτως, γιατί άκουγα τη φίλη μου να παραπονιέται και να αγχώνεται. Είναι γνωστό ότι από τους πρώτους μήνες ζωής το παιδί διαμορφώνει ένα συναισθηματικό δεσμό με τα πρόσωπα που έρχεται σε συνεχή επαφή!

 

Το φαινόμενο της "προσκόλλησης" σχετίζεται με το γεγονός ότι τα μωρά φοβούνται μήπως η μητέρα τους φύγει ή τα εγκαταλείψει, βιώνουν το "άγχος του χωρισμού".



Κυριαρχεί η λανθασμένη εντύπωση ότι το παιδί που θέλει να νιώθει την ασφάλεια της αγκαλιάς των γονιών του δεν θα γίνει ανεξάρτητος ενήλικας.

Μπορεί ένα μωράκι να ζητά περισσότερες αγκαλιές από ένα άλλο, αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, πόσο δηλαδή χρειάζεται την φυσική επαφή.



Άλλωστε αυτό συμβαίνει και στους ενήλικες, κάποιοι δεν είναι συνηθισμένοι στην σωματική επαφή, ακόμη κι όταν αυτό αφορά στο παιδί τους.

 

Η αγκαλιά είναι μια αντίδραση μέσα στο πλαίσιο του φυσιολογικού, εκτός κι αν συντρέχουν άλλοι λόγοι, όπως το παιδί νιώθει άγχος εγκατάλειψης ή έχει περάσει μια ασθένεια.



Προσοχή θέλουν μόνο τα υπερ-εξαρτημένα "παιδιά της αγκαλιάς", οι "αγκαλίτσες". Τα οποία σκαρφίζονται ένα σωρό πράγματα για να κερδίσουν λίγο περισσότερο χρόνο μέσα στην μητρική ή πατρική αγκαλιά. Δεν διστάζουν να προσποιηθούν, όπως ότι είναι άρρωστα.



Ένας τρόπος για να ξεκόψετε την αγκαλιά είναι να προσπαθήσετε να κοινωνικοπιήσετε το μωράκι σας. Ο παιδικός σταθμός είναι μια καλή αρχή.

 

Επίσης, μην είστε ψυχροί, όταν το καμάρι σας κοιτά ικετευτικά για να το σηκώσετε στην αγκαλιά σας. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Να "προσκολληθεί" περισσότερο πάνω σας. Όταν ζητά την αγκαλιά σας δώστε την απλόχερα!



Επιβραβεύστε οτιδήποτε καταφέρνει μόνο του. Όπως να δέσει τα κορδόνια του ή να ανοίξει το dvd player. Του δίνεται κίνητρο να αποκολληθεί από πάνω σας και να νιώσει ασφάλεια κι όταν είναι κάπου μόνο του.



Τίποτα δεν παραβγαίνει σε μια μεγάλη μητρικήα αγκαλιά. Είναι η πιο γλυκιά θύμηση που κουβαλάμε από την πρώτη στιγμή της ζωής μας μέχρι την τελευταία.

Πηγή: zougla.gr

Posted in αγκαλιά, μητέρα, παιδιά