Κρανιώτη Μαρίνα Βρεφονηπιοκόμος ΤΕΙΘ
Τελικά πότε ένα παιδί πρέπει να πάει σε κάποιο χώρο προσχολικής αγωγής; Γιατί το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή επιβάλλεται να πάει και οι γονείς αναγνωρίζουν τα αγαθά της προσχολικής παιδείας, αυτό που τους μπερδεύει όμως είναι σε ποιά ηλικία πρέπει να αποχωριστούν τα παιδιά τους.
Το κάθε παιδί έχει το δικό του βαθμό ωρίμανσης και τις δικές του ατομικές διαφορές και ιδιαιτερότητες. Έτσι λοιπόν η ηλικία δεν είναι αυτή που θα καθορίσει το πότε ένα παιδί θα πάει στον παιδικό σταθμό. Στόχος είναι αυτό να μπορέσει να στέκεται μόνο του στο πρώτο κοινωνικό σύνολο του σταθμού, να ωριμάσει, να αρχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες, να εξερευνά, να δοκιμάζει, να αποκτά εμπειρίες και γενικά να καταλάβει ότι υπάρχει κόσμος και έξω από το οικογενειακό περιβάλλον με τον οποίο θα μπορέσει να συναναστραφεί και να συνάψει σχέσεις.
Οι ανάγκες λοιπόν της κάθε οικογένειας θα καθορίσουν το πότε ένα παιδί θ'αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Στο βρεφονηπιακό σταθμό όπου οι ανάγκες για φροντίδα και φύλαξη είναι μεγαλύτερες ή σε κέντρο προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης όπου οι ανάγκες για αγωγή είναι καιρός να αρχίζουν να εφαρμόζονται και από επιστημονικά καταρτισμένους ανθρώπους (νηπιαγωγούς και βρεφονηπιοκόμους)
Η ωριμότητα του παιδιού είναι αυτή που θα κάνει πιο εύκολη την προσαρμογή του. Όταν ένα παιδί είναι ανεξάρτητο και δημιουργικό και θέλει να εκφράσει όλη του την ενέργεια, στον παιδικό σταθμό θα βρει διέξοδο, θα δράσει, θα πάρει πρωτοβουλίες θ'αποκτήσει φίλους.
Απ'την άλλη μεριά πάλι όταν ένα παιδί είναι ανώριμο, υπερπροστατευμένο και αναθρεμμένο σ'ένα ασφυκτικό περιβάλλον, που του έχει στερήσει την ευκαιρία να ασκήσει τις φυσικές του ικανότητες και να καλλιεργήσει την έμφυτη ροπή του προς την ανεξαρτησία, το περιβάλλον του παιδικού σταθμού και τα προγράμματα αγωγής του είναι αυτά που θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη κατάσταση! Τα απαθή ,δειλά παιδιά που δεν παίρνουν πρωτοβουλίες και δεν έχουν θάρρος, θα πρέπει να χειραφετηθούν και να αυτονομηθούν. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να πάνε σχολείο.
Ο ρόλος της γιαγιάς και του παππού είναι πολύτιμος, όμως μην στηρίζεστε μόνο σ'αυτούς για την ανατροφή του παιδιού σας. Στα κέντρα προσχολικής αγωγής εφαρμόζονται προγράμματα σύμφωνα με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις (ή τουλάχιστον αυτό οφείλουν να κάνουν), όπου στόχο έχουν την ολόπλευρη ανάπτυξη ενός ισορροπημένου ατόμου. Η περασμένη ηλικία της γιαγιάς και του παππού οδηγεί σε μία υπερ-ανεκτικότητα, αφού δεν μπορούν να θέσουν όρια και κανόνες στα μικρά τους εγγονάκια, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται ατίθασα και απαιτητικά.
Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητείται η σημαντικότητα της ύπαρξης της γιαγιάς και του παππού και η συμμετοχή τους στην ανατροφή του παιδιού. Δεν είναι όμως προτιμότερο ν'ασχολούνται μαζί του λίγες ώρες, όσες τους επιτρέπει και η ηλικία τους, ξεκούραστα, ανέμελα και χωρίς άγχος (γιατί οι ρυθμοί τους είναι πιο βραδείς από αυτούς των παιδιών) προσφέροντάς τους όλη τους την αγάπη και τις εμπειρίες της ζωής τους;
Πάρτε λοιπόν τη γενναία απόφαση και κόψτε τον αόρατο ομφάλιο λώρο που σας ενώνει με το παιδί σας. Το έχει ανάγκη!
Μερικές συμβουλές που θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν για την εύκολη προσαρμογή του:
■ Μην αγχώνεστε, έστω κι αν δεν το δείχνετε στο παιδί σας, του μεταδίδετε ενστικτωδώς το άγχος σας.
■ Να είστε σταθεροί στις αποφάσεις σας και να μην αμφιταλαντεύεστε ανάμεσα σε διλήμματα του τύπου «να πάει ή να σταματήσει επειδή κλαίει».
■ Επισκεφτείτε το κέντρο προσχολικής αγωγής συζητείστε με τους υπεύθυνους, ενημερωθείτε για τις παροχές και γνωρίστε το παιδί σας με τους ανθρώπους και τους χώρους που θα φιλοξενείται. Από την επόμενη μέρα αφήστε το μόνο του να κάνει το νέο του ξεκίνημα! Η παρουσία σας εκεί περισσότερο επιβαρύνει παρά διευκολύνει την κατάσταση.
■ Μη λυγίσετε αν το παιδί σας κλαίει. Βρείτε ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος για να πηγαίνει στο σταθμό (τί ώρα, με το σχολικό ή αν θα το πηγαίνετε εσείς) και εμπιστευθείτε τους παιδαγωγούς, ξέρουν τον τρόπο που θα το κάνουν να ηρεμήσει.
■ Μην ξεκινάτε το πρόγραμμά του με εξαντλητικό ωράριο. Τουλάχιστον για τις πρώτες 10 ημέρες, οι ώρες που αυτό θα παραμένει στο σταθμό πρέπει να είναι λίγες (μία με δύο και σταδιακά να αυξάνονται μέχρι αυτό να χαλαρώσει).
■ Μην στέλνετε το παιδί στον παιδικό σταθμό ταυτόχρονα με τη γέννηση μικρότερου αδελφού/ής. Είναι μεγάλο λάθος γιατί αισθάνεται ότι «εμένα με διώχνουν τώρα» και δεν διευκολύνονται οι σχέσεις με το αδελφάκι του. Επιλέξτε αυτό να γίνει τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης σας.
■ Γενικά όταν το παιδί βιώνει δύσκολες καταστάσεις (διαζύγιο, ασθένεια γονέων, θάνατο κ.α.) περιμένετε να ηρεμήσει και μετά στείλτε το σχολείο. Η συναισθηματική του φόρτιση είναι τέτοια που δεν χρειάζεται να του προσθέσουμε νέα μεγαλύτερη.
■ Προσπαθήστε να δεχτεί το παιδί σας το σχολείο ως μία νέα πραγματικότητα, μην το εκβιάζετε και μην το απειλείτε με αυτό και από την άλλη μην το συζητάτε διαρκώς γιατί το αγχώνετε.
Μην ξεχνάτε τον αδιαμφισβήτητα σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο των κέντρων προσχολικής αγωγής. Είναι δικαίωμα των παιδιών να μπορούν να ικανοποιούν την επιθυμία τους, να ωριμάσουν, να κατακτήσουν την αυτονομία τους, να αναπτύξουν τις ικανότητές τους αλληλεπιδρώντας με συνομηλίκους και ενηλίκους!
Μην ξεχνάτε ότι τα φτερά των παιδιών σας μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο. Βοηθείστε τα να αναπτυχθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έχοντας πίστη στις δυνάμεις τους και στον εαυτό τους, νιώθοντας ανεξάρτητα και έτοιμα για μία όμορφη ζωή, γεμάτη εμπειρίες. Μην τα αποθαρρύνετε και μην τους τα κόβετε, αφήστε τα να πετάξουν όσο πιο ψηλά μπορούν!
Ήρθε η ώρα να στείλετε το παιδί σας παιδικό σταθμό; Μην πανικοβάλλεστε!