12 Φεβ 2010

Πως οι γονείς θα ελέγξουν τα παιδιά τους;



Πως άραγε θα τα ελέγξουν όταν αυτά έχουν εντοπίσει τις αδυναμίες τους; Δεν είναι ανόητα. Έχουν διαίσθηση. Αν αντιληφθούν ότι οι γονείς τους είναι ανασφαλείς και χρειάζονται συνεχώς επιβεβαίωση, τότε θα αρχίσουν τα κλάματα λέγοντας το περίφημο: "είσαι κακός, δεν σε αγαπώ". Και ο δύστυχος ανασφαλής γονιός, προκειμένου να αποσπάσει την επιβεβαίωση της αγάπης του παιδιού του, αναγκάζεται να υποχωρήσει και να του κάνει όλα τα χατίρια.

Φοβάται την απόρριψή του. Και όμως τα παιδιά αγαπούν εκείνους τους γονείς που δεν τους κάνουν όλα τα χατίρια, γιατί αισθάνονται ότι έχουν να κάνουν με σοβαρούς και σταθερούς ανθρώπους, όχι με ζητιάνους. Κανένας δεν αγαπάει ανθρώπους που ζητιανεύουν για μια δήλωση αγάπης. Τα παιδιά θα σεβαστούν τελικά έναν άνθρωπο που μπορεί να αντισταθεί στις μηχανορραφίες τους, θα περιφρονήσουν όμως έναν άνθρωπο που τον έχουν νικήσει, λέγοντάς του ότι δεν τον αγαπούν. Πρέπει κανείς να παραμένει σταθερός στις αποφάσεις του, να επιβάλει τιμωρίες, να μην υποχωρεί συνεχώς (Εκτός αν κάποια φορά υπάρχει σοβαρός λόγος, ή θέλουμε απλώς να υποχωρήσουμε για να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μας "νικήσουν", γιατί αυτό αυξάνει την αυτοπεποίθησή τους. Πρέπει όμως η υποχώρηση να είναι δική μας συνειδητή επιλογή, όχι ήττα). Όποιος έχει ανάγκη να του λένε τα παιδιά του ότι τον αγαπούν, ή έχει ανάγκη την εκδήλωση του σεβασμού τους, δεν θα περάσει καλά στην ζωή του. Θα τον "πατήσουν" τα ίδια του τα παιδιά. Και καλά θα του κάνουν, για να πάρει το μάθημά του να μην είναι τόσο εξαρτημένος.



Υπάρχουν βέβαια και οι κλασικοί λόγοι για τους οποίους οι γονείς δεν μπορούν να ελέγξουν τα παιδιά τους. Βαριούνται να ακούν την γκρίνια τους, φοβούνται μήπως πάθουν κάτι από τα κλάματα, τρομάζουν από τις επινοήσεις τους (δήθεν ασθένειες, δήθεν εμετός, δήθεν ατυχήματα). Μην εκνευρίζεστε. Ανεχθείτε λίγο τα κλάματα και τις γκρίνιες. Την επομένη φορά τα παιδιά θα ξέρουν ότι δεν θα περάσει το δικό τους και δεν θα σας δημιουργήσουν πλέον τόσα πολλά προβλήματα. Όπως όμως έχουμε πει σε άλλο κεφάλαιο, δεν θα πρέπει να το παρακάνουμε με την πειθαρχία. Χρειάζεται και η ανυπακοή. Πρέπει όμως να είναι ανυπακοή που την επιτρέπουμε εμείς, όχι που μας την επιβάλλουν τα παιδιά. Ανά πάσα στιγμή πρέπει να είμαστε έτοιμοι να επιβάλλουμε την πειθαρχία, όταν χρειαστεί. Πολλές φορές βέβαια, για παιδαγωγικούς λόγους, θα επιλέξουμε να μην επιβληθούμε. Άλλες φορές θα επιλέξουμε την επιβολή. Αυτό θα είναι δική μας συνειδητή απόφαση.



Δεν θα μας κάνουν ότι θέλουν τα παιδιά. Τους είπατε να μαζέψουν τα παιχνίδια τους και δεν το κάνουν; Εξηγείστε τους γιατί πρέπει να το κάνουν και αν δεν συμμορφωθούν τότε πάρτε μια σακούλα και αρχίστε να πετάτε. Μην λυπάστε τα παιχνίδια. Λυπηθείτε την ψυχή των παιδιών σας που θα γίνουν κακομαθημένα. Μη σας πιάνουν οι δήθεν ευαισθησίες. Είναι παγίδα που σας στήνει ο εαυτός σας. Και μη νομίσετε ότι αυτή η δουλειά θα γίνεται καθημερινά. Όταν τα παιδιά δουν τα παιχνίδια τους να εκτοξεύονται από το παράθυρο (χωρίς νεύρα, αλλά με ψυχραιμία και χαμόγελο), τότε την επομένη φορά θα σας υπακούσουν γιατί ξέρουν το τι θα επακολουθήσει. Έτσι δεν θα βασανίζεστε συνέχεια, όπως κάνουν πολλές μητέρες που επιβάλλουν κάποιες κυρώσεις στα παιδιά τους, αλλά μετά από λίγες μέρες αρχίζουν να υποχωρούν και έτσι τα παιδιά ξεσυνηθίζουν. Μετά ο κύκλος πρέπει να αρχίσει πάλι από την αρχή. Είναι σαν κάποιος που κατορθώνει να κόψει το τσιγάρο μετά από πολλούς κόπους, τελικά να το ξαναρχίζει. Για να το κόψει ξανά πρέπει να περάσει για άλλη μια φορά τα ίδια βάσανα. Ο κύκλος αυτός δεν τελειώνει ποτέ και οι γονείς καταφεύγουν στο ξύλο. Οι ίδιοι όμως έχουν προκαλέσει αυτή την κατάσταση. Και μια και λέμε για ξύλο, αν δείτε ότι δεν γίνεται αλλιώς δώστε τους μερικές στα μαλακά, ποτέ όμως όταν είστε θυμωμένοι - και προς θεού ποτέ μπροστά σε άλλους. Κάντε το ψύχραιμα και με αγάπη. Αν είμαστε θυμωμένοι, τότε απλώς ξεσπάμε. Και στην πραγματικότητα είμαστε θυμωμένοι με τον εαυτό μας, επειδή αποτύχαμε. Αν μετά τα παιδιά θέλουν να "πάρουν πίσω το αίμα τους", αφήστε τα να το κάνουν. Θέλουν να περισώσουν τον αυτοσεβασμό τους. Αφήστε τα να σας βρίσουν και να σας χτυπήσουν, άμα το θέλουν. Δεν θα πάθει τίποτα το κύρος σας ως γονείς. Το αντίθετο μάλιστα. Κανένας δεν αγαπάει αυτούς που τον ταπεινώνουν και μάλιστα μπροστά σε άλλους. Προσοχή και στο βλέμμα. Να μην έχει κακία. Το παιδί δεν πρέπει να αισθανθεί ότι δεν το αγαπάμε. Δεν χρειάζεται να εκτοξεύσουμε ενέργεια μίσους εναντίον του με το βλέμμα μας.



Ένας άλλος λόγος αδυναμίας επιβολής είναι ότι εμείς οι ίδιοι πυροδοτούμε βίαιες αντιδράσεις στα παιδιά μας, όταν δεν καταλαβαίνουμε τις ανάγκες τους. Όταν ένα μωρό κλαίει και εμείς δεν αντιληφθούμε ότι πεινάει, τότε μετά από λίγη ώρα θα πάθει υστερία. Πείτε σε έναν έφηβο να αφήσει τις παρέες του και την κοπέλα που του αρέσει, γιατί αυτά είναι βλακείες και να ασχοληθεί μόνο με τα μαθήματά του και θα δείτε τι θα πάθετε τελικά. Αν δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πως αισθάνεται ένα παιδί, θα κάνουμε γκάφες και θα δημιουργήσουμε μόνοι μας εντάσεις, γιατί δεν σεβαστήκαμε κάποια ανάγκη του. Αν κάποιος σας στερήσει το φαγητό δεν θα γίνετε έξω φρενών μαζί του; Τι περιμένετε να κάνουν τα παιδιά μας; Δεν θα υπερασπιστούν τον εαυτό τους;



Πηγή: www.innerwork.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σας άρεσε;
Σχολιάστε το!